Διαβάστε το γράμμα της Άννας από την Αθήνα που δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη και βρέθηκε στα πράγματά της κοπέλας ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό... δυστύχημα από το οποίο δυστυχώς δεν επέζησε…
Το γράμμα δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ στα χέρια του παραλήπτη ο οποίος δεν προσπάθησε ποτέ να παλέψει για αυτήν που αγαπούσε. Είναι ένα σκηνικό, μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή και μας αποκαλύπτει πως όλα τα παραμύθια δεν έχουν καλό τέλος γιατί για μια ευτυχισμένη σχέση απαιτείται αγάπη και κατανόηση.
Ο έρωτας είναι μια διαρκή καθημερινή μάχη και πρέπει να δώσεις πολλές μάχες για να νικήσεις τον πόλεμο. Πρέπει να καταπιείς εγωισμούς, να μάθεις να συγχωρείς και να δίνεις ευκαιρίες, γιατί ο έρωτας είναι για τους δυνατούς, αυτούς που παλεύουν ολόψυχα και ασταμάτητα, αυτούς που επιλέγουν τις μάχες και τα λαβώματα από λιποταξία και τα εύκολα.
Διαβάστε το γράμμα της Άννας από την Αθήνα που δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη και βρέθηκε στα πράγματά της κοπέλας ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα από το οποίο δυστυχώς δεν επέζησε… Πρόκειται για τις τελευταίες σκέψεις ενός ανθρώπου και την τελευταία προσπάθεια να κερδίσει τον αγαπημένο της…
” Δεν ξέρω αν έχω πονέσει ποτέ πιο πολύ, αν έχω απογοητευτεί τόσο κι αν ένιωσα ποτέ πιο άδεια… Να ξέρεις ότι το τέλος έφτασε αλλά η καρδιά να μην παύει να ελπίζει. Να ακούς λόγια, να σε σπάνε χίλια κομμάτια αλλά να εισπράττεις άλλο από τα μάτια του…
Αχ αυτά τα μάτια με ικετεύουν να μείνω! Και δεν μπορώ να ακούσω τα λόγια, δεν μπορώ να φύγω μολονότι αυτή είναι η σωτηρία μου,μένω εκεί… Τα πέντε βήματα που μας χωρίζουν γίνονται ένας ατελείωτος δρόμος, δρόμος δίχως τέλος…
Και δεν θέλω να περπατήσω μόνη μου,έχω μάθει να σε έχω στο πλάι μου,να νιώθω τη ζέστη των χεριών σου και να βλέπω αυτά τα μάτια που βλέπουν στο τέλος του δρόμου θάλασσα και ήλιο. Έναν ήλιο ζεστό όπως τα φιλιά σου και το μόνο που θέλω είναι να νιώσω τις ακτίνες να χαϊδεύουν το πρόσωπο μου και να ζεσταίνουν την καρδιά μου. Με διώχνεις και νιώθω μια καταιγίδα να ανεβαίνει από την καρδιά στα μάτια μου και ξεσπαω,παρασέρνει στο διάβα της στιγμές που ζήσαμε μαζί, ελπίδες, όνειρα και σχέδια…
Και με πνίγει, δεν μπορώ να κουνηθω,θέλω να μην πνιγώ ,αλλά δεν έχω τη δύναμη να κινήσω τα χέρια μου γιατί κρύβουν σφιχτά τα μάτια μου, να μην δουν αυτό που έρχεται.Και θέλω να με σπρώξεις στον πάτο και να μην ανέβω ξανά, να μείνω εκεί, να παψω να αναπνέω,να μην σκέφτομαι γιατί και πως…αλλά ελπίζω ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα με βγάλεις στην επιφάνεια…μα δεν κάνεις τίποτα από τα δυο…
Δεν ξέρω πως να σπάσω τη σιωπή,θέλω να ουρλιάξω από θυμό και πόνο αλλά ένας κόμπος με εμποδίζει…θέλω να πάω μπροστά μα τα πόδια μου έχουν ριζώσει στο χώμα.Η καρδιά μου κοντεύει να ξεπηδήσει από το στήθος, θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να σου φωνάξω μαζί θα το ξεπεράσουμε, εμείς είμαστε ένα…
Και αύριο φεύγω αλλά μένω στο παγκάκι καθιστή και κλαίω…Μα εσύ δεν καταλαβαίνεις…απέχεις…Δεν ξέρεις τι να κάνεις λες, δεν μας βγάζεις από αυτήν την κόλαση αλλά μας βουτάς πιο βαθιά.
Και δεν μπορώ να βρω νόημα στη μέρα μου γιατί έχεις στοιχειώσει την ψυχή μου.Έχεις ένα περίεργο τρόπο να με διώχνεις αλλά να με κράτος και δεν ξέρω τι να πιστεψω,αυτο που ακούω η αυτό που βλέπω;
Και θυμώνω με εμένα που δεν στέκομαι στα πόδια μου,που δεν φεύγω μακριά σου,που λυγίζω…θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν θέλω γιατί είσαι για μένα ότι δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια,όσα με γεμίζουν και με ολοκληρώνουν…Και φοβάμαι να ελπίζω γιατί φοβάμαι να σε ξαναχασω…
Είμαι όμως εδώ και σου δίνω τα όπλα να παλέψουμε μαζί και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις ναι…γιατί εμείς είμαστε μαχητές και πάντα καταλήγουμε μαζί και δυνατοί, έτσι δεν μου έλεγες πάντα;
Σε αγαπώ και δεν χωράνε εγωισμοί στον έρωτα. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και οι ευκαιρίες επίσης δώσε μου το κίνητρο να μην πάψω να πιστεύω πως ο έρωτας είναι για εμάς, εμάς τους μαχητές… ”
Το γράμμα αυτό αν έφτανε ίσως στα χέρια του αγαπημένου της ίσως και το παραμύθι να είχε καλό τέλος. Αλλά επειδή δεν ζούμε σε παραμύθια πείτε, κάντε ,εκφράστε αυτό που νιώθετε. Προσπαθήστε, συγχωρήστε και δώστε ευκαιρίες στους ανθρώπους που αγαπάτε γιατί και να απογοητευτείτε θα μάθετε.Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να ζείτε με αμφιβολίες και αν…
Αγαπήστε και ας πληγωθείτε γιατί ο έρωτας είναι για τους τολμηρούς και τους μαχητές!
Ο έρωτας είναι μια διαρκή καθημερινή μάχη και πρέπει να δώσεις πολλές μάχες για να νικήσεις τον πόλεμο. Πρέπει να καταπιείς εγωισμούς, να μάθεις να συγχωρείς και να δίνεις ευκαιρίες, γιατί ο έρωτας είναι για τους δυνατούς, αυτούς που παλεύουν ολόψυχα και ασταμάτητα, αυτούς που επιλέγουν τις μάχες και τα λαβώματα από λιποταξία και τα εύκολα.
Διαβάστε το γράμμα της Άννας από την Αθήνα που δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη και βρέθηκε στα πράγματά της κοπέλας ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα από το οποίο δυστυχώς δεν επέζησε… Πρόκειται για τις τελευταίες σκέψεις ενός ανθρώπου και την τελευταία προσπάθεια να κερδίσει τον αγαπημένο της…
” Δεν ξέρω αν έχω πονέσει ποτέ πιο πολύ, αν έχω απογοητευτεί τόσο κι αν ένιωσα ποτέ πιο άδεια… Να ξέρεις ότι το τέλος έφτασε αλλά η καρδιά να μην παύει να ελπίζει. Να ακούς λόγια, να σε σπάνε χίλια κομμάτια αλλά να εισπράττεις άλλο από τα μάτια του…
Αχ αυτά τα μάτια με ικετεύουν να μείνω! Και δεν μπορώ να ακούσω τα λόγια, δεν μπορώ να φύγω μολονότι αυτή είναι η σωτηρία μου,μένω εκεί… Τα πέντε βήματα που μας χωρίζουν γίνονται ένας ατελείωτος δρόμος, δρόμος δίχως τέλος…
Και δεν θέλω να περπατήσω μόνη μου,έχω μάθει να σε έχω στο πλάι μου,να νιώθω τη ζέστη των χεριών σου και να βλέπω αυτά τα μάτια που βλέπουν στο τέλος του δρόμου θάλασσα και ήλιο. Έναν ήλιο ζεστό όπως τα φιλιά σου και το μόνο που θέλω είναι να νιώσω τις ακτίνες να χαϊδεύουν το πρόσωπο μου και να ζεσταίνουν την καρδιά μου. Με διώχνεις και νιώθω μια καταιγίδα να ανεβαίνει από την καρδιά στα μάτια μου και ξεσπαω,παρασέρνει στο διάβα της στιγμές που ζήσαμε μαζί, ελπίδες, όνειρα και σχέδια…
Και με πνίγει, δεν μπορώ να κουνηθω,θέλω να μην πνιγώ ,αλλά δεν έχω τη δύναμη να κινήσω τα χέρια μου γιατί κρύβουν σφιχτά τα μάτια μου, να μην δουν αυτό που έρχεται.Και θέλω να με σπρώξεις στον πάτο και να μην ανέβω ξανά, να μείνω εκεί, να παψω να αναπνέω,να μην σκέφτομαι γιατί και πως…αλλά ελπίζω ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα με βγάλεις στην επιφάνεια…μα δεν κάνεις τίποτα από τα δυο…
Δεν ξέρω πως να σπάσω τη σιωπή,θέλω να ουρλιάξω από θυμό και πόνο αλλά ένας κόμπος με εμποδίζει…θέλω να πάω μπροστά μα τα πόδια μου έχουν ριζώσει στο χώμα.Η καρδιά μου κοντεύει να ξεπηδήσει από το στήθος, θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να σου φωνάξω μαζί θα το ξεπεράσουμε, εμείς είμαστε ένα…
Και αύριο φεύγω αλλά μένω στο παγκάκι καθιστή και κλαίω…Μα εσύ δεν καταλαβαίνεις…απέχεις…Δεν ξέρεις τι να κάνεις λες, δεν μας βγάζεις από αυτήν την κόλαση αλλά μας βουτάς πιο βαθιά.
Και δεν μπορώ να βρω νόημα στη μέρα μου γιατί έχεις στοιχειώσει την ψυχή μου.Έχεις ένα περίεργο τρόπο να με διώχνεις αλλά να με κράτος και δεν ξέρω τι να πιστεψω,αυτο που ακούω η αυτό που βλέπω;
Και θυμώνω με εμένα που δεν στέκομαι στα πόδια μου,που δεν φεύγω μακριά σου,που λυγίζω…θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν θέλω γιατί είσαι για μένα ότι δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια,όσα με γεμίζουν και με ολοκληρώνουν…Και φοβάμαι να ελπίζω γιατί φοβάμαι να σε ξαναχασω…
Είμαι όμως εδώ και σου δίνω τα όπλα να παλέψουμε μαζί και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις ναι…γιατί εμείς είμαστε μαχητές και πάντα καταλήγουμε μαζί και δυνατοί, έτσι δεν μου έλεγες πάντα;
Σε αγαπώ και δεν χωράνε εγωισμοί στον έρωτα. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και οι ευκαιρίες επίσης δώσε μου το κίνητρο να μην πάψω να πιστεύω πως ο έρωτας είναι για εμάς, εμάς τους μαχητές… ”
Το γράμμα αυτό αν έφτανε ίσως στα χέρια του αγαπημένου της ίσως και το παραμύθι να είχε καλό τέλος. Αλλά επειδή δεν ζούμε σε παραμύθια πείτε, κάντε ,εκφράστε αυτό που νιώθετε. Προσπαθήστε, συγχωρήστε και δώστε ευκαιρίες στους ανθρώπους που αγαπάτε γιατί και να απογοητευτείτε θα μάθετε.Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να ζείτε με αμφιβολίες και αν…
Αγαπήστε και ας πληγωθείτε γιατί ο έρωτας είναι για τους τολμηρούς και τους μαχητές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου