ΣΙΝΕ

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Τι φανερώνει το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο ως προς το σχήμα του οργάνου πάνω στο οποίο θανατώθηκε ο Ιησούς;

Οι περισσότερες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής αναφέρουν ότι ο Χριστός «σταυρώθηκε», όχι ότι «κρεμάστηκε στο ξύλο». Η κοινή πεποίθηση είναι ότι το όργανο βασανισμού στο οποίο κρεμάστηκε ήταν ένας «σταυρός» φτιαγμένος από δύο κομμάτια ξύλο παρά ένας και μόνο πάσσαλος, ή αλλιώς ένα και μόνο ξύλο. 

Η παράδοση, όχι η Γραφή, αναφέρει επίσης ότι ο καταδικασμένος μετέφερε μόνο το οριζόντιο δοκάρι του σταυρού, το λεγόμενο patibulum ή antenna, αντί και για τα δύο μέρη. Με αυτόν τον τρόπο μερικοί προσπαθούν να παρακάμψουν το πρόβλημα του πώς θα μπορούσε να σύρει ή να μεταφέρει μόνος του ένας άντρας τόσο μεγάλο βάρος μέχρι τον Γολγοθά.

Ωστόσο, τι είπαν οι ίδιοι οι Βιβλικοί συγγραφείς για αυτά τα ζητήματα; Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο αυτοί χρησιμοποίησαν το ουσιαστικό σταυρός 27 φορές, το ρήμα σταυρόω 46 φορές, το ρήμα συνσταυρόω (η πρόθεση σύν σημαίνει «μαζί με») 5 φορές και το ρήμα ἀνασταυρόω (η πρόθεση ἀνά σημαίνει «ξανά») μία φορά. Χρησιμοποίησαν επίσης τη λέξη ξύλον 5 φορές αναφερόμενοι στο όργανο βασανισμού στο οποίο καρφώθηκε ο Ιησούς.

Η λέξη σταυρός, τόσο στην κλασική αρχαία ελληνική όσο και στην Κοινή Ελληνική, δεν μεταδίδει την ιδέα ενός «σταυρού» φτιαγμένου από δύο ξύλα. Σημαίνει μόνο ένα όρθιο ξύλο, ένα παλούκι, έναν πάσσαλο ή στύλο, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται για φράχτες, πασσαλοπήγματα ή μάντρες. Το Νέο Λεξικό της Αγίας Γραφής (New Bible Dictionary), του Ντάγκλας, έκδοση 1985, αναφέρει κάτω από το λήμμα «Σταυρός» στη σελίδα 253: «Η λέξη σταυρός του ελληνικού κειμένου (ρήμα σταυρόω) σημαίνει πρωτίστως ένα όρθιο ξύλο ή δοκάρι και κατά δεύτερο λόγο ένα ξύλο που χρησιμοποιείται ως όργανο τιμωρίας και εκτέλεσης».

Το γεγονός ότι ο Λουκάς, ο Πέτρος και ο Παύλος χρησιμοποίησαν επίσης τη λέξη ξύλον ως συνώνυμο της λέξης σταυρός αποδεικνύει περαιτέρω ότι ο Ιησούς κρεμάστηκε σε ένα όρθιο ξύλο που δεν είχε οριζόντιο δοκάρι, διότι αυτό σημαίνει η λέξη ξύλον με αυτή την ειδική έννοια. (Πρ 5:30· 10:39· 13:29· Γα 3:13· 1Πε 2:24) Η λέξη ξύλον εμφανίζεται επίσης στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, στο εδάφιο Έσδρας 6:11, όπου γίνεται λόγος για ένα και μόνο δοκάρι ή ξύλο πάνω στο οποίο έπρεπε να κρεμαστεί ο παραβάτης.

Επομένως, η Μετάφραση Νέου Κόσμου μεταφέρει πιστά στον αναγνώστη αυτή τη βασική ιδέα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου αποδίδοντας τη λέξη σταυρός ως «ξύλο βασανισμού», το δε ρήμα σταυρόω ως «κρεμώ στο ξύλο», δηλαδή καθηλώνω σε ξύλο ή πάσσαλο. Με αυτόν τον τρόπο δεν συγχέεται η λέξη σταυρός του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου με τους παραδοσιακούς εκκλησιαστικούς σταυρούς. (Βλέπε ΞΥΛΟ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ.) Είναι δε απόλυτα λογικό να σήκωσε το ξύλο του βασανισμού ένας και μόνο άντρας όπως δηλώνουν οι Γραφές—σε αυτή την περίπτωση ο Σίμων από την Κυρήνη—διότι αν αυτό είχε διάμετρο 15 εκ. και μήκος 3,5 μ., πιθανόν να ζύγιζε λίγο περισσότερο από 45 κιλά.—Μαρ 15:21.

Προσέξτε τι αναφέρει ο Γ. Ε. Βάιν για αυτό το θέμα: «Η λέξη ΣΤΑΥΡΟΣ δηλώνει, κυρίως, έναν όρθιο πάσσαλο ή ξύλο. Σε αυτό καρφώνονταν οι κακούργοι προκειμένου να εκτελεστούν. Τόσο το ουσιαστικό όσο και το ρήμα σταυρόω, δηλαδή καθηλώνω σε ένα ξύλο ή πάσσαλο, πρέπει εξαρχής να διαφοροποιηθούν από τον εκκλησιαστικό τύπο του σταυρού με τα δύο δοκάρια». Κατόπιν, αυτός ο λόγιος της ελληνικής αναφέρει ότι ο διμερής σταυρός προήλθε από τη Χαλδαία και ο Χριστιανικός κόσμος τον υιοθέτησε τον τρίτο αιώνα Κ.Χ. από τους ειδωλολάτρες ως σύμβολο του θανάτου του Χριστού πάνω στο ξύλο.—Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), 1981, Τόμ. 1, σ. 256.

Σημαντικό είναι επίσης το σχόλιο στο βιβλίο Ο Σταυρός στο Τελετουργικό, στην Αρχιτεκτονική και στην Τέχνη (The Cross in Ritual, Architecture, and Art): «Είναι περίεργο, και όμως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού, και έκτοτε σε χώρες ανέπαφες από τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ο Σταυρός έχει χρησιμοποιηθεί ως ιερό σύμβολο. . . . Οι λάτρεις του Βάκχου των Ελλήνων, του Ταμμούζ των Τυρίων, του Βηλ των Χαλδαίων και του Οντίν των Σκανδιναβών χρησιμοποιούσαν ως έμβλημα καθενός από αυτούς ένα σταυροειδές σύμβολο».—Του Τζ. Σ. Ταϊάκ, Λονδίνο, 1900, σ. 1.

Το βιβλίο Ο Μη Χριστιανικός Σταυρός ([The Non-Christian Cross] Λονδίνο, 1896), του Τζ. Ντ. Πάρσονς, λέει: «Δεν υπάρχει ούτε μία πρόταση σε κάποιο από τα διάφορα συγγράμματα που αποτελούν την Καινή Διαθήκη η οποία, στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, να αποδεικνύει έστω και έμμεσα ότι ο σταυρός που χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση του Ιησού ήταν διαφορετικός από το συνηθισμένο σταυρό, πόσο μάλλον ότι αποτελούνταν, όχι από ένα κομμάτι ξύλο, αλλά από δύο, καρφωμένα μεταξύ τους στο σχήμα του σημερινού σταυρού. . . . Είναι σαφώς παραπλανητικό από μέρους των δασκάλων μας το ότι αποδίδουν τη λέξη σταυρός με την έννοια των δύο διασταυρούμενων ξύλων όταν μεταφράζουν τα ελληνικά χειρόγραφα της Εκκλησίας στη μητρική μας γλώσσα, καθώς και το ότι υποστηρίζουν αυτή τους την ενέργεια με το να ορίζουν στα λεξικά μας τη λέξη σταυρός με την εν λόγω έννοια χωρίς να εξηγούν προσεκτικά ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήταν αυτή η πρωταρχική έννοια της λέξης στις ημέρες των Αποστόλων, ότι δεν απέκτησε αυτή την πρωταρχική σημασία παρά μόνο πολύ αργότερα και ότι, αν τελικά την απέκτησε, αυτό συνέβη απλώς και μόνο επειδή, παρά την απουσία επιβεβαιωτικών αποδεικτικών στοιχείων, θεωρήθηκε για τον έναν ή τον άλλον λόγο ότι ο συγκεκριμένος σταυρός πάνω στον οποίο εκτελέστηκε ο Ιησούς είχε εκείνο το συγκεκριμένο σχήμα».—Σ. 23, 24· βλέπε επίσης Δε Κομπάνιον Μπάιμπλ (The Companion Bible), 1974, Παράρτημα Αρ. 162.

Δεν υπάρχουν σχόλια: