.jpg)
Ήταν καλοκαίρι του 2003 όταν με τον τότε φίλο μου, τον Σταύρο, είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε...
με το αυτοκίνητο σε ένα από τα ρομαντικά «στέκια με θέα» της περιοχής μας. Όταν φτάσαμε, διαπιστώσαμε ότι ο χώρος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα και ότι μόνο ρομαντικά δεν μπορούσες να νιώσεις. Αργότερα θα καταλάβαινα πως αυτό γίνεται για λόγους ασφάλειας. Τα ζευγάρια, δηλαδή, προτιμούν σημεία όπου υπάρχουν κι άλλα ζευγάρια, για να αποφύγουν περιστατικά όπως αυτό που συνέβη σ’ εμάς. Εμείς, που δεν είχαμε ιδέα, δεν σκεφτήκαμε καθόλου το θέμα της ασφάλειας και αποφασίσαμε να ψάξουμε για ένα σημείο πραγματικά ερημικό.
Ο άγνωστος Χ
Οδηγώντας εντοπίσαμε ένα φοβερό οικόπεδο, όλο δικό μας και με καταπληκτική θέα. Φοβερά ικανοποιημένοι με την ανακάλυψή μας, παρκάραμε και βάλαμε μουσική. Κάποια στιγμή ο Σταύρος έγειρε προς το μέρος μου και αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Δεν είχαν περάσει παρά μερικά λεπτά όταν ένιωσα ένα τρίτο χέρι να με αγγίζει. Ούρλιαξα και τινάχτηκα από τη θέση μου πανικόβλητη. Χωρίς να καταλάβω πώς, βρέθηκα στα πίσω καθίσματα ενώ συγχρόνως φώναζα στον Σταύρο: «Βάλε μπρος, βάλε μπρος, φύγε, φύγε!». Εκείνος, που φυσικά δεν ήξερε τι είχε συμβεί, με ρώταγε τι έπαθα και «έκανα σαν τρελή», μέχρι που είδε έξω από το αυτοκίνητο, κολλητά στην πόρτα του, έναν άγνωστο.
Αμέσως έπιασε το τιμόνι για να βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Μόλις όμως ο άγνωστος κατάλαβε ότι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, σήκωσε την μπλούζα του και έβγαλε από τη μέση του ένα όπλο λέγοντας: «Δεν θα πάτε πουθενά, θα μείνετε εδώ και θα κάνετε ό,τι σας πω». Δεν ξέρω αν ήταν αληθινό όπλο· εμένα, που ήμουν τότε μόλις 18 χρονών, μου φάνηκε εντελώς αληθινό, οπότε και πάγωσα από το φόβο.
Twisted and shout
Το επόμενο λεπτό διαπιστώσαμε ότι, εκτός από το όπλο του, ο άγνωστος είχε επίσης το πορτοφόλι και τα κλειδιά του Σταύρου, που προφανώς τα είχε πάρει από το ταμπλό του αυτοκινήτου, στο οποίο ήταν ακουμπισμένα, λίγο πριν αντιληφθούμε την παρουσία του. Τα έδειξε επιδεικτικά και είπε: «Αν κάνετε ό,τι σας πω, θα σας τα δώσω και θα σας αφήσω να φύγετε». Ο Σταύρος άρχισε να του μιλάει, με την ελπίδα ότι θα τον έπειθε να μας αφήσει να φύγουμε. Εγώ, που είχα χωθεί κυριολεκτικά πίσω από το κάθισμα του συνοδηγού, όση ώρα μιλούσαν έβγαλα από την τσάντα μου το κινητό μου και κάλεσα το 100.
Μόλις απάντησε η τηλεφωνήτρια, προσπάθησα όσο πιο ψιθυριστά μπορούσα, να της πω τι μας συνέβαινε, ότι ήμασταν στου Παπάγου, ότι κάποιος ανώμαλος μας απειλούσε με όπλο και να στείλουν ένα περιπολικό, για να λάβω την απάντηση: «Κυρία μου, αν δεν μας πείτε πού είστε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι…». Ίσως νόμιζε ότι το τηλεφώνημα ήταν φάρσα.
Wicked game
Κάποια στιγμή άκουσα τον άγνωστο να μου φωνάζει: «Εσύ, για κάτσε καλύτερα να σε δω». Κάθισα στο πίσω κάθισμα και ένιωσα το βλέμμα του να με παρατηρεί με τον πιο σιχαμένο τρόπο. «Ομορφούλα είσαι. Κάνε ό,τι σου πω και θα φύγετε» είπε. Ο Σταύρος δεν μιλούσε. «Σήκωσε τη φούστα σου, να δω λίγο τα πόδια σου» με διέταξε. Φοβισμένη όπως ήμουν, δεν τόλμησα να πω τίποτα και απλώς υπάκουσα. «Δείξε μου τώρα την κοιλιά σου… και το στήθος σου…». Έκανα ό,τι έλεγε ελπίζοντας να μη συμβεί κάτι χειρότερο. Αισθανόμουν φρικτά.
Όταν πια δεν υπήρχε κάτι άλλο να δει και πάνω που νόμιζα ότι θα μας άφηνε να φύγουμε, γύρισε και είπε στον Σταύρο: «Τώρα θέλω να σας δω να το κάνετε». Ο Σταύρος άρχισε να του φωνάζει πως ήταν τρελός. Ο άγνωστος απλώς μάς θύμισε ότι είχε όπλο και πως ο μόνος τρόπος να φύγουμε ήταν να κάνουμε αυτό που ζητούσε.
Ο Σταύρος ψέλλισε πως αυτό που ζητούσε ήταν αδύνατον. Ο άγνωστος του απάντησε ψυχρά ότι, τότε, θα έπρεπε να υποκριθούμε ότι κάναμε σεξ. Κι αυτό κάναμε, ενώ εκείνος μας κοιτούσε και αυνανιζόταν. Μέσα σε μερικά λεπτά εκσπερμάτισε πάνω στην πόρτα του συνοδηγού. Η αηδία και ο εξευτελισμός που ένιωθα δεν περιγράφεται. Έβγαλε από το πορτοφόλι του Σταύρου τα λεφτά, το πέταξε μαζί με τα κλειδιά μέσα στο αυτοκίνητο και με ειρωνικό ύφος είπε: «Αυτά παθαίνει όποιος πηγαίνει σε ερημιές. Φύγετε και μην κοιτάξετε πίσω σας».
Η επόμενη μέρα
Δεν είπα τίποτα στους γονείς μου – ο πατέρας μου δεν θα με άφηνε να ξαναβγώ από το σπίτι κι επίσης θεώρησα πως τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα. Όμως, για εβδομάδες δεν μπορούσα να κοιμηθώ, να φάω, να ηρεμήσω. Άρχισα να νιώθω θυμό για τον Σταύρο, που δεν με προστάτεψε, τον θεωρούσα υπεύθυνο γι’ αυτό που μου είχε συμβεί. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως και για εκείνον θα ήταν φοβερά τραυματική εμπειρία – ίσως να ένιωθε ένοχος απέναντί μου. Βέβαια, τότε δεν είχα την ψυχραιμία να τα σκεφτώ όλα αυτά. Τελικά, χωρίσαμε λίγο καιρό αργότερα με συνοπτικές διαδικασίες. Το φθινόπωρο εκείνος έφυγε στο εξωτερικό, γεγονός που με ανακούφισε γιατί σκεφτόμουν ότι αν δεν τον έβλεπα, θα ξεχνούσα το περιστατικό πιο εύκολα.
Όταν κατάλαβα πως κάτι τέτοιο δεν ξεχνιέται έτσι απλά, αποφάσισα να ψάξω στο ίντερνετ για βοήθεια. Δεν ήμουν σίγουρη καν για το πώς «έπρεπε» να νιώθω. Ήμουν κακοποιημένη; Δεν ήμουν; Τι χρειαζόμουν για να το ξεπεράσω; Βρήκα μια ομάδα υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών, τηλεφώνησα και είπα τι μου είχε συμβεί, ότι ένιωθα κακοποιημένη αλλά δεν ήξερα αν είχα κακοποιηθεί. Μου είπαν πως θα με βοηθούσαν και μου πρότειναν να κλείσω ραντεβού, για να μιλήσω με κάποια ειδική ψυχολόγο. Σε δύο μήνες!
Ό,τι έγινε, έγινε
Κατάλαβα ότι έπρεπε να βρω μόνη μου την άκρη. Το να το συζητήσω με κάποια φίλη θεωρούσα πως απλώς θα το έκανε ακόμα πιο «πραγματικό» και επώδυνο, και αφού ευτυχώς δεν ένιωθα να επηρεάζει τον τρόπο που έβλεπα το σεξ ή τους άντρες, αποφάσισα να το δω ως μια άσχημη στιγμή που πάει, πέρασε και δεν έπρεπε να της δώσω άλλο χώρο στη ζωή μου.
Φυσικά και δεν ήταν εύκολο, άλλωστε ακόμα το σκέφτομαι. Και κάθε φορά η σκέψη αυτή με πληγώνει για διαφορετικό λόγο. Για παράδειγμα, υπήρξε μια φάση που ένιωθα ενοχές και κατηγορούσα τον εαυτό μου για το ότι δεν φορούσα αθλητικά παπούτσια, για να μπορώ να τρέξω αν χρειαζόταν. Γενικώς πέρασα διάφορα στάδια ανάλυσης και φαντάζομαι πως και στο μέλλον, όταν θα το σκέφτομαι, θα βρίσκω κάτι άλλο να προβληματιστώ.
Από την άλλη, αυτό το πολύ άσχημο περιστατικό, από ένα σημείο και μετά λειτούργησε και σαν μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μου. Εκτός του ότι έμαθα να μην παρκάρω ποτέ σε ερημικές περιοχές, σκέφτομαι πλέον πως όταν γίνω μητέρα, θα επιδιώξω να μην κρύβονται από εμένα τα παιδιά μου για τις σχέσεις τους και να ξέρουν ότι μπορούν να φέρουν το αγόρι ή το κορίτσι τους στο σπίτι, στο δωμάτιό τους. Δεν είναι κρίμα, για κάτι τόσο φυσικό, να περάσει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι ό,τι περάσαμε εμείς;
78% από εσάς δηλώσατε ότι η αυστηρότητα των γονιών σας σάς έχει αναγκάσει να τους αποκρύψετε στοιχεία της σεξουαλικής σας ζωής.
Από την Αγγελική*, έτσι όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη
cosmopolitan.grathensmagazine
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου