"Σήμερα είχα μία συνάντηση. Με έναν φίλο από τα παλιά. Ήμουν τσιμπημένη μαζί του πριν κάποια χρόνια, και εκείνος αν και έδειχνε να ενδιαφέρεται, ποτέ μα ποτέ δεν έκανε την πρώτη κίνηση. Με κρατούσε ζεστή, ωστόσο δεν τολμούσε το «κάτι» παραπάνω. Δεδομένου ότι εγώ ποτέ δεν αναλαμβάνω τον ρόλο του άντρα στο παιχνίδι του φλερτ, -ή τουλάχιστον ΚΑΙ στο παιχνίδι του φλερτ,- ποτέ δεν έγινε κάτι μεταξύ μας. Για καιρό, ήταν το κρυφό μου απωθημένο, ή απλά ο πληγωμένος μου εγωισμός, αλλά και το αναπάντητο ερωτηματικό μου: «γιατί δεν κατάφερα ποτέ να τον κερδίσω».
Είχα χάσει τα ίχνη του και το μόνο που ήξερα είναι ότι τελευταίο καιρό είχε μπει σε μία σταθερή σχέση, με μία γυναίκα που το περιβάλλον του σχολίαζε και χαρακτήριζε από «μέτρια», «αδιάφορη» έως «λαικιά» και «αόρατη». Χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, χωρίς καριέρα, χωρίς καν στοιχειώδη εξωτερική εμφάνιση. Εκείνος πάλι όμορφος, καταξιωμένος στο χώρο του, καλό παιδί, αθλητικός, που στην περιγραφή του προφίλ του και μόνο, θα περίμενε κανείς πως θα είχε στο πλευρό του μία γυναίκα αντίστοιχα όμορφη, δυναμική και ολοκληρωμένη.
«Θα ήταν προφανώς καλή στο κρεβάτι.» Εκεί καταλήγανε όλοι όσοι είχαν επίσης αναρωτηθεί όπως και εγώ, για ποιό λόγο ένας τέτοιος άνδρας να κάνει μία τόσο ανεξήγητη για τους περισσότερους επιλογή. Αν δεν είχε πάψει καιρό τώρα να απασχολεί το μυαλό μου, ίσως να είχα μπει στη διαδικασία αυτομαστιγώματος μου, προκειμένου να να δω τι μου λείπει ή τι κακό έχω που δεν με οδήγησε στον να τον κατακτήσω εγώ σε αντίθεση με μία κοπέλα πολύ κατώτερη μου που κατάφερε να τον έχει. Μου εκμυστηρεύτηκε πως έχει χωρίσει εδώ και λίγους μήνες, και δεδομένης της άνεσης που έχω μαζί του, αφού του έκανα τον κατάλληλα κολακευτικό πρόλογο για το άτομο του, τον ρώτησα ευθέως: «Γιατί αυτήν ρε συ;
Μπορείς να έχει πολύ καλύτερες γυναίκες σε όλους τους τομείς». «Γιατί ήταν ήσυχη, είχε μία τσαχπινιά, ένα νάζι γατίσιο, σου έβγαζε την αίσθηση ότι είναι απροστάτευτη και ότι σε έχει ανάγκη, ότι χρειάζεται να είσαι εκεί για να τη φροντίζεις, δεν σε απειλούσε η ύπαρξη της και φαινόταν εύκολο να είσαι μαζί της.» Ακούγοντας τι μου έλεγε αυτομάτως μετέφραζα τα λόγια του και σε προσωπική απάντηση στο ερώτημα «τι μου λείπει τελικά». Βασικά δεν είχα τίποτα απ όλα όσα περιέγραφε. Ήσυχη δεν με λες. Με λες δραστήρια. Πολύ δραστήρια. Τσαχπινιά δεν έχω.
Τη σιχαίνομαι. Και αυτή και κάθε άλλου είδους γυναικείο τέχνασμα, όπως το γατίσιο νάζι. Νιώθω πως πρέπει να είσαι χαζή για να το παίζεις γατούλα, δεν γίνεται να κάνεις ναζάκια σε έναν άντρα και αυτός να τα βρίσκει χαριτωμένα. Πρέπει και αυτός να είναι το ίδιο προβληματικός με την γυναίκα – γατούλα, προκειμένου να τις βρίσκει αγαπησιάρες. Και ενώ κάνω όλους αυτούς τους αστραπιαίους συλλογισμούς, με διακόπτει η ατάκα- κεραυνός.
«Υπήρξα ερωτευμένος μαζί σου». «Ορίστε;» «Ναι.» «Δεν το εισέπραξα ποτέ» «Δεν μπορούσα.» «Από τα λίγα που μου είπες δεν νομίζω να ταιριάζαμε.» «Είσαι πολύ δυναμική γυναίκα. Πολύ ανεξάρτητη, πολύ ελεύθερη. Δείχνεις να μην έχεις ανάγκη από κανένα, πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα μόνη σου, ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να σου προσφέρει ένας άντρας.» Δεν θα σας συνεχίσω την κουβέντα. Δεν έχει σημασία που κατέληξε, δεν έχει καν σημασία το ότι μετά από τόσα χρόνια εκδηλώθηκε.
Ένιωσα σαν να μου μίλαγε ένας φίλος αν και είναι σοκαριστικό να συνειδητοποιείς ότι υπήρξε μία περίοδος που δύο άνθρωποι ένιωθαν αμοιβαία αισθήματα, ο ένας για τον άλλον, τα οποίο δεν εκφράστηκαν ποτέ και κάπως έτσι ο καθένας πήρε το δρόμο του. Αυτός ο φίλος μου, είχε μόλις περιγράψει μέσα σε μία πρόταση το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες οι λεγόμενες «δυναμικές» γυναίκες. Δείχνουν να μην έχουν ανάγκη κανέναν. Δείχνουν πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα μόνες. Δείχνουν ότι δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να τους προσφέρει ένας άντρας. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Οι δυναμικές γυναίκες, είναι γυναίκες. Απλά λίγο πιο σκληραγωγημένες.
Μπορείς να βασίζεσαι πάνω τους, αλλά έχουν ανάγκη από έναν άντρα για να κουρνιάσουν. Μπορούν να κάνουν τα πάντα μόνες, αλλά έχουν ανάγκη από έναν άντρα να σκέφτεται, να αποφασίζει και να δρα για εκείνες. Μπορούν να προσφέρουν στις ίδιες και στους γύρω τους, όλα όσα χρειάζονται, αλλά αποζητούν έναν άντρα να τους φροντίζει. Μπορεί να είναι ελεύθερες αλλά θέλουν να δεσμευτούν. Μπορεί να είναι ανεξάρτητες αλλά χρειάζονται να ακολουθούν.
Το μόνο που τους λείπει είναι ο χώρος για να το δείξουν και ο χώρος αυτός συνήθως δεν δίνεται από τους άντρες στις δυναμικές γυναίκες, γιατί είναι αυτή η προκατάληψη που τις ακολουθεί και τις σημαδεύει κάνοντας τες να δείχνουν άτρωτες και απρόσιτες. Γι αυτό και είναι μόνες. Ή συνήθως μόνες. Ή καταλήγουν μόνες. Και γι αυτό γεμίσαμε από ...γατούλες. Και νάζι. Και μέλια. Και γλυκανάλατα. Και να σας πω ποιό είναι το χειρότερο; Οι γατούλες αυτές , περί των οποίων ο λόγος, είναι και οι πιο πονηρές, οι πιο καπατσωμένες.
Τόσο που ψυχικά είναι πιο Killers από τις δυναμικές. Όμως, στο τέλος της ημέρα, ένα πράγμα κατάλαβα εγώ, και σας καληνυχτίζω με αυτό. Στις μέρες μας, το τι δείχνεις μετράει περισσότερο από αυτό που είσαι. Όνειρα γλυκά.
kamikaze.gr
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου