Από πέρσι μέσω του greveniotis.gr ξεκινήσαμε μια προσπάθεια να αναδείξουμε κάποια σημεία – σταθμούς στην ιστορία του Πυρσού και ασφαλώς η άνοδος στη Β’ Εθνική στις 27 Ιουνίου 1971 είναι ένα σημείο ορόσημο. Μάλιστα πέρσι που συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την άνοδο, κάναμε ειδικό αφιέρωμα ακριβώς τέτοια μέρα (27/6/11), αναδεικνύοντας τη μεγάλη πορεία του θρυλικού Πυρσού....στο ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, μέχρι που έφτασε στην τελική ευθεία των διπλών αγώνων μπαράζ με τον Ορφέα Ελευθερούπολης και εξασφάλισε για πρώτη (και μοναδική) φορά την άνοδο στη Β’ Εθνική, κάνοντας περήφανους χιλιάδες Γρεβενιώτες. Το περσινό αφιέρωμα παραμένει στην αθλητική στήλη του greveniotis.gr για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι κάποιες λαμπρές στιγμές από την ιστορική διαδρομή της ομάδας μας. Και επειδή σήμερα ο ημεροδείκτης γράφει πάλι 27 Ιουνίου, ασφαλώς δεν ξεχνούμε αυτή την επέτειο, φέρνοντας τη μνήμη πολύ πίσω, τότε που πιτσιρικάδες με κοντά παντελονάκια ζήσαμε τις αλησμόνητες στιγμές της ανόδου, βλέποντας τα παιδικά ματάκια μας μια ολόκληρη πόλη να παραληρεί και παίρνοντας τα πρώτα ερεθίσματα της δυναμικής του ποδοσφαίρου και πως μπορεί μια ομάδα να ενώσει μια ολόκληρη πόλη, έναν ολόκληρο νομό και να αποτελέσει γέφυρα αγάπης στους απανταχού γης Γρεβενιώτες.
Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 41 χρόνια ο Πυρσός κέρδισε στο κατάμεστο στάδιο Γρεβενών τον Ορφέα Ελευθερούπολης με 4-0 και πανηγύρισε την άνοδο στη Β’ Εθνική. Το πρώτο παιχνίδι στην Ελευθερούπολη έληξε ισόπαλο 1-1. Εκείνη η χρονιά ήταν ιδιαίτερα περιπετειώδης και όπως διαβάσετε στο περσινό αφιέρωμα, ο Πυρσός ήταν η καλύτερη ομάδα του ομίλου, αλλά αδικήθηκε κατάφωρα και την πρώτη θέση πήρε η Νάουσα. Αλλά για να γίνει αυτό και να γονατίσει ο Πυρσός, μέχρι και γκολ που δεν πέρασε την εστία μέτρησε, όταν η μπάλα πέρασε τα τρύπια δίχτυα έξω από τα γκολπόστ και ο ρέφερι Παγουρτζής (Θεός σχωρέστον, δεν υπάρχει τώρα στη ζωή) έδειξε τη σέντρα!
Το πιο σημαντικό σ’ αυτή την ιστορία του Πυρσού που μοιάζει με παραμύθι, είναι ότι πέτυχε αυτό τον άθλο της ανόδου με το σπαθί του και με παίκτες αποκλειστικά από τα Γρεβενά. Η μοναδική μεταγραφή ήταν ο Ρατσίσκας από την Κοζάνη. Από εκεί ήρθε και ο Σανόπουλος αλλά με καταγωγή από το χωριό Σύδενδρο. Κι όταν αργότερα σκόρπισαν οι Γρεβενιώτες και έκαναν κάποιες μεταγραφές από άλλες περιοχές (Γουγουτσάς, Ραντίδης, Ζλητίδης) χάθηκε και η κατηγορία, αφού ο Πυρσός έμεινε μια χρονιά στη Β’ Εθνική (71-72) και την επόμενη (72-73) υποβιβάστηκε. Προς Θεού δεν λέω ότι αυτοί οι τρεις παίκτες φταίνε για τον υποβιβασμό, αλλά ράγισαν κάποιοι κρίκοι στην αλυσίδα της συνοχής και του οικογενειακού κλίματος που υπήρχε στην ομάδα. Οι Γρεβενιώτες πονούσαν τη φανέλα, έπαιζαν για τον τόπο τους, ζούσαν στην πόλη και ήταν σε άμεση επαφή με την τοπική κοινωνία και τα έδιναν όλα. Ενώ οι άλλοι έβλεπαν από άλλη σκοπιά τον Πυρσό και έρχονταν με ταξί κάθε Κυριακή στα παιχνίδια. Το τι έκαναν τις υπόλοιπες μέρες μόνο αυτοί και η ψυχή τους το ξέρουν.
«Είστε καταπληκτικοί εσείς οι Γρεβενιώτες»
Ο Πυρσός ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη και ψάχνοντας τα αρχεία των εφημερίδων βλέπω όταν τα θέματα από τα Γρεβενά είχαν περίοπτη θέση κυρίως στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης. Αλλά και η «Αθλητική Ηχώ» στην Αθήνα, την επομένη του αγώνα, στο φύλλο της Δευτέρας 28 Ιουνίου 1971 είχε «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα για την άνοδο του Πυρσού στη Β’ Εθνική. Η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» είχε ειδικό απεσταλμένο στα Γρεβενά τον αείμνηστο Σταύρο Ρεπανά, που επί πολλά χρόνια ήταν διευθυντής των αθλητικών τμημάτων στον δημοσιογραφικό οργανισμό Βελλίδη (εφημερίδες Μακεδονία, Θεσσαλονίκη). Από το 1976 που ανέλαβα τις ανταποκρίσεις των εφημερίδων του συγκροτήματος Βελλίδη στα Γρεβενά, έτυχε να γνωρίζω από κοντά τον κυρ Σταύρο που πάντα θυμούνταν την δημοσιογραφική αποστολή που έκανε στα Γρεβενά τη μέρα της ανόδου (27/6/71) και πάντα έλεγε: «Φωνάζετε ακόμα το σύνθημα αεράτα; Πρώτη φορά το άκουσα και πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο να λιποθυμάει από συγκίνηση για την επιτυχία της ομάδας του. Είστε καταπληκτικοί εσείς οι Γρεβενιώτες». Τα αφιερώματα του Σταύρου Ρεπανά που υπάρχουν στο αρχείο του greveniotis.gr έχουν ιστορική αξία. Σε μια από τις φωτογραφίες του αφιερώματος στα δημοσιεύματα της Θεσσαλονίκης είναι ο αγαπημένος φίλος Βασίλης Πρίντζας, που τόσο πρόωρα μας αποχαιρέτησε πέρσι το Πάσχα. Αγαπούσε πολύ τον τόπο και τον Πυρσό, τον οποίο υπηρέτησε και από διοικητικό πόστο στη διοίκηση του αείμνηστου Βαγγέλη Τσιφόπουλου.
Σημείο αναφοράς η άνοδος στη Β’ Εθνική
Ο Πυρσός στα μετέπειτα χρόνια ανέβηκε δύο φορές στη Γ’ Εθνική, κάποια φορά έφτασε και στους «8» του κυπέλλου Ελλάδος, επιτυχίες πολύ σημαντικές, αλλά ο θρύλος του Πυρσού δημιουργήθηκε στη Β’ Εθνική. Ειδικά η χρονιά της ανόδου ήταν συγκλονιστική και το συναίσθημα που έζησαν χιλιάδες Γρεβενιώτες δεν μπορεί να αποδοθεί με λέξεις και περιγραφές. Με την άνοδο του Πυρσού σε εκείνα τα δύσκολα από κάθε άποψη χρόνια, έσπασε και η απομόνωση των Γρεβενών. Περιμέναμε να έρθει η Κυριακή για να πάμε στο γήπεδο, να δούμε γνωστούς παίκτες και ομάδες που μόνο από τις εφημερίδες ξέραμε. Και βουρ σε καθημερινή βάση στις προπονήσεις, για να δούμε το δίτερμα, ειδικά της Παρασκευής που ήταν σαν πραγματικός αγώνας, να κλέψουμε κάποια ατάκα από τον Παπαγιαννάκη ή τον Κωνσταντινίδη που ήταν τότε προπονητές.
Οι φίλοι που μας άφησαν…
Βλέποντας την ιστορική φωτογραφία του Πυρσού, αυτή που βγήκε πριν από το παιχνίδι με τον Ορφέα Ελευθερούπολης και η οποία επί πολλά χρόνια ήταν σε κορνίζα σε κάθε κατάστημα των Γρεβενών, το βλέμμα σταματά σε τρία πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μας. Στον Κώστα Σαϊτζή, στον Τάκη Περήφανο και στον Αντώνη Τσαουσίδη. Με τον «Μπιτσικάρη» είχαμε κανονίσει μια συνέντευξη για τα παλιά τον περασμένο χειμώνα, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να την κάνουμε. Καλός και έξυπνος παίκτης ο Αντώνης, μέσα στην περιοχή έκανε εύκολα το γκολ. Στο ματς της ανόδου με τον Ορφέα Ελευθερούπολης μπήκε στο 70’ αλλαγή στη θέση του Κουκουτσέλα και πέτυχε το τέταρτο γκολ σφραγίζοντας το σκορ σε 4-0. Τον Τάκη Περήφανο τον θυμάμαι περισσότερο στο ματς με τον Πανσερραϊκό στις 30 Απριλίου 1972 στα Γρεβενά και τις κόντρες που είχε με τον Μπιτζίδη. Ο Μπιτζίδης ήταν ο καλύτερος παίκτης του Πανσερραϊκού (που σε εκείνο το ματς είχε γκολκίπερ τον Κελεσίδη που πήγε στη συνέχεια στον Ολυμπιακό) με συμμετοχές και στην εθνική ομάδα. Αλλά ο λεοντόκαρδος Τάκης Περήφανος δεν τον άφησε να πάρει ούτε ανάσα. Βλέπαμε το ματς σκαρφαλωμένοι στον μαντρότοιχο στην κάτω πλευρά του γηπέδου και μπροστά μας εξελίσσονταν όλες οι φάσεις. Κάποια στιγμή ο Περήφανος του έσκισε τη φανέλα και ο Μπιτζίδης σε κάποια άλλη φάση του έριξε αγκωνιά στα πλευρά και τον άφησε αναίσθητο για λίγο στο έδαφος. Ο Σαϊτζής ήταν δύο μέτρα παλικάρι, με επιβλητική παρουσία κάτω από τα δοκάρια, όπως ήταν παλιά ο Βάντσικ στον Παναθηναϊκό, με φοβερή εκτίναξη αλλά και μεγάλη ψυχή που δεν φοβόταν να πέσει σε εκείνο το ξηρό γήπεδο με την ψηφίδα που έγδερνε το δέρμα σαν μαχαίρι. Μετά ήρθε ο Γιάννης Γουγουτσάς και την τελευταία χρονιά στη Β’ Εθνική ο Βαγγέλης Καλύβας, άλλος ένας πολύ μεγάλος τερματοφύλακας.
Να βρει πάλι το δρόμο του
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για το Γρεβενιώτικο ποδόσφαιρο, ασχέτως αν η ιστορία έχει ξεχαστεί. Εμείς από τον greveniotis.gr θα την υπενθυμίζουμε στο μέτρο του δυνατού και του εφικτού. Θα μπορούσε κάποια φορά, ο σύλλογος παλαιμάχων του Πυρσού να κάνει κάποια εκδήλωση και να καλέσει εκείνους τους μεγάλους παίκτες που οδήγησαν την ομάδα στη Β’ Εθνική, με σημείο αναφοράς τη μέρα της ανόδου (27 Ιουνίου 1971). Κλείνοντας κι αυτό το κομμάτι, για την 41η επέτειο από την άνοδο στη Β’ Εθνική, να ευχηθούμε από καρδιάς στον Πυρσό να βρει πάλι το δρόμο του, να αποτελέσει σημείο αναφοράς όλων των Γρεβενιωτών και να γίνει η αγαπημένη ομάδα της πόλης και του νομού.
Το πιο σημαντικό σ’ αυτή την ιστορία του Πυρσού που μοιάζει με παραμύθι, είναι ότι πέτυχε αυτό τον άθλο της ανόδου με το σπαθί του και με παίκτες αποκλειστικά από τα Γρεβενά. Η μοναδική μεταγραφή ήταν ο Ρατσίσκας από την Κοζάνη. Από εκεί ήρθε και ο Σανόπουλος αλλά με καταγωγή από το χωριό Σύδενδρο. Κι όταν αργότερα σκόρπισαν οι Γρεβενιώτες και έκαναν κάποιες μεταγραφές από άλλες περιοχές (Γουγουτσάς, Ραντίδης, Ζλητίδης) χάθηκε και η κατηγορία, αφού ο Πυρσός έμεινε μια χρονιά στη Β’ Εθνική (71-72) και την επόμενη (72-73) υποβιβάστηκε. Προς Θεού δεν λέω ότι αυτοί οι τρεις παίκτες φταίνε για τον υποβιβασμό, αλλά ράγισαν κάποιοι κρίκοι στην αλυσίδα της συνοχής και του οικογενειακού κλίματος που υπήρχε στην ομάδα. Οι Γρεβενιώτες πονούσαν τη φανέλα, έπαιζαν για τον τόπο τους, ζούσαν στην πόλη και ήταν σε άμεση επαφή με την τοπική κοινωνία και τα έδιναν όλα. Ενώ οι άλλοι έβλεπαν από άλλη σκοπιά τον Πυρσό και έρχονταν με ταξί κάθε Κυριακή στα παιχνίδια. Το τι έκαναν τις υπόλοιπες μέρες μόνο αυτοί και η ψυχή τους το ξέρουν.
«Είστε καταπληκτικοί εσείς οι Γρεβενιώτες»
Ο Πυρσός ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη και ψάχνοντας τα αρχεία των εφημερίδων βλέπω όταν τα θέματα από τα Γρεβενά είχαν περίοπτη θέση κυρίως στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης. Αλλά και η «Αθλητική Ηχώ» στην Αθήνα, την επομένη του αγώνα, στο φύλλο της Δευτέρας 28 Ιουνίου 1971 είχε «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα για την άνοδο του Πυρσού στη Β’ Εθνική. Η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» είχε ειδικό απεσταλμένο στα Γρεβενά τον αείμνηστο Σταύρο Ρεπανά, που επί πολλά χρόνια ήταν διευθυντής των αθλητικών τμημάτων στον δημοσιογραφικό οργανισμό Βελλίδη (εφημερίδες Μακεδονία, Θεσσαλονίκη). Από το 1976 που ανέλαβα τις ανταποκρίσεις των εφημερίδων του συγκροτήματος Βελλίδη στα Γρεβενά, έτυχε να γνωρίζω από κοντά τον κυρ Σταύρο που πάντα θυμούνταν την δημοσιογραφική αποστολή που έκανε στα Γρεβενά τη μέρα της ανόδου (27/6/71) και πάντα έλεγε: «Φωνάζετε ακόμα το σύνθημα αεράτα; Πρώτη φορά το άκουσα και πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο να λιποθυμάει από συγκίνηση για την επιτυχία της ομάδας του. Είστε καταπληκτικοί εσείς οι Γρεβενιώτες». Τα αφιερώματα του Σταύρου Ρεπανά που υπάρχουν στο αρχείο του greveniotis.gr έχουν ιστορική αξία. Σε μια από τις φωτογραφίες του αφιερώματος στα δημοσιεύματα της Θεσσαλονίκης είναι ο αγαπημένος φίλος Βασίλης Πρίντζας, που τόσο πρόωρα μας αποχαιρέτησε πέρσι το Πάσχα. Αγαπούσε πολύ τον τόπο και τον Πυρσό, τον οποίο υπηρέτησε και από διοικητικό πόστο στη διοίκηση του αείμνηστου Βαγγέλη Τσιφόπουλου.
Ο Πυρσός στα μετέπειτα χρόνια ανέβηκε δύο φορές στη Γ’ Εθνική, κάποια φορά έφτασε και στους «8» του κυπέλλου Ελλάδος, επιτυχίες πολύ σημαντικές, αλλά ο θρύλος του Πυρσού δημιουργήθηκε στη Β’ Εθνική. Ειδικά η χρονιά της ανόδου ήταν συγκλονιστική και το συναίσθημα που έζησαν χιλιάδες Γρεβενιώτες δεν μπορεί να αποδοθεί με λέξεις και περιγραφές. Με την άνοδο του Πυρσού σε εκείνα τα δύσκολα από κάθε άποψη χρόνια, έσπασε και η απομόνωση των Γρεβενών. Περιμέναμε να έρθει η Κυριακή για να πάμε στο γήπεδο, να δούμε γνωστούς παίκτες και ομάδες που μόνο από τις εφημερίδες ξέραμε. Και βουρ σε καθημερινή βάση στις προπονήσεις, για να δούμε το δίτερμα, ειδικά της Παρασκευής που ήταν σαν πραγματικός αγώνας, να κλέψουμε κάποια ατάκα από τον Παπαγιαννάκη ή τον Κωνσταντινίδη που ήταν τότε προπονητές.
