4 χρονών και φαίνεται κατενθουσιασμένος ενώ κρατάει ένα κέρμα λες και η ζωή του εξαρτάται από αυτό!
Γιος: «Θα μπορούσα σας παρακαλώ να έχω ένα παγωτό με μια μπάλα σοκολάτα;»
Μητέρα: «Δεν χρειάζεται να λες “παρακαλώ” σε αυτήν. Μόνο σε ανθρώπους που ξέρεις.»
Γιος: *λυπημέα* «Ω, συγνώμη… Κυρία με τα Παγωτά. Μπορώ ακόμη να έχω ένα παγωτό σοκολάτα;»
Μητέρα: «Όχι, μη ζητάς συγνώμη! Απλά ζήτα τι θέλεις και μην την κοιτάς καν. Θα πάνε χαμένοι οι καλοί σου τρόποι.»
Γιος: «Εντάξει… Θα ήθελα παρακαλώ ένα παγωτό με μία μπάλα σοκολάτας και τίποτε άλλο.»
Μητέρα: «Όχι!!! Πάλι είπες “παρακαλώ’! Δεν είναι τόσο δύσκολο, πρέπει να μάθεις να φέρεσαι!»
Όση ώρα ο διάλογος συνεχιζόταν, εγώ έφτιαχνα το παγωτό και τα μάτια του μικρού σιγά-σιγά μεταφέρθηκαν από την οργισμένη μητέρα του προς το παγωτό, καθώς το έκανα όλο και μεγαλύτερο με σαντιγί, μούρα και ότι άλλο μπορούσα να φανταστώ ότι θα του αρέσει. Κόντεψε να του πέσει το σαγόνι όταν είδε ότι τελικό αποτέλεσμα ήταν σχεδόν όσο το κεφάλι του!
Εγώ: «Ορίστε νεαρέ μου! Είσαι ο πιο ευγενικός πελάτης που είχα σήμερα και οι ευγενικοί πελάτες πάντα αμοίβονται! Αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν εσένα ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος.»
Μητέρα: «Δεν θα έπρεπε να είναι ευγενικός με ανθρώπους του κατώτατου μισθού.»
Εγώ: *την αγνοώ* «Σε ευχαριστώ νεαρέ μου που πολέμησες με τις δυνάμεις της αγένειας και που έκανες τον κόσμο καλύτερο.»
Αρνήθηκα να με πληρώσουν γιατί προφανώς το νόμισμά του ήταν όλες οι οικονομίες του. Την επόμενη μέρα ξαναήρθε και έφερε και τους φίλους του και επειδή όλοι τους ήταν πολύ ευγενικοί πήραν διπλάσιες μερίδες στη μισή τιμή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου