Μια γεμάτη χρονιά για τον αθλητισμό. Με Ολυμπιακούς αγώνες, με Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, και με γεγονότα που θα μας μείνουν για πάντα στη μνήμη.
Ποια πρόσωπα όμως ξεχώρισαν;
10. Ρανταμέλ Φαλκάo (51)
Δεν έχει την τεχνική και την ταχύτητα του Μέσι. Ούτε τα στημένα του Ρονάλντο. Σε καμία περίπτωση δεν παίρνει τα λεφτά του Ιμπραΐμοβιτς. Ωστόσο, ο Ρανταμέλ Φαλκάο είναι ο μόνος που κατάφερε να αμφισβητήσει, σε κάποιες μαγικές βραδιές του, την ανωτερότητα των παραπάνω…
Ο Κολομβιανός επιθετικός της Ατλέτικο Μαδρίτης, είχε ξεδιπλώσει πλευρές του ταλέντου και των ικανοτήτων του από την εποχή που αγωνιζόταν στην Πόρτο. Την χρονιά που μας αφήνει όμως, φορώντας την φανέλα των «ροχιμπλάνκος», απέδειξε ότι ανήκει στην παγκόσμια «elite».
Πήρε από το χέρι την Ατλέτικο, την οδήγησε μέχρι και την κατάκτηση του Europa League, σκοράροντας δύο υπέροχα τέρματα στον τελικό με την Μπιλμπάο και έβαλε έτσι την σφραγίδα του σε μία ονειρεμένη, για τον ίδιο, χρονιά. Η εκπληκτική του ικανότητα στο να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα με κάθε πιθανό τρόπο ακόμα και όταν ο… βαθμός δυσκολίας της προσπάθειάς του είναι πολύ ψηλός, τον καθιέρωσε ανάμεσα στους κορυφαίους.
Η συνέπεια και η συνέχεια όμως με την οποία εξακολουθεί να κάνει τα παραπάνω, τον κάνει ξεχωριστό και του δίνει… σπίτι του την φανέλα του βασικού και αναντικατάστατου στην δεκάδα των προσώπων που μας ανάγκασαν να… παραμιλάμε, μέσα στην χρονιά που φεύγει.
9. Κριστιάνο Ρονάλντo (52)
«Κάλμα, κάλμα». Με αυτή την έκφραση, μπροστά σε 100.000 Καταλανούς στο Καμπ Νου, ο Κριστιάνο Ρονάλντο πανηγύρισε προκλητικά, το γκολ, που «έριξε από τον θρόνο» την πολυδιαφημισμένη Μπαρτσελόνα!Ο Πορτογάλος, που είναι υποψήφιος για την Χρυσή Μπάλα του 2012 διανύει μια εξαιρετική σεζόν, η οποία είναι η 8η διαδοχική και συνεχίζει να βελτιώνεται. Φέτος, έχει πετύχει ήδη 65 γκολ σε 71 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις και είναι δεύτερος στη λίστα των τερμάτων, πίσω από τον Λιονέλ Μέσι.
Βέβαια, ο αστέρας της Ρεάλ Μαδρίτης, εν αντιθέσει με τον Αργεντινό των «μπλαουγκράνα», οδήγησε την ομάδα του σε τίτλο και μάλιστα απέναντι στην ομάδα που όλοι έλεγαν πως είναι η καλύτερη του πλανήτη. Επιπλέον, στο πρωτάθλημα των 38 αγωνιστικών που τελείωσε τον Μάη του ’12, οι «μερένχες» έσπασαν όλα τα ρεκόρ που είχαν οι Καταλανοί του Μέσι. Και της καλύτερης επίθεσης, αλλά και των περισσότερων βαθμών σε ένα πρωτάθλημα, ξεπερνώντας τους 100!
Τέλος, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, απέδειξε στους «φωστήρες» του ποδοσφαίρου που «κλαψιάρη» τον ανέβαζαν, «looser» τον κατέβαζαν επειδή τάχα μου δεν σκοράρει στα μεγάλα παιχνίδια, πως μόνο τέτοιος δεν είναι, αφού έχει σκοράρει στα 7 τελευταία παιχνίδια εναντίον της Μπαρτσελόνα και σε ότι δύσκολο ματς έχει προκύψει.
8. Σεμπάστιαν Φέτελ (71)
Μπορεί ο ι περισσότεροι στα 18 τους να παίρνουν το δίπλωμα οδήγησης, ωστόσο υπάρχουν και… φαινόμενα που στα 25 τους χρόνια όχι μόνο έχουν μάθει να πατούν το γκάζι, αλλά έχουν πανηγυρίσει τρεις Παγκόσμιους τίτλους.
Ο λόγος γίνεται για τον Σεμπάστιαν Φέτελ, ο οποίος τη φετινή σεζόν έγινε ο νεότερος πιλότος στην ιστορία της Φόρμουλα 1 που έχει τρεις τίτλους στο παλμαρέ του. Ο Γερμανός με το όχι και τόσο μπρουτάλ παρουσιαστικό δεν χαρίζεται σε κανέναν εντός των γκριντ, κλείνοντας - ιδιαίτερα τη φετινή σεζόν- τα στόματα όλων όσων έχουν αμφισβητήσει την ικανότητα του. Στο τελευταίο γκραν πρι, στο οποίο πανηγύρισε το πρωτάθλημα, διέψευσε όσους τον κατηγορούν πως οι επιτυχίες του οφείλονται στο -τέλειο- μονοθέσιο του, αφού με το πείσμα του και το ταλέντο του ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του κόσμου.
Ίσως το μεγαλύτερο παράσημο για τον Φέτελ να είναι ότι πολλοί τον θεωρούν ως τον διάδοχο του Μίκαελ Σουμάχερ… Ωστόσο, το μέλλον μόνο θα δείξει αν οι συγκρίσεις είναι δίκαιες ή περιττές…
7. Λεμπρόν Τζέιμς (76)
Τον αποκάλεσαν βασιλιά δίχως στέμμα, εκλεκτό (όπως αναφέρει το τεράστιο τατουάζ στην πλάτη του) μόνο στα λόγια και λιγόψυχο όταν τα πράγματα ζορίζουν. Το 2012 ήταν η χρονιά που ο Λεμπρόν Τζέιμς έδωσε αποστομωτικές απαντήσεις. Όχι με λόγια, βαρύγδουπες δηλώσεις και αλαζονική συμπεριφορά, αλλά με πράξεις μέσα στο γήπεδο. Κυρίως όμως απάντησε στους δικούς του δαίμονες.
Ήξερε πως ο τρίτος τίτλος MVP της κανονικής περιόδου στην τελευταία τετραετία δεν θα αρκούσε για να αποβάλει τη ρετσινιά του underachiever. Έπρεπε να σταθεί στο ύψος του στα δύσκολα, εκεί δηλαδή που παραδοσιακά ήταν απών. Όταν το Μαϊάμι βρέθηκε να χάνει με 3-2 από τους Σέλτικς στους τελικούς της Ανατολής, έγιναν ξανά επίκαιρα ανέκδοτα των προηγούμενων ετών του τύπου ‘Πώς καταλαβαίνεις το κινητό του Λεμπρόν; Δεν έχει ring-tone’. Τα χλευαστικά σχόλια όμως κόπηκαν μαχαίρι, όταν ο Τζέιμς ισοφάρισε σε 3-3 τη σειρά στη Βοστώνη με 45 πόντους και 15 ριμπάουντ, πρόσθεσε άλλους 31 στη νίκη-πρόκριση που ακολούθησε, ενώ στη συνέχεια περιέλαβε τη Θάντερ του Κέβιν Ντουράντ στους τελικούς κερδίζοντας τον πρώτο του τίτλο με γαρνιτούρα το βραβείο του MVP των τελικών.
Τα δάχτυλά του έπαψαν να είναι πια γυμνά, αλλά δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του. Πενήντα μέρες μετά οδηγούσε τη χώρα του στο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνο και η ταμπέλα του loser που έφερε μέχρι πρότινος είχε αντικατασταθεί από αυτή του εθνικού ήρωα. Ξάφνου οι συγκρίσεις με τον αξεπέραστο Μάικλ Τζόρνταν άρχισαν και πάλι να μη φαίνονται τόσο ιερόσυλες.
6. Νόβακ Τζόκοβιτς (78)
Μας προσέφερε έναν από τους συγκλονιστικότερους τελικούς σε Γκραν Σλαμ τένις, αλλά και στιγμές γέλιου, όταν φόρεσε την μάσκα του Darth Vader! Να γιατί είναι ανάμεσα στους κορυφαίους του 2012.Μα γιατί να συγκαταλέγεται στη λίστα με τους αθλητές της χρονιάς που φεύγει; Διότι, ο Νόβακ Τζόκοβιτς συνέχισε ό,τι είχε αφήσει το 2011.
Η αρχή του 2012 τον βρήκε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Στην Αυστραλία κλήθηκε για πρώτη φορά να υπερασπιστεί την κορυφή αλλά και την πρωτιά που είχε κατακτήσει και στο προηγούμενο τουρνουά. Και τα κατάφερε... Μετά από περίπου έξι(!!!) ώρες αγώνα ο Σέρβος δεν μάσησε απέναντι στον Ναδάλ και συνέδεσε με νίκη τη συμμετοχή του στον μεγαλύτερο σε διάρκεια τελικό Γκραν Σλαμ που είχε γίνει ποτέ...
Η συνέχεια ήταν εξίσου καλή... Πηγαίνει στο Μαϊάμι όπου θα κατακτήσει και εκεί τον τίτλο απέναντι στον Άντι Μάρεϊ. Στη συνέχεια όμως έρχεται η κάμψη... Θα γνωρίσει την ήττα στον τελικό στο Ρολάν Γκαρός από τον Ναδάλ όπως και στο Γουίμπλεντον από τον Φέντερερ, με αποτέλεσμα να πέσει στη δεύτερη θέση. Ως νο.2 -πια- στην παγκόσμια κατάταξη θα λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012 στο Λονδίνο στο οποίο θα περιοριστεί απλώς στην 4η θέση μετά την ήττα από τον Ντε Πότρο στον μικρό τελικό.
Στο τέλος όμως κατάφερε να πανηγυρίσει άλλη μια μεγάλη νίκη. Ο Τζόκοβιτς επικρατεί του Φέντερερ στους τελικούς του ATP World Tour φτάνοντας στους έξι τίτλους στην σεζόν.Μια χρονιά άκρως θετική για τον Σέρβο ο οποίος ας το παραδεχθούμε... Δεν μας είναι συμπαθής μόνο γιατί σαν Έλληνες μας δένει χρόνια φιλία με τη χώρα του αλλά γιατί δείχνει να έχει κάτι από τη... Μεσόγειο όπως κι εμείς
ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΤΕ LIKE... ΚΛΙΚ ΣΤΟ (Mου αρέσει!)
10. Ρανταμέλ Φαλκάo (51)
Δεν έχει την τεχνική και την ταχύτητα του Μέσι. Ούτε τα στημένα του Ρονάλντο. Σε καμία περίπτωση δεν παίρνει τα λεφτά του Ιμπραΐμοβιτς. Ωστόσο, ο Ρανταμέλ Φαλκάο είναι ο μόνος που κατάφερε να αμφισβητήσει, σε κάποιες μαγικές βραδιές του, την ανωτερότητα των παραπάνω…
Ο Κολομβιανός επιθετικός της Ατλέτικο Μαδρίτης, είχε ξεδιπλώσει πλευρές του ταλέντου και των ικανοτήτων του από την εποχή που αγωνιζόταν στην Πόρτο. Την χρονιά που μας αφήνει όμως, φορώντας την φανέλα των «ροχιμπλάνκος», απέδειξε ότι ανήκει στην παγκόσμια «elite».
Πήρε από το χέρι την Ατλέτικο, την οδήγησε μέχρι και την κατάκτηση του Europa League, σκοράροντας δύο υπέροχα τέρματα στον τελικό με την Μπιλμπάο και έβαλε έτσι την σφραγίδα του σε μία ονειρεμένη, για τον ίδιο, χρονιά. Η εκπληκτική του ικανότητα στο να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα με κάθε πιθανό τρόπο ακόμα και όταν ο… βαθμός δυσκολίας της προσπάθειάς του είναι πολύ ψηλός, τον καθιέρωσε ανάμεσα στους κορυφαίους.
Η συνέπεια και η συνέχεια όμως με την οποία εξακολουθεί να κάνει τα παραπάνω, τον κάνει ξεχωριστό και του δίνει… σπίτι του την φανέλα του βασικού και αναντικατάστατου στην δεκάδα των προσώπων που μας ανάγκασαν να… παραμιλάμε, μέσα στην χρονιά που φεύγει.
9. Κριστιάνο Ρονάλντo (52)
«Κάλμα, κάλμα». Με αυτή την έκφραση, μπροστά σε 100.000 Καταλανούς στο Καμπ Νου, ο Κριστιάνο Ρονάλντο πανηγύρισε προκλητικά, το γκολ, που «έριξε από τον θρόνο» την πολυδιαφημισμένη Μπαρτσελόνα!Ο Πορτογάλος, που είναι υποψήφιος για την Χρυσή Μπάλα του 2012 διανύει μια εξαιρετική σεζόν, η οποία είναι η 8η διαδοχική και συνεχίζει να βελτιώνεται. Φέτος, έχει πετύχει ήδη 65 γκολ σε 71 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις και είναι δεύτερος στη λίστα των τερμάτων, πίσω από τον Λιονέλ Μέσι.
Βέβαια, ο αστέρας της Ρεάλ Μαδρίτης, εν αντιθέσει με τον Αργεντινό των «μπλαουγκράνα», οδήγησε την ομάδα του σε τίτλο και μάλιστα απέναντι στην ομάδα που όλοι έλεγαν πως είναι η καλύτερη του πλανήτη. Επιπλέον, στο πρωτάθλημα των 38 αγωνιστικών που τελείωσε τον Μάη του ’12, οι «μερένχες» έσπασαν όλα τα ρεκόρ που είχαν οι Καταλανοί του Μέσι. Και της καλύτερης επίθεσης, αλλά και των περισσότερων βαθμών σε ένα πρωτάθλημα, ξεπερνώντας τους 100!
Τέλος, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, απέδειξε στους «φωστήρες» του ποδοσφαίρου που «κλαψιάρη» τον ανέβαζαν, «looser» τον κατέβαζαν επειδή τάχα μου δεν σκοράρει στα μεγάλα παιχνίδια, πως μόνο τέτοιος δεν είναι, αφού έχει σκοράρει στα 7 τελευταία παιχνίδια εναντίον της Μπαρτσελόνα και σε ότι δύσκολο ματς έχει προκύψει.
8. Σεμπάστιαν Φέτελ (71)
Μπορεί ο ι περισσότεροι στα 18 τους να παίρνουν το δίπλωμα οδήγησης, ωστόσο υπάρχουν και… φαινόμενα που στα 25 τους χρόνια όχι μόνο έχουν μάθει να πατούν το γκάζι, αλλά έχουν πανηγυρίσει τρεις Παγκόσμιους τίτλους.
Ο λόγος γίνεται για τον Σεμπάστιαν Φέτελ, ο οποίος τη φετινή σεζόν έγινε ο νεότερος πιλότος στην ιστορία της Φόρμουλα 1 που έχει τρεις τίτλους στο παλμαρέ του. Ο Γερμανός με το όχι και τόσο μπρουτάλ παρουσιαστικό δεν χαρίζεται σε κανέναν εντός των γκριντ, κλείνοντας - ιδιαίτερα τη φετινή σεζόν- τα στόματα όλων όσων έχουν αμφισβητήσει την ικανότητα του. Στο τελευταίο γκραν πρι, στο οποίο πανηγύρισε το πρωτάθλημα, διέψευσε όσους τον κατηγορούν πως οι επιτυχίες του οφείλονται στο -τέλειο- μονοθέσιο του, αφού με το πείσμα του και το ταλέντο του ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του κόσμου.
Ίσως το μεγαλύτερο παράσημο για τον Φέτελ να είναι ότι πολλοί τον θεωρούν ως τον διάδοχο του Μίκαελ Σουμάχερ… Ωστόσο, το μέλλον μόνο θα δείξει αν οι συγκρίσεις είναι δίκαιες ή περιττές…
7. Λεμπρόν Τζέιμς (76)
Τον αποκάλεσαν βασιλιά δίχως στέμμα, εκλεκτό (όπως αναφέρει το τεράστιο τατουάζ στην πλάτη του) μόνο στα λόγια και λιγόψυχο όταν τα πράγματα ζορίζουν. Το 2012 ήταν η χρονιά που ο Λεμπρόν Τζέιμς έδωσε αποστομωτικές απαντήσεις. Όχι με λόγια, βαρύγδουπες δηλώσεις και αλαζονική συμπεριφορά, αλλά με πράξεις μέσα στο γήπεδο. Κυρίως όμως απάντησε στους δικούς του δαίμονες.
Ήξερε πως ο τρίτος τίτλος MVP της κανονικής περιόδου στην τελευταία τετραετία δεν θα αρκούσε για να αποβάλει τη ρετσινιά του underachiever. Έπρεπε να σταθεί στο ύψος του στα δύσκολα, εκεί δηλαδή που παραδοσιακά ήταν απών. Όταν το Μαϊάμι βρέθηκε να χάνει με 3-2 από τους Σέλτικς στους τελικούς της Ανατολής, έγιναν ξανά επίκαιρα ανέκδοτα των προηγούμενων ετών του τύπου ‘Πώς καταλαβαίνεις το κινητό του Λεμπρόν; Δεν έχει ring-tone’. Τα χλευαστικά σχόλια όμως κόπηκαν μαχαίρι, όταν ο Τζέιμς ισοφάρισε σε 3-3 τη σειρά στη Βοστώνη με 45 πόντους και 15 ριμπάουντ, πρόσθεσε άλλους 31 στη νίκη-πρόκριση που ακολούθησε, ενώ στη συνέχεια περιέλαβε τη Θάντερ του Κέβιν Ντουράντ στους τελικούς κερδίζοντας τον πρώτο του τίτλο με γαρνιτούρα το βραβείο του MVP των τελικών.
Τα δάχτυλά του έπαψαν να είναι πια γυμνά, αλλά δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του. Πενήντα μέρες μετά οδηγούσε τη χώρα του στο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνο και η ταμπέλα του loser που έφερε μέχρι πρότινος είχε αντικατασταθεί από αυτή του εθνικού ήρωα. Ξάφνου οι συγκρίσεις με τον αξεπέραστο Μάικλ Τζόρνταν άρχισαν και πάλι να μη φαίνονται τόσο ιερόσυλες.
6. Νόβακ Τζόκοβιτς (78)
Μας προσέφερε έναν από τους συγκλονιστικότερους τελικούς σε Γκραν Σλαμ τένις, αλλά και στιγμές γέλιου, όταν φόρεσε την μάσκα του Darth Vader! Να γιατί είναι ανάμεσα στους κορυφαίους του 2012.Μα γιατί να συγκαταλέγεται στη λίστα με τους αθλητές της χρονιάς που φεύγει; Διότι, ο Νόβακ Τζόκοβιτς συνέχισε ό,τι είχε αφήσει το 2011.
Η αρχή του 2012 τον βρήκε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Στην Αυστραλία κλήθηκε για πρώτη φορά να υπερασπιστεί την κορυφή αλλά και την πρωτιά που είχε κατακτήσει και στο προηγούμενο τουρνουά. Και τα κατάφερε... Μετά από περίπου έξι(!!!) ώρες αγώνα ο Σέρβος δεν μάσησε απέναντι στον Ναδάλ και συνέδεσε με νίκη τη συμμετοχή του στον μεγαλύτερο σε διάρκεια τελικό Γκραν Σλαμ που είχε γίνει ποτέ...
Η συνέχεια ήταν εξίσου καλή... Πηγαίνει στο Μαϊάμι όπου θα κατακτήσει και εκεί τον τίτλο απέναντι στον Άντι Μάρεϊ. Στη συνέχεια όμως έρχεται η κάμψη... Θα γνωρίσει την ήττα στον τελικό στο Ρολάν Γκαρός από τον Ναδάλ όπως και στο Γουίμπλεντον από τον Φέντερερ, με αποτέλεσμα να πέσει στη δεύτερη θέση. Ως νο.2 -πια- στην παγκόσμια κατάταξη θα λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012 στο Λονδίνο στο οποίο θα περιοριστεί απλώς στην 4η θέση μετά την ήττα από τον Ντε Πότρο στον μικρό τελικό.
Στο τέλος όμως κατάφερε να πανηγυρίσει άλλη μια μεγάλη νίκη. Ο Τζόκοβιτς επικρατεί του Φέντερερ στους τελικούς του ATP World Tour φτάνοντας στους έξι τίτλους στην σεζόν.Μια χρονιά άκρως θετική για τον Σέρβο ο οποίος ας το παραδεχθούμε... Δεν μας είναι συμπαθής μόνο γιατί σαν Έλληνες μας δένει χρόνια φιλία με τη χώρα του αλλά γιατί δείχνει να έχει κάτι από τη... Μεσόγειο όπως κι εμείς
5. Ντιντιέ Ντρογκμπά (79)
Αν η κουβέντα δεν ήταν γύρω από το ποδόσφαιρο, αλλά οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής, η 5η θέση θα ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει τα κατορθώματα του Ντρογκμπά την περασμένη χρονιά. Έχοντας ήδη αποφασίσει –υπακούοντας στην τσέπη αλλά και στην τυχοδιωκτική του φύση- να αφήσει την Τσέλσι στο τέλος της χρονιάς, ήξερε πως αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία.
Στους δύο ημιτελικούς με την Μπαρτσελόνα αλλά και στον τελικό με την Μπάγερν οι «μπλε» εμφανίζονται ως ο φτωχός συγγενής. Ένα παράξενο ασκέρι κουρασμένων βετεράνων στο οποίο ουδείς έδινε τύχη.
Δίνοντας νέο περιεχόμενο σε έννοιες όπως αυταπάρνηση κι αυτοθυσία ο Ντρογκμπά παραδίδει μαθήματα ηρωισμού. Όπως τότε όταν πρωταγωνίστησε στις διαδικασίες τερματισμού του αιματηρού εμφυλίου στην πατρίδα του. Ναι, σ’ εκείνα τα παιχνίδια που για κάποιους κοιμήθηκε ο Θεός ή για άλλους απλά έκλεισε συνωμοτικά το μάτι στον Ντρογκμπά και την παρέα του, δεν αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Και λοιπόν; Ποιος το χ…ει το ποδόσφαιρο; Κόντρα στους Βαυαρούς ισοφαρίζει και πετυχαίνει το καθοριστικό πέναλτι που χαρίζει στην αγγλική ομάδα το απόλυτο αντικείμενο ποδοσφαιρικού πόθου. Η ιστορία του αθλήματος ήδη αποφάσισε πού τοποθετεί τον Ντρογκμπά μεταξύ των μεγάλων. Η ψηφοφορία του sport-fm.gr επίσης. Η πραγματική κληρονομιά που αφήνει όμως ο Ιβοριανός είναι εκείνη που θα συζητιέται μετά από χρόνια και στ’ αυτιά των επόμενων γενεών θ’ ακούγεται σαν ψέμα… όπως όλα τα παραμύθια με ωραίο τέλος.
4. Όσκαρ Πιστόριους (117)
Ο Νοτιοαφρικανός δρομέας θα μπορούσε να βρίσκεται εκτός συναγωνισμού και στην κορυφή της λίστας, όμως κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ανακόλουθο με τον αγώνα της ζωής του. Γεννημένος χωρίς περόνη, κέρδισε ό,τι στοίχημα έβαλε με τον εαυτό του αντιδρώντας σε κάθε μορφή αποκλεισμού επιβάλλει η «ιδιαιτερότητά» του. Ο Blade Runner εξελίχθηκε σε τοτέμ του Παραολυμπιακού κινήματος, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.
Ανυπότακτος, ασυμβίβαστος συγκέντρωσε τα βλέμματα όταν συμμετείχε στους «κανονικούς» Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Αν και μόνη η παρουσία του στα κουλουάρ θα μπορούσε να αποτελεί δικαίωση, το πραγματικό κέρδος για τον ίδιο κι όλους τους «παρίες» αυτού του κόσμου, ήταν πως ελάχιστοι τον κοίταξαν με οίκτο ή ως κομμάτι ενός freak show που στήθηκε για τη διασκέδασή τους.
Δίνοντας χειροπιαστό περιεχόμενο στο «Είμαστε όλοι ίσοι, είμαστε όλοι διαφορετικοί», ο Πιστόριους, απόλυτα ταιριαστός στο ανθρωποκεντρικό concept των Αγώνων, μας έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα. Όχι ζωής, όπως έσπευσαν να επισημάνουν κοινότυπα διάφοροι, αλλά του πώς οφείλουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους. Όταν μάλιστα, ηττήθηκε στους Παραολυμπιακούς και διαμαρτυρήθηκε, άθελά του πρόσφερε μοναδική υπηρεσία στο σκοπό που υπηρετεί. Τσαλακώνοντας έτσι το «φωτοστέφανο» που του είχαν φορέσει τα Μέσα, μας έδωσε να καταλάβουμε πως καμία κατάσταση δεν μετατρέπει αυτόματα έναν άνθρωπο σε άγιο ή τέρας. Ας το έχουμε στην άκρη του μυαλού μας κάθε φορά που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με οποιονδήποτε έχει ειδικές ανάγκες, προτιμήσεις, γούστα ή χρώμα που διαφέρουν από τα κοινωνικώς αποδεκτά στερεότυπά μας.
3. Μάικλ Φελπς (132)
Κάποτε υπήρχαν οι άνθρωποι, μετά «γεννήθηκαν» οι θρύλοι και στο τέλος ήρθε ο… Φελπς! Ξεκινώντας να γράψω αυτό το μίνι αφιέρωμα ανέτρεξα σε κείμενο συναδέλφου που γράφτηκε τον Αύγουστο και στο οποίο χαρακτήριζε τον 27χρονο κολυμβητή ως έναν από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Έ, όχι! Αυτό ήταν! Συγκράτησα τα νεύρα μου και ήρεμα τον ρώτησα «τι είναι αυτά που γράφεις».
Όχι δεν μου αρέσει η λογοκρισία, απεναντίας. Με έπνιξε το δίκιο μου όμως! Ο Μάικλ Φελπς δεν είναι «ένας από τους μεγαλύτερουw κολυμβητές», είναι Ο μεγαλύτερος! 22 Ολυμπιακά μετάλλια με τα 18 εξ αυτών χρυσά δεν τον καθιστούν μόνο τον σπουδαιότερο στο άθλημα, αλλά ίσως τον σπουδαιότερο αθλητή στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Το ρεκόρ μεταλλίων που ξεκίνησε να «χτίζει» στο Σίδνεϊ το 2000 και ολοκλήρωσε το 2012 στο Λονδίνο θα μείνει –όπως φαίνεται- για πολλά χρόνια ακατάρριπτο.
Η «βολίδα της Βαλτιμόρης» είπε «αντίο» στην αγωνιστική δράση σε υψηλό επίπεδο και τα δάκρυα των θαυμαστών του θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές… πισίνες.
2. Γιουσέιν Μπολτ (167)
Σιγά που δεν θα έλαμπε! Όχι το άστρο της Βηθλεέμ, αλλά αυτό του Γιουσέιν Μπολτ. Ο Τζαμαϊκανός τα έκανε τα θαυματάκια και το 2012. Μπορεί να κατέρριψε μόλις ένα παγκόσμιο ρεκόρ, αυτό στην σκυταλοδρομία των 4χ100μ. στο Λονδίνο (με την βοήθεια των Μπλέικ, Κάρτερ, Φρέιτερ) όμως έκανε και πάλι το τρία στα τρία.
Και σε αυτούς του Ολυμπιακούς, όπως και στο Πεκίνο, στολίστηκε με τρία χρυσά (100μ., 200μ., 4χ100μ.) αποδεικνύοντας ότι είναι ο άρχοντας του σπριντ! Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι η άνεση του. Όχι μόνο αυτή με το φακό με τον οποίο αρέσκεται να παίζει σε κάθε ευκαιρία, αλλά και αυτή με την οποία τερμάτιζε πρώτος.
Η αλήθεια είναι ότι ξενερώσαμε ολίγον τι καθότι αν τον… απειλούσε κάποιος (ο Μπλέικ δηλαδή) θα κατάρριπτε το ρεκόρ και στα 100μ. και στα 200μ. Και έτσι όμως ξεχώρισε και με το παραπάνω. Εξάλλου αυτό κάνει ο Μπολτ… σου κόβει την ανάσα!
1. Λιονέλ Μέσι (191)
Πας να ψηφίσεις για το «πρόσωπο της χρονιάς». Και θέλεις να είσαι αντικειμενικός. Σοφότερος από προηγούμενες φορές που πήγες σε… κάλπη. Όταν συμμετέχει ο Λιονέλ Μέσι δεν γίνεται…
Υπάρχουν κάποιοι που δεν γουστάρουν να πηγαίνουν με την πλειοψηφία. Που -ψυχωτικά ενίοτε- δεν μπορούν να συμφωνήσουν με κάτι «που είναι μόδα». Το βλέπεις εξάλλου με τους εχθρούς (κι όμως υπάρχουν) που έχει δημιουργήσει η τελειότητα του ποδοσφαίρου που παίζει η Μπαρτσελόνα.
Την αργεντίνικη… αιτία γι’ αυτό όμως μοιάζει αδύνατο να μην την κατατάξεις στην κορυφή (και) το 2012. Σχεδόν τόσο αδύνατο, όσο οι απόπειρες των προσωπικών του αντιπάλων να τον σταματήσουν.
Διότι εντάξει, να προσπεράσεις το ότι έχει κάνει βαρετή την ψηφοφορία για τη «Χρυσή Μπάλα» (κατακτώντας τη για τρίτη σερί χρονιά τον Γενάρη). Να επιμείνεις ότι το ισπανικό Σούπερ Καπ και το «Copa DelRey» μοιάζουν ελάχιστοι τίτλοι μπροστά σ’ αυτούς που κατακτούσε άλλες χρονιές με την Μπαρτσελόνα.
Και τα 91 γκολ που κατάφερε να πετύχει μέσα στο έτος, να τ’ αφήσεις κι αυτά στην άκρη. Ρεκόρ είναι και μπορεί να το ξανασπάσει του χρόνου. Όταν θυμάσαι το άγχος σου όμως για το αν… χτύπησε (όπως έγινε τον Δεκέμβρη και όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση που κατσαπλιάς στόπερ τον έχει ξαπλώσει στο έδαφος) βεβαιώνεσαι: Πρόσωπο αυτής της χρονιάς -και πολλών ακόμα όπως θα λέμε στα εγγόνια μας- ήταν ο Λιονέλ Μέσι…
Αν η κουβέντα δεν ήταν γύρω από το ποδόσφαιρο, αλλά οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής, η 5η θέση θα ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει τα κατορθώματα του Ντρογκμπά την περασμένη χρονιά. Έχοντας ήδη αποφασίσει –υπακούοντας στην τσέπη αλλά και στην τυχοδιωκτική του φύση- να αφήσει την Τσέλσι στο τέλος της χρονιάς, ήξερε πως αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία.
Στους δύο ημιτελικούς με την Μπαρτσελόνα αλλά και στον τελικό με την Μπάγερν οι «μπλε» εμφανίζονται ως ο φτωχός συγγενής. Ένα παράξενο ασκέρι κουρασμένων βετεράνων στο οποίο ουδείς έδινε τύχη.
Δίνοντας νέο περιεχόμενο σε έννοιες όπως αυταπάρνηση κι αυτοθυσία ο Ντρογκμπά παραδίδει μαθήματα ηρωισμού. Όπως τότε όταν πρωταγωνίστησε στις διαδικασίες τερματισμού του αιματηρού εμφυλίου στην πατρίδα του. Ναι, σ’ εκείνα τα παιχνίδια που για κάποιους κοιμήθηκε ο Θεός ή για άλλους απλά έκλεισε συνωμοτικά το μάτι στον Ντρογκμπά και την παρέα του, δεν αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Και λοιπόν; Ποιος το χ…ει το ποδόσφαιρο; Κόντρα στους Βαυαρούς ισοφαρίζει και πετυχαίνει το καθοριστικό πέναλτι που χαρίζει στην αγγλική ομάδα το απόλυτο αντικείμενο ποδοσφαιρικού πόθου. Η ιστορία του αθλήματος ήδη αποφάσισε πού τοποθετεί τον Ντρογκμπά μεταξύ των μεγάλων. Η ψηφοφορία του sport-fm.gr επίσης. Η πραγματική κληρονομιά που αφήνει όμως ο Ιβοριανός είναι εκείνη που θα συζητιέται μετά από χρόνια και στ’ αυτιά των επόμενων γενεών θ’ ακούγεται σαν ψέμα… όπως όλα τα παραμύθια με ωραίο τέλος.
4. Όσκαρ Πιστόριους (117)
Ο Νοτιοαφρικανός δρομέας θα μπορούσε να βρίσκεται εκτός συναγωνισμού και στην κορυφή της λίστας, όμως κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ανακόλουθο με τον αγώνα της ζωής του. Γεννημένος χωρίς περόνη, κέρδισε ό,τι στοίχημα έβαλε με τον εαυτό του αντιδρώντας σε κάθε μορφή αποκλεισμού επιβάλλει η «ιδιαιτερότητά» του. Ο Blade Runner εξελίχθηκε σε τοτέμ του Παραολυμπιακού κινήματος, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.
Ανυπότακτος, ασυμβίβαστος συγκέντρωσε τα βλέμματα όταν συμμετείχε στους «κανονικούς» Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Αν και μόνη η παρουσία του στα κουλουάρ θα μπορούσε να αποτελεί δικαίωση, το πραγματικό κέρδος για τον ίδιο κι όλους τους «παρίες» αυτού του κόσμου, ήταν πως ελάχιστοι τον κοίταξαν με οίκτο ή ως κομμάτι ενός freak show που στήθηκε για τη διασκέδασή τους.
Δίνοντας χειροπιαστό περιεχόμενο στο «Είμαστε όλοι ίσοι, είμαστε όλοι διαφορετικοί», ο Πιστόριους, απόλυτα ταιριαστός στο ανθρωποκεντρικό concept των Αγώνων, μας έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα. Όχι ζωής, όπως έσπευσαν να επισημάνουν κοινότυπα διάφοροι, αλλά του πώς οφείλουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους. Όταν μάλιστα, ηττήθηκε στους Παραολυμπιακούς και διαμαρτυρήθηκε, άθελά του πρόσφερε μοναδική υπηρεσία στο σκοπό που υπηρετεί. Τσαλακώνοντας έτσι το «φωτοστέφανο» που του είχαν φορέσει τα Μέσα, μας έδωσε να καταλάβουμε πως καμία κατάσταση δεν μετατρέπει αυτόματα έναν άνθρωπο σε άγιο ή τέρας. Ας το έχουμε στην άκρη του μυαλού μας κάθε φορά που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με οποιονδήποτε έχει ειδικές ανάγκες, προτιμήσεις, γούστα ή χρώμα που διαφέρουν από τα κοινωνικώς αποδεκτά στερεότυπά μας.
3. Μάικλ Φελπς (132)
Κάποτε υπήρχαν οι άνθρωποι, μετά «γεννήθηκαν» οι θρύλοι και στο τέλος ήρθε ο… Φελπς! Ξεκινώντας να γράψω αυτό το μίνι αφιέρωμα ανέτρεξα σε κείμενο συναδέλφου που γράφτηκε τον Αύγουστο και στο οποίο χαρακτήριζε τον 27χρονο κολυμβητή ως έναν από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Έ, όχι! Αυτό ήταν! Συγκράτησα τα νεύρα μου και ήρεμα τον ρώτησα «τι είναι αυτά που γράφεις».
Όχι δεν μου αρέσει η λογοκρισία, απεναντίας. Με έπνιξε το δίκιο μου όμως! Ο Μάικλ Φελπς δεν είναι «ένας από τους μεγαλύτερουw κολυμβητές», είναι Ο μεγαλύτερος! 22 Ολυμπιακά μετάλλια με τα 18 εξ αυτών χρυσά δεν τον καθιστούν μόνο τον σπουδαιότερο στο άθλημα, αλλά ίσως τον σπουδαιότερο αθλητή στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Το ρεκόρ μεταλλίων που ξεκίνησε να «χτίζει» στο Σίδνεϊ το 2000 και ολοκλήρωσε το 2012 στο Λονδίνο θα μείνει –όπως φαίνεται- για πολλά χρόνια ακατάρριπτο.
Η «βολίδα της Βαλτιμόρης» είπε «αντίο» στην αγωνιστική δράση σε υψηλό επίπεδο και τα δάκρυα των θαυμαστών του θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές… πισίνες.
2. Γιουσέιν Μπολτ (167)
Σιγά που δεν θα έλαμπε! Όχι το άστρο της Βηθλεέμ, αλλά αυτό του Γιουσέιν Μπολτ. Ο Τζαμαϊκανός τα έκανε τα θαυματάκια και το 2012. Μπορεί να κατέρριψε μόλις ένα παγκόσμιο ρεκόρ, αυτό στην σκυταλοδρομία των 4χ100μ. στο Λονδίνο (με την βοήθεια των Μπλέικ, Κάρτερ, Φρέιτερ) όμως έκανε και πάλι το τρία στα τρία.
Και σε αυτούς του Ολυμπιακούς, όπως και στο Πεκίνο, στολίστηκε με τρία χρυσά (100μ., 200μ., 4χ100μ.) αποδεικνύοντας ότι είναι ο άρχοντας του σπριντ! Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι η άνεση του. Όχι μόνο αυτή με το φακό με τον οποίο αρέσκεται να παίζει σε κάθε ευκαιρία, αλλά και αυτή με την οποία τερμάτιζε πρώτος.
Η αλήθεια είναι ότι ξενερώσαμε ολίγον τι καθότι αν τον… απειλούσε κάποιος (ο Μπλέικ δηλαδή) θα κατάρριπτε το ρεκόρ και στα 100μ. και στα 200μ. Και έτσι όμως ξεχώρισε και με το παραπάνω. Εξάλλου αυτό κάνει ο Μπολτ… σου κόβει την ανάσα!
1. Λιονέλ Μέσι (191)
Πας να ψηφίσεις για το «πρόσωπο της χρονιάς». Και θέλεις να είσαι αντικειμενικός. Σοφότερος από προηγούμενες φορές που πήγες σε… κάλπη. Όταν συμμετέχει ο Λιονέλ Μέσι δεν γίνεται…
Υπάρχουν κάποιοι που δεν γουστάρουν να πηγαίνουν με την πλειοψηφία. Που -ψυχωτικά ενίοτε- δεν μπορούν να συμφωνήσουν με κάτι «που είναι μόδα». Το βλέπεις εξάλλου με τους εχθρούς (κι όμως υπάρχουν) που έχει δημιουργήσει η τελειότητα του ποδοσφαίρου που παίζει η Μπαρτσελόνα.
Την αργεντίνικη… αιτία γι’ αυτό όμως μοιάζει αδύνατο να μην την κατατάξεις στην κορυφή (και) το 2012. Σχεδόν τόσο αδύνατο, όσο οι απόπειρες των προσωπικών του αντιπάλων να τον σταματήσουν.
Διότι εντάξει, να προσπεράσεις το ότι έχει κάνει βαρετή την ψηφοφορία για τη «Χρυσή Μπάλα» (κατακτώντας τη για τρίτη σερί χρονιά τον Γενάρη). Να επιμείνεις ότι το ισπανικό Σούπερ Καπ και το «Copa DelRey» μοιάζουν ελάχιστοι τίτλοι μπροστά σ’ αυτούς που κατακτούσε άλλες χρονιές με την Μπαρτσελόνα.
Και τα 91 γκολ που κατάφερε να πετύχει μέσα στο έτος, να τ’ αφήσεις κι αυτά στην άκρη. Ρεκόρ είναι και μπορεί να το ξανασπάσει του χρόνου. Όταν θυμάσαι το άγχος σου όμως για το αν… χτύπησε (όπως έγινε τον Δεκέμβρη και όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση που κατσαπλιάς στόπερ τον έχει ξαπλώσει στο έδαφος) βεβαιώνεσαι: Πρόσωπο αυτής της χρονιάς -και πολλών ακόμα όπως θα λέμε στα εγγόνια μας- ήταν ο Λιονέλ Μέσι…
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου