Ξέρω ότι θα σου φανεί παράξενο που σου γράφω. Έχεις πολλά χρόνια να λάβεις, εξάλλου, γράμμα μου. Περίπου...
20, αν δεν κάνω λάθος. Από την τελευταία φορά που τα είπαμε, έχουν αλλάξει πολλά. Δεν ζω πια στο σπίτι εκείνο με τους γονείς μου (στην Πεύκη…θυμάσαι φαντάζομαι), που έσβηναν το τζάκι κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς για να μην καείς. όπως θα κατέβαινες για να μου αφήσεις τα δώρα μου...
Θυμάμαι που με έβαζαν να κοιμηθώ νωρίς για να μη σε δω κι εγώ πάντα έκανα πως κοιμάμαι. Αλλά ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν κοιμόμουν και πάντα ήλπιζα πως κάποιο βράδυ θα καταφέρω να σε δω, έστω και για λίγο! Οι κούκλες που μου έφερνες δεν μου κάνουν πια παρέα στον ελεύθερο χρόνο από το σχολείο. Αλλά βρίσκονται καθαρές και όμορφες σε μία βιβλιοθήκη που έχω φτιάξει. Τις έχω φυλάξει όλες γιατί μαζί μ’ αυτές έχω φυλάξει κι ένα κομμάτι της αθωότητάς μου και της καθαρότητας της ψυχής μου...
Πέρασαν τα χρόνια, λοιπόν, κι άλλαξαν πολλά στη ζωή μου. Ξέρεις, έχω πραγματοποιήσει αρκετά από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου. Δούλεψα σκληρά, γι’ αυτό και νιώθω περήφανη γιατί τίποτα δεν μου χαρίστηκε τόσο απλά, όσο τα δώρα που μου έφερνες. Ο λόγος που σου γράφω αυτή τη φορά, λοιπόν, είναι λίγο διαφορετικός, μιας και αυτή τη φορά δεν θέλω να μου φέρεις κάτι, αλλά… να μου πάρεις! Ναι... ναι... Όπως το διαβάζεις ... Να μου πάρεις! Άγιος είσαι, όλα τα μπορείς!
Θα ήθελα να μου πάρεις όλες τις αρνητικές σκέψεις που έκανα αυτή τη χρονιά. Τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για κάποιους άλλους. Προσπάθησα πολύ, ακόμα και στα δύσκολα, να σκεφτώ θετικά. Κάποιες φορές τα κατάφερα. Για εκείνες, όμως, τις φορές που δεν φάνηκα δυνατή και απογοητεύτηκα, θα ήθελα να έρθεις και να τις πάρεις μακριά. Να τις διαγράψεις από το μυαλό μου. Και να μην με ξαναφήσεις να σκεφτώ πως κάτι «δεν γίνεται». Κι όταν κάποιος με πληγώνει, με πονά ή με αδικεί, θα ήθελα τη νέα χρονιά να μου δίνεις τη δύναμη να τον δικαιολογώ, να τον συγχωρώ και να προχωράω απλά χωρίς να τον έχω δίπλα μου…
Άγιε μου Βασίλη, θα ήθελα να πάρεις και κάτι ακόμα. Τη ματαιοδοξία τόσο από μένα όσο κι από τους γύρω μου.Συναντώ συχνά ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για ασήμαντα πράγματα και ζουν για να επιδεικνύουν την ασημαντότητά τους. Ίσως στο παρελθόν να έφτασα πολύ κοντά στο να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς. Αλλά ποτέ δεν με ένοιαζαν μόνο τα ασήμαντα. Αναζητούσα και τα πιο σημαντικά. Όπως τη συντροφικότητα και την αγάπη. Τον τελευταίο χρόνο, που αυτά τα έχω βρει, αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα πια πόσο λάθος είναι η ματαιοδοξία. Αν δεν μπορείς, λοιπόν, να πάρεις τους ματαιόδοξους από γύρω μου, τότε σε παρακαλώ, χάρισέ τους έναν σύντροφο…Έναν αληθινό σύντροφο που να τους αγαπά και να τον αγαπούν, και τότε η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα.
Αυτή τη χρόνια, Άγιε μου Βασίλη, θα θελα να είμαι λιγότερο …αχάριστη και να συνεχίσω να βρίσκω την ευτυχία και την ευγνωμοσύνη μέσα από τις απλές, καθημερινές αξίες . Αυτές που με έκαναν από παιδί ευτυχισμένη! Αυτές που δε θέλουν ιδιαίτερο κόπο για να τις κατακτήσεις και δεν κοστίζουν τίποτα. Θα ήθελα λοιπόν να μου πάρεις τη «συγνώμη». Όχι γιατί δε θα ήθελα να την πω. Αλλά γιατί δε θα ήθελα να πληγώσω κανέναν ώστε να χρειαστεί να την πω.
Κυρίως, όμως, Άγιε μου Βασίλη, θα ήθελα να μην ξαναχρειαστεί να σου γράψω για τα επόμενα χρόνια. Να μην έχω την ανάγκη να σου ξαναζητήσω κάτι. Αν είμαι υγιής και έχω αγάπη γύρω μου, τότε η επόμενη φορά που θα σε ξαναδώ, θα είναι όταν θα κοιμίζω τα δικά μου παιδιά για να μη σε δουν, την ώρα που θα φτάνεις στο σπίτι μας για να τους αφήσεις τα δώρα τους. Και θα σε περιμένω σε μία γωνιά του σαλονιού, να σου χαμογελάσω. Αυτό το χαμόγελο, θα είναι το δικό μας σύνθημα για να καταλάβεις πως θα έχω γίνει πραγματικά καλύτερος άνθρωπος…
Κατερίνα Καινούργιου
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου