Όταν πήγα να συναντήσω τη Χριστίνα δεν ήξερα ακριβώς ποια είναι και τι κάνει. “Καθηγήτρια πανεπιστημίου” , μου είχαν πει. Αλλά η Χριστίνα δεν είναι μόνο αυτό. Η Χριστίνα Γκιτσάκη, με καταγωγή από τον Άγιο Γεώργιο Ημαθίας και πλέον κάτοικος του...
Ντουμπάι, είναι αντιπρύτανης στο Κρατικό Πανεπιστήμιο των Αραβικών Εμιράτων, στο τμήμα της Αγγλικής. Υπήρξε λέκτορας σε πανεπιστήμιο στο Τόκιο της Ιαπωνίας και σε πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, όπου ήταν και εκπαιδεύτρια εκπαιδευτών. Έχει στο ενεργητικό της πάνω από 50 δημοσιευμένα άρθρα στα μεγαλύτερα επιστημονικά περιοδικά, 70 παρουσιάσεις σε συνέδρια και 6 βιβλία για την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας σε μεγάλο, αμερικανικό εκδοτικό οίκο. Και αυτά κρατήστε για αρχή!
Μας υποδέχτηκε χαμογελαστή και ευγενική στο πατρικό της σπίτι στον Άι Γιώργιη.
-“Μαμά, ήρθαν να μου κάνουν πρώτη φορά συνέντευξη”, επεξήγησε στη μητέρα της που εμφανίστηκε και μας κοίταξε απορημένη- αν και για μένα η απορία είναι πώς αυτή την γυναίκα δεν την έχουν προβάλλει ποτέ ξανά. Αφού μας σύστησε στους γονείς της, τον άντρα της και στα δίδυμα κορίτσια της ξεκινήσαμε την κουβέντα.
ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
“Γεννήθηκα στον Άγιο Γεώργιο, όπου και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Πήγα νηπιαγωγείο και δημοτικό στο χωριό αλλά γυμνάσιο και λύκειο πήγα στη Βέροια”. Σε αυτό το σημείο μας επισημαίνει τις δυσκολίες που έχουν τα παιδιά, που ζουν σε μικρά χωριά.
-“Καθώς οι γονείς μου ήταν αγρότες και δούλευαν όλη την ημέρα, έπρεπε με το που σχολούσα να πάω να πάρω την αδερφή μου από το νηπιαγωγείο, για να γυρίσουμε μαζί σπίτι. Όσο μεγάλωνα τα πράγματα δυσκόλευαν. Η μετακίνηση με το αστικό μου έτρωγε πολύ χρόνο, είχα πολλές ώρες διάβασμα και έκανα ταυτόχρονα 7 με 9 ώρες την εβδομάδα αγγλικά για να πάρω το πτυχίο μου. Το θετικό ήταν ότι είχα καλή μνήμη, που σε συνδυασμό με το διάβασμα με έκαναν μια πολύ καλή μαθήτρια”.
-Ο πατέρας της, που έβλεπε ότι η κόρη του ήταν έξυπνη, την παρότρυνε να διαβάζει για να σπουδάσει και να φύγει από τη δύσκολη δουλειά των χωραφιών. Μάλιστα, για να της δώσει παραπάνω κίνητρα και να την κάνει να συνειδητοποιήσει την σκληρή πραγματικότητα, την έπαιρνε κάθε καλοκαίρι στα ροδάκινα αλλά και στα θερμοκήπια για δουλειά.
-“Η Χριστίνα δεν πήγε ποτέ την ημέρα του αγιασμού στο σχολείο. Αν δεν ξεκινούσε το μάθημα δεν έφευγε από το χωράφι”, μας είπε χαμογελώντας περήφανα για το κοριτσάκι του που έγινε μια επιτυχημένη γυναίκα.
ΣΠΟΥΔΕΣ
“Αφού τελείωσα το Λύκειο, πέρασα στο τμήμα της αγγλικής φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μετά έφυγα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Ήθελα να πάω εκεί για να γνωρίσω καλύτερα την αγγλική κουλτούρα και τον πολιτισμό. Πώς αλλιώς θα δίδασκα στους μαθητές μου με επιτυχία;”. Μετά το πέρας του μεταπτυχιακού γύρισε στην Ελλάδα. Φύση όμως ανήσυχη και ανικανοποίητη, με στόχους υψηλούς, ένιωθε ότι η Ελλάδα δεν την χωρούσε και ξεκίνησε να κάνει αιτήσεις για διδακτορικά.
-“Έστειλα αιτήσεις σε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο και μάλιστα ήταν γραμμένες στη γραφομηχανή, που μου είχε αγοράσει τότε ο πατέρας μου” λέει γελώντας και συγκρίνοντας με τα ηλεκτρονικά μέσα που υπάρχουν σήμερα.
-“Όταν ήρθε η επιστολή με την θετική απάντηση για το διδακτορικό στο Κουίνσλαντ δεν ήξερα καν ότι είναι στην Αυστραλία. Τα δίδακτρά μου ήταν 10.000 δολάρια το εξάμηνο, τα οποία μου κάλυπτε η υποτροφία. Ωστόσο έπιασα δουλειά μέσα στο πανεπιστήμιο για να καλύπτω τα έξοδά μου.”. Κάπου εκεί την ρώτησα αν στην Αυστραλία έχει περισσότερα ιδιωτικά από ότι δημόσια πανεπιστήμια. Μου είπε ότι έχει πολλά ιδιωτικά και ότι σε όλα το κράτος είναι αυτό που χρηματοδοτεί την έρευνα- σε αντίθεση με την Ελλάδα, που τα κονδύλια για την παιδεία είναι ανύπαρκτα σκέφτηκα αμέσως. Όταν την ρώτησα αν είναι υπέρ στο να γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα μου είπε:
-“Ναι, γιατί όχι; Σε όλες τις χώρες υπάρχουν. Απλά πρέπει να τεθεί μια βασική προϋπόθεση: να γίνει ένας αξιοκρατικός μηχανισμός που θα τα ελέγχει.” .
Η ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Η Αυστραλία ήταν, λοιπόν, η χώρα που θα αποτελούσε το έναυσμα για την επιτυχημένη επαγγελματική αλλά και προσωπική της πορεία- άλλωστε ο αγαπημένος της άντρας είναι Αυστραλός. Η Χριστίνα με το που τελείωσε το διδακτορικό της έπρεπε να φύγει από την Αυστραλία, γιατί έληγε η visa της και έπρεπε να γυρίσει στην Ελλάδα για 5 χρόνια. Αυτό μας εξήγησε ότι γινόταν προκειμένου το άτομο που απόκτησε την ανώτερη γνώση και ικανότητα πάνω σε ένα τομέα να γυρίσει στην πατρίδα του και εκεί να αξιοποιηθεί και να προσφέρει.
-“Στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή, τα πράγματα δεν ήταν καλά για να γυρίσω. Από την άλλη δεν ήταν εύκολο να βρω δουλειά σε κάποιο πανεπιστήμιο αφού τα πανεπιστήμια για να σου δώσουν έδρα τα θέλουν όλα: διδακτορικά, δημοσιεύσεις, διδακτική εμπειρία. Εγώ, που σπούδαζα για 10 συνεχόμενα χρόνια δεν είχα καθόλου διδακτική εμπειρία. Έτυχε τότε να πάει στο Τόκιο στην Ιαπωνία ο καθηγητής μου από την Αυστραλία και μου είπε να πάω εκεί, που ήθελαν μόνο διδακτορικό. Έτσι βρέθηκα λέκτορας σε πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας.” Πάλι όμως η ανήσυχη φύση της δεν ηρέμησε και έτσι την 1η χρόνια στις διακοπές έφτιαξε ένα project- σχέδιο μαθήματος- για να τα χρησιμοποιήσει με τους φοιτητές της. Αφορμή αποτέλεσε το γεγονός ότι είχαν όλα τα μέσα τεχνολογίας στο πανεπιστήμιο.
“Στο πανεπιστήμιο είχαμε μεν όλα τα τεχνολογικά μέσα αλλά δεν είχαμε βιβλία. Έτσι έκανα 10 projects, πρωτοποριακά, γιατί συνδύαζαν την μάθηση με την έρευνα, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και το διαδίκτυο με την εκμάθηση της Αγγλικής. Αφού είδα ότι λειτούργησε με τους φοιτητές, πήγα σε ένα συνέδριο μεγάλων εκδοτικών οίκων όπου πλησίασα τον εκδότη από την Oxford University Press, του έδειξα τη δουλειά μου, την πήρε, την μελέτησε και έπειτα με κάλεσε στη Βοστώνη, όπου έγινε και η έκδοση”, έτσι απλά, χωρίς καμιά γνωριμία, χωρίς να πληρώσει κανένα χρηματικό ποσό. Το βιβλίο της πούλησε 80.000 αντίτυπα και η ιδιαιτερότητα και η πρωτοτυπία του ήταν ότι ο μαθητής προετοιμαζόταν στην τάξη με το βιβλίο και μετά μπορούσε να κάνει έρευνα με τον Η/Υ από το σπίτι, το σχολείο, τη βιβλιοθήκη.
-“Ήταν ένα βιβλίο με παιδαγωγικό σχέδιο, που έδινε βάση στην ενεργητική μάθηση και καλλιεργούσε την αυτονομία του μαθητή. Από το 2000 που εκδόθηκε δεν έχει βγει άλλο παρόμοιο,” μας επεξηγεί η Χριστίνα. Από κει και πέρα ξεκινάει σεμινάρια σε όλη την Ιαπωνία, στην Ταϊβάν και στην Κορέα για την προώθηση του βιβλίου της και εκεί της μπαίνει το μικρόβιο για την εκπαίδευση των εκπαιδευτών.
Παράλληλα έχει κάνει οικογένεια, έχουν γεννηθεί τα κορίτσια και αποφασίζουν από κοινού με τον άντρα της ότι θέλουν τα παιδιά τους να πάρουν αγγλική εκπαίδευση, οπότε γυρνάνε Αυστραλία. Η Χριστίνα βρίσκει δουλειά στο πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ ως εκπαιδεύτρια των εκπαιδευτών.
- “Σχεδίασα το πρόγραμμα της εκπαίδευσης των καθηγητών της Αγγλικής που θα δούλευαν στα γυμνάσια”, για μια πολιτεία με 5.000.000 κόσμο από ότι μάθαμε.
-“Η διαφορά μου με τους άλλους, και σε αυτό οφείλεται η επιτυχία του προγράμματος, είναι το γεγονός ότι η αγγλική δεν ήταν η μητρική μου γλώσσα, οπότε είχα περάσει από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της εκμάθησης της αγγλικής, άρα ήξερα πως να το χειριστώ. Έκανα διαλέξεις με τόσο πάθος, που πολλές φορές ερχόντουσαν καθηγητές και μου έλεγαν ότι αποτέλεσα κίνητρο για αυτούς στο να ασχοληθούν με τη διδακτική των αγγλικών.”. Σε αυτό το σημείο την ρώτησα αν έχει κληθεί ποτέ σε διαλέξεις εδώ στην Ελλάδα και αν θα ήθελε να γυρίσει.
-“Στα παγκόσμια συνέδρια εφαρμοσμένης γλωσσολογίας που παραβρίσκομαι συνεχίζω να βλέπω καθηγητές που είχα εγώ ως φοιτήτρια. Μιλάω με συμφοιτητές μου και με ρωτάνε αν υπάρχουν έδρες στα πανεπιστήμια της Αυστραλίας για να έρθουν να διδάξουν. Επομένως, αφού κανείς από τους παλιούς καθηγητές δεν έχει φύγει άρα δεν υπάρχουν έδρες για να έρθω εδώ. Ωστόσο έχω έρθει σε συνέδρια και έχω κάνει παρουσιάσεις- πάντα όμως με τα ίδια άτομα, δηλαδή τους ίδιους καθηγητές. Αντίθετα στο εξωτερικό επειδή υπάρχει πληθώρα πανεπιστημίων υπάρχουν πιο πολλές δουλειές.”.
Η Χριστίνα δούλευε πάρα πολλές ώρες, ήταν όλη μέρα στο πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα να κουραστεί πολύ και να μη βλέπει την οικογένειά της. Τότε ήταν που αποφασίζουν και πάλι μαζί με τον άντρα της και μετά την παρότρυνση κάποιων φοιτητών της να στείλουν αιτήσεις στη Σαουδική Αραβία. Στην αρχή δεν έγινε δεκτή, γιατί θεώρησαν ότι θα βαρεθεί με τόσα προσόντα.
-“Έπειτα έγινα δεκτή ως δασκάλα της Unesco, όπου στην ουσία είναι θέση για εκπαιδευτικούς, που στόχο έχει την έρευνα σε τομέα εκπαίδευσης, για να καλύψει ανάγκες της εκάστοτε περιοχής. Εμένα με στείλανε στη Σάρζα για 2 χρόνια, όπου χρειαζόταν ανοικοδόμηση όλο το εκπαιδευτικό τους σύστημα. Δούλεψα προγράμματα επιμόρφωσης περίπου 220 καθηγητών γυμνασίου και ο στόχος ήταν να τους καθοδηγήσουμε να διδάξουν με περισσότερη ενέργεια και ενθουσιασμό τα αγγλικά. Όταν έληξε το συμβόλαιό μου πήρα θέση αντιπρύτανη στο τμήμα της Αγγλικής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο των Εμιράτων.”. Τη ρωτήσαμε και πάλι για τι μεγέθη σε φοιτητές μιλάμε και μας είπε:
-“Υπάρχουν παραρτήματα και στα 7 Εμιράτα- 17 campus- γιατί δεν επιτρέπεται τα παιδιά να φεύγουν από το σπίτι για σπουδές και φυσικά είναι χωρισμένα τα δύο φύλα. Επομένως, είμαι υπεύθυνη για το πρόγραμμα της διδασκαλίας των αγγλικών και επιβλέπω περίπου 6.500 φοιτητές και 260 καθηγητές.”.
Μας έκαναν τρομερή εντύπωση και πάλι τα αριθμητικά δεδομένα αλλά μας έκανε εντύπωση και ότι μια γυναίκα έχει καταλάβει μια τόσο υψηλή θέση σε μια κοινωνία αυστηρή, πατριαρχική.
-“Ήταν δύσκολο στην αρχή, μέχρι να εμπιστευτούν, αλλά με βοήθησε το ότι ήμουν Ελληνίδα και ήξερα την κουλτούρα τους. Πλέον έχουμε άριστες σχέσεις και με αγαπούν και με σέβονται.”. Με τη Χριστίνα θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες, αφού έχει τόσα πολλά και ενδιαφέροντα να πει. Από την άλλη αποτελεί πρότυπο ανθρώπου, καθώς αποδεικνύει ότι η γνώση, η προσπάθεια και η συνεχής επαγρύπνηση είναι τα μόνα εφόδια που χρειάζονται για την απόλυτη επαγγελματική εξέλιξη. Ταυτόχρονα όμως συνδυάζει άψογα το ρόλο της μητέρας και συζύγου. Κοινώς: ό,τι βάζει στόχο το πετυχαίνει. Πώς το καταφέρνει αυτό; Η απάντηση βρίσκεται μάλλον σε αυτό που λέει για τα σημερινά παιδιά:
-“Τα παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχουν φιλοδοξίες. Κοιτάνε μόνο να βολευτούν, να τελειώσουν το σχολείο και να σπουδάσουν μόνο το επάγγελμα που θα τους βολέψει στο δημόσιο. Καλό θα ήταν να τα μάθουμε να κοιτάνε και λίγο παραπάνω, να θέτουν στόχους για τους οποίους θα προσπαθούν και έτσι θα εξελίσσονται όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και σαν άνθρωποι.”.
συνέντευξη | δήμητρα_λαμπροπούλου
φωτογραφίες | τάσος_θώμογλου
επιμέλεια | ιάκωβος_καγκελίδης+γιάννης παπαναστάσης
Δείτε περισσότερα (φωτο κλπ) στο >>>>> arive.gr
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου