“Είμαι ογδόντα χρόνων. Εχω δει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου, γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, τουλάχιστον εύκολα.
Είχα έναν πατέρα κομμουνιστή που ταλαιπωρήθηκε κι έφαγε πολύ ξύλο. Μέναμε στη Θεσσαλονίκη, στην Πλατεία Δικαστηρίων, Μητροπολίτου Γενναδίου 24, εκεί που είναι η εκκλησίτσα του Αγίου Νικολάου. Μέναμε σε ένα ημιυπόγειο που μετά έγινε εργαστήριο για λάστιχα. Δέρναν τον πατέρα μου μπροστά στα μάτια μου, έτρεχε σαν βρύση το αίμα από το στόμα του, έπαθε φυματίωση.
Δεν τον χτυπάγανε στο πρόσωπο, αλλά στην κοιλιά και στο στήθος. Τον μεταφέρανε στο Ασβεστοχώρι και του δώσανε ένα δωμάτιο μέσα σε έναν στάβλο. Πηγαίναμε με τα πόδια και τον βλέπαμε.
Θυμάμαι που έτρωγα στραγάλια και έπινα νερό για να φουσκώνει η κοιλιά μου και να μην πεινάω. Η ζωή μου έχει ενδιαφέρον ώς τη στιγμή που έγινα γνωστός. Από κει και πέρα τα πράγματα μού ήρθανε βολικά, μου ξεπλήρωσε τα βάσανα ο Θεός (γιατί εγώ πιστεύω πως υπάρχει Θεός), μου τα έδωσε όλα διπλά και τριπλά.
Ως τότε όμως πούλαγα τσιγάρα στον δρόμο. Στο παλιό δημαρχείο μπροστά ήταν οι παπατζήδες, ξέρετε, «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» Εγώ έκανα τον αβανταδόρο, το λαμόγιο. Μόλις παίρνανε οι παπατζήδες τα λεφτά του πελάτη, εγώ φώναζα «σύρμα» ή «ο θείος». Και μου είπε τότε η μάνα μου, Κεφαλονίτισσα, απλή γυναίκα, με κρίση, Θεός σχωρέσ’ την, κάτι που μου μένει σαν χρυσή επιγραφή: «Παιδάκι μου, μην κάνεις το λαμόγιο στους παπατζήδες. Θα σε πάνε φυλακή και θα λένε: ”Βέβαια, γιος κομμουνιστή δεν είναι, τι περιμένεις; Αλήτης”.
Εχω δει πολλά στη ζωή μου.
Δωσίλογους να γίνονται υπουργοί και μετά να βγαίνει νόμος υπέρ των δωσίλογων”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου