Δευτερευόντως ο γερμανός προκάτοχός του στο τιμόνι της Εθνικής Ελλάδας κ. Οτο Ρεχάγκελ, καθώς διαπίστωσε ότι οι
«αναχρονιστικές» και «απαρχαιωμένες» (όπως από κάποιους είχαν χαρακτηριστεί) τακτικές προσεγγίσεις του, υιοθετήθηκαν από τον διάδοχό του και αποδείχθηκαν (και σε αυτή τη διαδικασία) το μυστικό της επιτυχίας!
Αυτό που επί των ημερών της αμφισβήτησης του Γερμανού χαρακτηρίστηκε ως «αντιποδόσφαιρο», σήμερα εξυμνείται ως διαφορετική προσέγγιση παρόλο που επί της ουσίας ο κόουτς Σάντος εφήρμοσε το ίδιο πλάνο όσον αφορά τον τακτικό προσανατολισμό της εθνικής ομάδας. Πράττοντας ασφαλώς ορθά, διότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο που μπορούν και πρέπει να παίζουν οι έλληνες διεθνείς ώστε να έχουν συνεχή παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις.
Το βασικό επίτευγμα του Πορτογάλου ήταν ότι κατάφερε να ανάψει ξανά τη φλόγα. Οι παλαιότεροι (ξενιτεμένοι ή μη) απώλεσαν τη σιγουριά της βέβαιης κλήσης ανεξάρτητα από την αγωνιστική κατάστασή τους, την ώρα που ποδοσφαιριστές μικρομεσαίων ελληνικών ομάδων επιβραβεύονταν για την πρόοδό τους.
Η Εθνική έπαψε να είναι ένα «κλειστό κλαμπ» και η πόρτα άνοιξε για παίκτες τους οποίους ο κ. Ρεχάγκελ αγνοούσε ή δεν γνώριζε καν (Ζαραδούκας, Τάτος, Πέτσος, Σκόνδρας, Μαρίνος, Αθανασιάδης, Κυριάκος και Γιάννης Παπαδόπουλος, Σιόβας, Πετρόπουλος, κ.ά.) ή που επί των ημερών του Γερμανού δεν είχαν ρόλο ενεργό (Νίνης, Φωτάκης, Κονέ, Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης κ.ά.). Συγκριτικά με τον χρόνο που είναι στο τιμόνι της Εθνικής ο κόουτς Σάντος κάλεσε (και δοκίμασε) πολύ περισσότερους παίκτες από τον κ. Ρεχάγκελ.
Επίσης, ο κ. Σάντος αποδείχθηκε πιο ανοιχτόμυαλός επιλέγοντας ανά περίοδο τους πιο φορμαρισμένους και ετοιμοπόλεμους ποδοσφαιριστές. Δεν είχε κολλήματα με τα λεγόμενα «δικά του παιδιά» και εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως τέτοιο η επιμονή στους Καραγκούνη και Κατσουράνη. Δεν μπήκε σε ανούσιες αντιπαραθέσεις με τον Τύπο οι οποίες θα επηρέαζαν την κρίση του (όπως ενδεχομένως και να ίσχυε με τον κ. Ρεχάγκελ).
Το κυριότερο _ και εν αντιθέσει με τον χερ Οτο που ζούσε στη Γερμανία και κατά κανόνα ερχόταν εδώ παραμονές των υποχρεώσεων της Εθνικής _ ο κ. Σάντος ζει στην Ελλάδα, παρακολουθεί ματς και παίκτες ο ίδιος και γνωρίζει από πρώτο χέρι και και ανά πάσα στιγμή την κατάσταση όλων των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στη Σούπερ Λίγκα, χωρίς να... χάνει επεισόδια από την πορεία εκείνων που παίζουν σε ομάδες του εξωτερικού.
Στο τέλος της ημέρας όμως το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο (πιο διαβασμένος και οργανωτικός) κ. Σάντος βάδισε στην πεπατημένη του προκατόχου του επιβεβαιώνοντας την επιμονή του κ. Ρεχάγκελ σε έναν τρόπο παιχνιδιού ο οποίος από ένα σημείο και μετά έγινε (αδίκως) κατακριτέος επειδή δεν ήταν αρεστός στο μάτι. Αν ο Γερμανός δεν ήταν τόσο «αρτηριοσκληρωτικός» και εν πολλοίς άδικος στις επιλογές των ποδοσφαιριστών, ίσως να μην προέκυπτε και διαδικασία αντικατάστασής του.
Ωστόσο, αυτός ο (γερμανικός) απολυταρχισμός του χερ Οτο ήταν και η αιτία της επανάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Αυτός άλλαξε την ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία των Ελλήνων και έδειξε τον σίγουρο δρόμο στους υπόλοιπους χαράσσοντας μία πορεία σιγουριάς και ασφάλειας. Σε αυτή που βαδίζει πλέον η Εθνική υπό τις οδηγίες του κόουτς Σάντος.
Δείτε περισσότερα θέματα
tovima
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου