Επιτέλους. Η μπαλάντα που τα σπάει με τις υπόγραφες Παπαδόπουλου Φιλίππου

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Επιτέλους. Η μπαλάντα που τα σπάει με τις υπόγραφες Παπαδόπουλου Φιλίππου

Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω τραγουδιστές να πειραματίζονται σε ζόρικα τραγούδια. Δύσκολα τραγούδια. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο και αναγνωρίζω τις δουλειές των...
δημιουργών εκείνων που όχι μόνο μοιράζονται τις εμπνεύσεις τους αλλά πιστεύουν για χρόνια στα «παιδιά» τους.

Γιατί εδώ που τα λέμε το συγκεκριμένο δίδυμο έχει «γεννήσει» πολλά παιδιά… Παιδιά που είτε έδειξαν και απέδειξαν τον σεβασμό τους… είτε παραστράτησαν.

Η λίστα είναι μεγάλη.
Βλέπετε το δίδυμο Παπαδόπουλος- Φιλίππου είναι για πολλούς λαϊκούς τραγουδιστές το απόλυτο διαβατήριο για ν΄ ανέβουν κατηγορία και να μείνουν εκεί. Όχι στάσιμοι. Άλλα να νιώσουν σημαντικοί.

Ο Χρήστος Χολίδης ανήκει στην κατηγορία εκείνων που όχι απλά σεβάστηκαν και σέβονται τους δημιουργούς αλλά στηρίζεται για μια ακόμη φορά σε αυτούς προκειμένου να πετύχει κάτι μοναδικό.

Για πρώτη φορά και κόντρα στα ατύπως δεδομένα βγαίνει μήνα Μάιο με την μπαλάντα «Έλεγα ». Και αναφέρομαι στους άγραφους νόμους της πιάτσας που θέλουν λίγο πριν το καλοκαίρι να βγαίνουν οι λαϊκοί και οι λαϊκές τραγουδίστριες με ρούμπες τσιφτετέλια ή ραδιοφωνικά σουξέ. Ο ψηλός για μια ακόμη φορά πάει κόντρα στο σύστημα. Κόντρα στην πιάτσα. Κόντρα στα πρέπει

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό τραγούδι που έλειπε από το όπλο του συγκεκριμένου τραγουδιστή. Μια σφαίρα που αναμένεται να πληγώσει πολλές καρδιές… . Καρδιές ανθρώπων που αναμένεται να ταυτιστούν με τους στίχους του Ηλία Φιλίππου καθώς η εμπειρία ενός επώδυνου χωρισμού είναι ένα κεφάλαιο που όλοι λίγο έως πολύ έχουν ζήσει στο διάβα της ζωή τους.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Πολίτης το επέλεξε ανάμεσα σε τόσα αλλά για να το παίξει σε πρώτη μετάδοση στον Σφαίρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Άλεξ Κωνσταντινίδης, ένας από τους καλύτερους νέους σκηνοθέτες που έχει γεννήσει αυτή η χώρα μετουσίωσε τις μελωδίες σε μια ταινία μικρού μήκους… σε ένα κλιπ αφαιρετικό άλλα με πολλά μηνύματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χολίδης αποδίδει το τραγούδι τόσο συναισθηματικά και τόσο καυλωμένα… όπως δεν έχει πεί κανένα άλλο μέχρι σήμερα.

Είναι από εκείνα τα τραγούδια που θα μείνουν στον χρόνο. Διαχρονικό και αναλλοίωτο.