Οι φίλοι που μας άφησαν…
Βλέποντας την ιστορική φωτογραφία του Πυρσού, αυτή που βγήκε πριν από το παιχνίδι με τον Ορφέα Ελευθερούπολης και η οποία επί πολλά χρόνια ήταν σε κορνίζα σε κάθε κατάστημα των Γρεβενών, το βλέμμα σταματά σε τρία πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μας. Στον Κώστα Σαϊτζή, στον Τάκη Περήφανο και στον Αντώνη Τσαουσίδη. Με τον «Μπιτσικάρη» είχαμε κανονίσει μια συνέντευξη για τα παλιά τον περασμένο χειμώνα, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να την κάνουμε. Καλός και έξυπνος παίκτης ο Αντώνης, μέσα στην περιοχή έκανε εύκολα το γκολ. Στο ματς της ανόδου με τον Ορφέα Ελευθερούπολης μπήκε στο 70’ αλλαγή στη θέση του Κουκουτσέλα και πέτυχε το τέταρτο γκολ σφραγίζοντας το σκορ σε 4-0. Τον Τάκη Περήφανο τον θυμάμαι περισσότερο στο ματς με τον Πανσερραϊκό στις 30 Απριλίου 1972 στα Γρεβενά και τις κόντρες που είχε με τον Μπιτζίδη. Ο Μπιτζίδης ήταν ο καλύτερος παίκτης του Πανσερραϊκού (που σε εκείνο το ματς είχε γκολκίπερ τον Κελεσίδη που πήγε στη συνέχεια στον Ολυμπιακό) με συμμετοχές και στην εθνική ομάδα. Αλλά ο λεοντόκαρδος Τάκης Περήφανος δεν τον άφησε να πάρει ούτε ανάσα. Βλέπαμε το ματς σκαρφαλωμένοι στον μαντρότοιχο στην κάτω πλευρά του γηπέδου και μπροστά μας εξελίσσονταν όλες οι φάσεις. Κάποια στιγμή ο Περήφανος του έσκισε τη φανέλα και ο Μπιτζίδης σε κάποια άλλη φάση του έριξε αγκωνιά στα πλευρά και τον άφησε αναίσθητο για λίγο στο έδαφος. Ο Σαϊτζής ήταν δύο μέτρα παλικάρι, με επιβλητική παρουσία κάτω από τα δοκάρια, όπως ήταν παλιά ο Βάντσικ στον Παναθηναϊκό, με φοβερή εκτίναξη αλλά και μεγάλη ψυχή που δεν φοβόταν να πέσει σε εκείνο το ξηρό γήπεδο με την ψηφίδα που έγδερνε το δέρμα σαν μαχαίρι. Μετά ήρθε ο Γιάννης Γουγουτσάς και την τελευταία χρονιά στη Β’ Εθνική ο Βαγγέλης Καλύβας, άλλος ένας πολύ μεγάλος τερματοφύλακας.
Να βρει πάλι το δρόμο του
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για το Γρεβενιώτικο ποδόσφαιρο, ασχέτως αν η ιστορία έχει ξεχαστεί. Εμείς από τον greveniotis.gr θα την υπενθυμίζουμε στο μέτρο του δυνατού και του εφικτού. Θα μπορούσε κάποια φορά, ο σύλλογος παλαιμάχων του Πυρσού να κάνει κάποια εκδήλωση και να καλέσει εκείνους τους μεγάλους παίκτες που οδήγησαν την ομάδα στη Β’ Εθνική, με σημείο αναφοράς τη μέρα της ανόδου (27 Ιουνίου 1971). Κλείνοντας κι αυτό το κομμάτι, για την 41η επέτειο από την άνοδο στη Β’ Εθνική, να ευχηθούμε από καρδιάς στον Πυρσό να βρει πάλι το δρόμο του, να αποτελέσει σημείο αναφοράς όλων των Γρεβενιωτών και να γίνει η αγαπημένη ομάδα της πόλης και του νομού.
greveniotis.gr
ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΤΕ LIKE... ΚΛΙΚ ΣΤΟ (Mου αρέσει!)
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Για ότι παράπονα κλπ, μπορείτε να στείλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου