υπάρχουν στιγμές που μας ορίζουν. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερωτευόμουν ένα παντρεμένο, αλλά έγινε.
Για μένα χρειάστηκε ένα χαμόγελο, μια γρήγορη χειραψία και ένα «γεια» για να εδραιωθεί το μέλλον και η μοίρα μου. Ο John ήταν καινούριος στον τομέα πληροφορικής οπότε ήμασταν συνάδελφο με την έννοια ότι περνούσαμε περιορισμένο χρόνο ο ένας με τον άλλο. Δεν ήμασταν στο ίδιο γραφείο, αλλά βλέπαμε ο ένας τον άλλο καμιά φορά, στο διάδρομο, στην καφετέρια με σύντομες συζητήσεις που γίνονταν όλο και πιο μεγάλες κουβέντες στο πάρκινγκ καθώς γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο καλύτερα. Η σχέση μας προχωρούσε σταθερά αντί να ξεκινήσει βιαστικά.
Κάναμε πλάκες και φλερτάραμε, αλλά κρατούσαμε μια λογική απόσταση. Εγώ τότε ήμουν ελεύθερη και έβγαινα με κάποιον, και φυσικά δε με ενδιέφερε να διαλύσω ένα γάμο. Αν και το παρελθόν μου ήταν μπερδεμένο με χαζολογήματα και άπειρους πρώην φίλους, το να μπλέξω με παντρεμένο δεν ήταν κάτι που ήθελα να ριψοκινδυνεύσω. Φανταζόμουν πολύ πόνο, σύγχυση και χειρότερα, τη γνώση ότι η σχέση μας ξεκίνησε σαν προδοσία.
Μέχρι να γίνουμε φίλοι ήταν δύσκολο να αγνοήσουμε τα συναισθήματα που και οι δύο βιώναμε. Στέλναμε e-mails ο ένας στον άλλο και ψάχναμε λόγο για να βρισκόμαστε στο ίδιο κτίριο. Φλερτάροντας, διακριτικά αλλά σκόπιμα, πιστεύω πως θέλαμε να ζυγίσουμε ο ένα τον άλλο σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουμε τη ζημιά αν αποφασίζαμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Οι φίλοι μου με στήριζαν και με προειδοποιούσαν ταυτόχρονα. Η οικογένειά μου ήθελε να είμαι ευτυχισμένη και ανησυχούσε ότι θα μισήσω το γεγονός ότι είμαι η δεύτερη επιλογή. Αλλά η καρδιά μου ήξερε ότι είχα βρει ένα φίλο και συνειδητοποιούσε ότι αυτός ο άντρας ήξερε τα πάντα για μένα και με αγαπούσε γι’ αυτό, και κάποιες φορές παρόλο αυτό, που είμαι. Από εκείνη τη στιγμή ήμασταν εκείνο το ζευγάρι. Αυτοί με το μυστικό.
Αυτοί που δεν πιστεύατε ότι θα γίνετε. Το ζευγάρι που βγαίνει κρυφά, που τηλεφωνά νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ. Τα ραντεβού ήταν ήδη δύσκολα για τα ζευγάρια, αλλά ήμασταν και καθολικοί, συνάδελφοι σε μια εταιρία που αποδοκίμαζε τις συναναστροφές, και εκείνος ήταν παντρεμένος. Ήμασταν το παράδειγμα προς αποφυγήν.
Δεν ένιωθα άνετα με αυτά που λέγονταν για μένα πίσω από την πλάτη μου, αν και ήξερα ότι είναι αλήθεια. Και δεν μου άρεσε να εξηγώ και να υπερασπίζομαι τη σχέση μας ξανά και ξανά σε ανθρώπους που δεν τους έπεφτε λόγος.
Αλλά σαν ερωτευμένοι, αγνοούσαμε τα πάντα εκτός από μας. Ο John είπε στη γυναίκα του ότι θέλει διαζύγιο και κοιτώντας πίσω, νομίζω πως ήταν ο πιο εύκολος και φιλικός χωρισμός που έχω δει. Μοίρασαν τα χρήματα και τα έπιπλά τους στα δύο, πήραν αποφάσεις για τους σκύλους τους, και το πρωί της εντεκάτης Σεπτεμβρίου του 2001 σε ένα μικρό δικαστήριο στο New Jersey, ένας δικαστής έληξε το γάμος τους, ανάμεσα στα νέα για τους Δίδυμους Πύργους. Ήταν μια μέρα γεμάτη αρχές και τέλη.
Οι στατιστικές και κάποιοι από τους κοντινότερους φίλους μας είπαν ότι ήμασταν καταδικασμένοι. Αν γίνει μια φορά, κλπ, αλλά τώρα, 14 χρόνια μετά, έχουμε ξεπεράσει το χαμό των γονιών μας, τέσσερα χρόνια άγονης προσπάθειας για παιδί, μια τρομακτικής και ακριβής προσπάθειας γονιμοποίησης, και δύο πανέμορφα δίδυμα αγόρια. Νομίζω μπορώ να πω με ασφάλεια ότι έχουμε περάσει αρκετές δυσκολίες μαζί – ξεκινώντας από το διαζύγιό του – για να φτάσουμε σε πιο σταθερό έδαφος πλέον.
Δε συμβαίνει πάντα, αλλά καμιά φορά σπας τον κύκλο, και γίνεσαι η εξαίρεση σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει. Καμιά φορά έχεις ένα ευτυχισμένο τέλος και μια χάλια αρχή.
Θέλω να σκέφτομαι ότι η δικιά μας έγινε τη μέρα που πέρασε στο δάχτυλό μου ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι και έγινα από, η «άλλη», η γυναίκα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου