Ενας από τους πιο κλασικούς μύθους που κυκλοφορεί ευρέως στα… παρασκήνια των γηπέδων, έχοντας τη τάση το τελευταίο διάστημα να βγαίνει και στο προσκήνιο δια στόματος τεχνικών και άτεχνων, είναι εκείνη που αναφέρει πως «οι περισσότεροι γονείς θεωρούν πως ο γιος τους είναι τουλάχιστον ο νέος Μαραντόνα».
Διάβαζα πρόσφατα σε δημοφιλή ιστοσελίδα, τις δηλώσεις προπονητή μεγάλης Ακαδημίας, που περιληπτικά έλεγε ότι "Οι γονείς είναι απαράδεκτα υπερπροστατευτικοί των παιδιών τους, επιδιώκουν να χειραγωγούν τους πάντες», τους παρότρυνε «να αφήσουν ήσυχους τους προπονητές να κάνουν την δουλειά τους όπως την γνωρίζουν να την κάνουν πολύ καλά. Ανεπηρέαστα, αντικειμενικά και αξιοκρατικά», και κατέληγε ότι «Οι περισσότεροι γονείς νομίζουν ότι το παιδί τους είναι το καλύτερο ταλέντο στην Ευρώπη! Υπάρχουν περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που καταστράφηκαν από τους γονείς τους. Επέλεξαν να κάνουν εκείνοι το κουμάντο και όχι οι επαγγελματίες προπονητές, μάνατζερ και άλλοι αντικειμενικοί κριτές της αξίας των παιδιών τους...!"
Οσοι από εσάς έχετε συνομιλήσει μαζί μου, θα γνωρίζετε ότι με αυτό το συμπέρασμα που βγάζει «άκυρους» τους γονείς, και δικαιώνει συλλήβδην τους προπονητές και το συναφές κύκλωμα, διαφωνώ κάθετα.
Σε όλα τα παραπάνω, αντιπαραθέτω πως «αν οι γονείς πίστευαν πως τα παιδιά τους όντας σε μία σχολή ποδοσφαίρου, δούλευαν σε σύγχρονες εγκαταστάσεις, στις προπονήσεις τους είχαν επιστημονική μέθοδο, μάθαιναν τα μυστικά της μπάλας σε υψηλό επίπεδο από καταρτισμένους επαγγελματίες προπονητές που δεν είχαν καμία άλλη έγνοια πέραν της καθημερινής βελτίωσης των αθλητών τους, και παράλληλα απολάμβαναν ένα σύστημα ακριβοδίκαιης αξιολόγησης που θα τα οδηγούσε σταδιακά σε επαγγελματική αποκατάσταση, παίρνοντας τις ευκαιρίες οι καλύτεροι, πιστέψτε με ΔΕΝ θα ασχολούνταν.
ΔΕΝ θα υπεισέρχονταν ποτέ οι γονείς σε τεχνικά ζητήματα, και δεν νομίζω να έμπαιναν καν στη διαδικασία να αμφισβητήσουν τη κρίση του έμπειρου και ικανού προπονητή των παιδιών τους.
ΔΕΝ θα είχαν καμία διάθεση να αντιπαρατεθούν με άλλους γονείς για το ταλέντο του παιδιού τους και πολύ περισσότερο δεν θα έτρεχαν ξωπίσω από μάνατζερ σπαταλώντας ενέργεια, χρόνο και χρήματα για να δώσουν οι ίδιοι μία καλύτερη ευκαιρία στα παιδιά τους…. Απλά, θα τα υποστήριζαν, θα περίμεναν υπομονετικά να ανδρωθούν, να ωριμάσουν και κάποια στιγμή να τα καμαρώσουν από τις κερκίδες να παίζουν ποδόσφαιρο, και όχι μπάλα!
Ας είμαστε ρεαλιστές! ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ στην αξιοκρατικότερη χώρα του πλανήτη! Αποδεικνύεται καθημερινά η διαφθορά και η εγκληματική αδιαφορία σε βάρος των παιδιών. Γιατί λοιπόν να λειτουργούν αξιοκρατικά και οι σχεδόν 3000 χιλιάδες σχολές ποδοσφαίρου (αλήθεια πόσες ακριβώς είναι; πότε θα μας ενημερώσει κάποιος επίσημος φορέας για το ακριβές νούμερο;),
και γιατί να δικαιώνονται πάντα οι καλύτεροι, όταν ΔΕΝ προπονούν οι καλύτεροι στα καλύτερα γήπεδα;
Συμβαίνει (πολύ συχνά), να μου ζητούν φίλοι - γονείς ποδοσφαιριστών (που δεν πιστεύουν πως έχουν το Μαραντόνα, αλλά ένα παιδί που προσπαθεί πειθαρχώντας και αδικείται από τη φαυλότητα του αθλητικού χώρου), να μιλήσω στον προπονητή της ομάδας του γιου τους να τον... προσέχει. Ακόμη συχνότερα όμως, να μεριμνήσω για κάποια καλή μεταγραφή, μιλώντας για λογαριασμό τους σε ένα γνωστό μου μάνατζερ. Να φροντίσω για το παιδί τους έναντι αμοιβής ή κάποιας ανταπόδοσης…
ΔΕΝ νομίζω να εκπλήσσεστε από αυτή τη παραδοχή! Δυο εξοχικά θα είχα αποκτήσει αν το έκανα με συνέπεια… Συμβαίνει όμως και... στις καλύτερες των οικογενειών να έχουν ήθος και αξιοπρέπεια και να μη χρηματίζονται πουλώντας ψεύτικες ελπίδες και όνειρα σε παιδιά!
Εννοείται ότι δεν το έκανα και δεν θα το κάνω… Όχι, τόσο γιατί είναι χιλιάδες τα παιδιά που χρειάζονται βοήθεια να λύσουν τον γόρδιο δεσμό της αδικίας και της ανωνυμίας, οπότε θα χανόμουν σε ρηχά νερά, αλλά κυρίως επειδή δεν είναι ο ρόλος μου αυτός… Υπάρχουν «επαγγελματίες» στο χώρο που «τα παίρνουν» για να κάνουν ανάλογες εξυπηρετήσεις υπηρετώντας το άθλημα και δυστυχώς τους γνωρίζω αλλά δεν τους ανα-γνωρίζω… Μικρός ο κόσμος!
Μια ματιά στα εισερχόμενά μου, θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο για το τι ακριβώς βιώνουν οι γονείς, αλλά κυρίως τα ίδια τα παιδιά που προπονούνται καθημερινά στις ακαδημίες, επενδύοντας τα όνειρά τους σε ένα σαθρό σύστημα…
Δείτε ένα απλό παράδειγμα:
«Γεια σας με λενε Α. Ο. είμαι 17 ετών και ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο. Παίζω σε μια τοπική ομάδα (την αναφέρει μαζί με άλλα προσωπικά στοιχεία για να καταλήξει ότι) όλοι λένε καλά λόγια σε εμένα και στον πατέρα μου. «Γιατί δεν τον πας σε καμιά επαγγελματική ομάδα να τον δοκιμάσεις». Θέλω τόσο πολύ κι εγώ να ασχοληθώ επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, αλλά μέχρι σήμερα δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία. Άλλωστε εδώ που βρίσκομαι δεν έρχεται κανένας μάνατζερ να μας δει. Μήπως μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω για να έχω κι εγώ την ευκαιρία μου; Σας ευχαριστώ...
Ποιος μπορεί να μου απαντήσει λοιπόν, τι θα γίνει με όλα αυτά τα παιδιά, που θεωρούν τον εαυτό τους καλό, ελπιδοφόρο και ΟΧΙ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ, προπονούνται επί σειρά ετών σε χαμηλό επίπεδο, ή μένουν στον πάγκο ελέω άλλων κριτηρίων, όχι από προσωπική επιλογή, αλλά μη έχοντας καμία άλλη επιλογή, καθώς δεν μπορούν ΟΛΟΙ να περάσουν τις πύλες των ισχυρών ελληνικών ΠΑΕ και να προπονηθούν στοιχειωδώς σωστά;
Τι να απαντήσεις στον 17χρονο ποδοσφαιριστή, ο οποίος πλέον έχει σχηματίσει άποψη για τη κατάστασή τος και μοιραία συνειδητοποιεί ότι τόσα χρόνια πήγαν χαμένα, αφού δεν μπορεί πλέον να καλύψει το χαμένο έδαφος της κακής έως μέτριας προπόνησης; Πότε και πώς θα φτάσει στο υψηλό επίπεδο που ζηλεύει και δεν μπορεί παρά μόνο να ονειρευτεί;
Τι να πεις στον πατέρα που μαραζώνει βλέποντας άλλα παιδιά πιο «τυχερά» να προωθούνται από νωρίς σε επαγγελματικές ομάδες, γιατί «φρόντισε ο τάδε» και ο δικός του γιος με καλύτερα προσόντα, να μένει στάσιμος στο χωριό, ή στη παραμελημένη γειτονιά;
Ειλικρινά, είναι τόσο φαύλο και τόσο θολό το τοπίο της ποδοσφαιρικής υποδομής στην Ελλάδα, που το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάψουμε να χρεώνουμε κι άλλο τους γονείς!
Είναι οι τελευταίοι που φταίνε για τη κατάντια του πιο ζωοφόρου και καθαρού κομματιού του ποδοσφαίρου!
Δεν μπορείς να λες στον πατέρα: «Ασε τον μικρό να δείξει τι αξίζει μέσα στο γήπεδο, εάν μπορεί θα τα καταφέρει. Αλλιώς, ας ψαχτεί να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του», όταν εσύ κύριε προπονητή δεν είσαι στοιχειωδώς καταρτισμένος και δεν προσφέρεις τίποτα το ουσιώδες, βασίζοντας τη παρουσία σου στην έλλειψη άλλων καλύτερων συνθηκών!
Αρκετά πια με τους επικίνδυνους και άσχετους προπονητές, οι οποίοι διαχειρίζονται παιδιά χωρίς καμία παιδαγωγική γνώση, έναντι τσουχτερού αντίτιμου και μη μπορώντας να παραδεχτούν τη δική τους μετριότητα, ρίχνουν το φταίξιμο στους γονείς οι οποίοι αγωνιούν για τη τύχη των απόγονών τους που ονειρεύονται μια αθλητική καριέρα…
Καριέρα έχουν κάνει πολλοί ακόμη και με δημόσιες σχέσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι και ο κανόνας…
Αναλογιστείτε λίγο τη φράση: «Ενώ τα περισσότερα παιδιά είναι έξυπνα, οι περισσότεροι ενήλικες είναι κουτοί. Άρα κάτι πρέπει να φταίει στην εκπαίδευση». Την είπε ο υιός Αλέξανδρος Δουμάς, (1824-1895, Γάλλος συγγραφέας)...
acadimies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου