μικρό χωριό των 150 κατοίκων - όπως άλλωστε και οι αμέτρητες σκηνές των ανθρώπων που μένουν εκεί με στυλωμένα τα μάτια μέρα - νύχτα στα σύνορα και το μυαλό στο πότε θα μπορέσουν επιτέλους να τα διαβούν.
Κι αυτή η αυτοσχέδια πολιτεία έχει καντίνες, έχει κουρείς, έχει μικροπωλητές που πουλούν από φορτιστές και κάρτες κινητών μέχρο μήλα και λεμόνια σε εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες. Εδώ έχουν στηθεί και μικρά εμπορικά καταστήματα, όχι με βιτρίνες και φώτα βέβαια, αλλά με τη μορφή καντίνας και φορτηγού που οι ιδιοκτήτες τους τα γεμίζουν κάθε μέρα με τρόφιμα.
Ένας από αυτούς είναι και ο Λάζαρος Ούλης, η καντίνα του οποίου εξυπηρετεί χιλιάδες «πελάτες» κάθε μέρα. Είναι ένας από τους ελάχιστους επιχειρηματίες αυτή την εποχή που δεν αγωνιούν για το αν θα μπει κάποιος στο μαγαζί τους για να ψωνίσει. Όπως λέει ο ίδιος, πουλά μέχρι και 3.000 σάντουιτς ημερησίως έναντι 2 ευρώ έκαστο, καθώς και καφέ ή τσάι έναντι 1-1,5 ευρώ! Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες τον προτιμούν, καθώς πολλοί εξ αυτών δεν αγγίζουν το φαγητό που μοιράζουν οι διάφοροι σύλλογοι, αφού φοβούνται μήπως έχει μέσα χοιρινο κρέας - κάτι που απαγορεύει η θρησκεία τους.
Αντίθετα, τα σάντουιτς του κ. Ούλη και πιθανότατα και των άλλων συναδέλφων του που ξέρουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των μεταναστών, θεωρούνται πιο «ασφαλή», καθώς φτιάχνονται με ψωμί και πατάτες. Όπως, μάλιστα, λέει ο ίδιος, δεν θεωρεί τον εαυτό του παράνομο, αφού έχει εγκαταστήσει την καντίνα του σε χωράφι που ανήκει στον ίδιο.
Υπάρχουν και παραγωγοί που έχουν βρει έναν καλό τρόπο να πουλούν τα φρούτα και τα λαχανικά τους. Ντομάτες, μήλα και λεμόνια με 1 ευρώ το κιλό. Αν αναλογιστούμε ότι αυτή τη στογμή στην Ειδομένη βρίσκονται περί τους 9.000 πρόσφυγες, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το ύψος των τζίρων που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι έξω από τις σκηνές της Ειδομένης.
Ο κ. Ούλης, μάλιστα, είχε δει από καιρό αυτό που θα γινόταν στο χωριό. Ήδη από τον περασμένο Ιούνιο, δήλωνε στη Deutsche Welle: «Έρχεται πάρα πολύς κόσμος. Ημερησίως μπορεί να έρχονται και 100 και 200 άτομα. Περνάνε για τα Σκόπια και θέλουν να πάνε στη Γερμανία. Το θέμα είναι πολύ μεγάλο. Δεν υπάρχει βοήθεια εδώ στο χωριό. Κατεβαίνω στο δρόμο και ανταμώνω οικογένειες και μας λένε δώστε μας δυο ευρώ ή ψωμί ή τυρί».
Όπως λέει, πάντως, σήμερα, από τον δήμο τού είπαν ότι επιτελεί λειτούργημα, καθώς, «οι ίδιοι δεν μπορούν να του δώσουν κάποια συγκεκριμένα άδεια (σσ. για λειτουργία καντίνας). «Μου επίπαν πως άν φύγουμε από 'δω όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ρημάξουν το χωριό για να βρουν κάτι να φάνε», καταλήγει.
