Η χαρακτηριστική του ατάκα “σκουλήκι” τον ακολουθεί μέχρι σήμερα, με το ρόλο του “Στάθη Θεοχάρη” να του έχει χαρίσει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των τηλεθεατών. Σήμερα ο Γιώργος Βασιλείου έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για το ησυχαστήριό του στη Σαλαμίνα και για την υπέροχη οικογένεια που δημιούργησε με τη σύζυγό του Λία.
Σοκαριστικές ωστόσο ήταν οι αποκαλύψεις που έκανε, στην αποκλειστική συνέντευξη στο Youweekly.gr…
-Υπήρξαν μέρες που δεν είχατε να φάτε;
«Πάρα πολλές. Την ημέρα του Πολυτεχνείου κλείστηκα στο σπίτι μου έχοντας επάνω μου λίγες δραχμές ίσα-ίσα για να πάρω μισό κιλό ψωμί. Αυτό ήταν όλο το φαγητό μου.»
-Τι συνέβη τότε;
«Με συνέλαβαν και με πήγαν σε ένα παράρτημα της ΕΣΑ στη Μεσογείων και έμεινα εκεί 7 μέρες σε ένα κελί. Δεν μπορούσα ούτε να τεντώσω τα πόδια μου. Εκεί έφαγα φάλαγγα από έναν αστυνομικό. Με έδειραν πολύ άγρια με βούρδουλα και από το πρήξιμο δεν μπορούσα να κλείσω τα δάχτυλά μου. Το κορμί μου είχε γίνει μαύρο. Κόντεψα να χάσω το στομάχι μου από μια γροθιά που μου έδωσαν στον οισοφάγο. Όποιος τρώει τέτοια γροθιά ή πεθαίνει ή αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Τότε φοβήθηκα, δίπλωσα στα δύο, γονάτισα και μου κόπηκε η αναπνοή. Όταν μετά με άφησαν ελεύθερο για κάποιες μέρες φοβόμουν ότι με παρακολουθούσαν…»
-Ήταν η μοναδική φορά που ήρθατε τετ-α-τετ με το θάνατο;
«Όχι… Μια άλλη φορά από τύχη δεν κινδύνευσε η ζωή μου. Είχε πέσει στο πίσω μέρος του αυτοκίνητου μου σε διασταύρωση ένα άλλο όχημα που είχε φέρει τούμπες. Αν είχε πέσει στο μπροστινό θα με είχε σκοτώσει. Επίσης κάποτε είχα κάνει ένα λάθος χειρισμό με το αμάξι και έπεσα σε μια τσιμεντένια κολόνα. Το αυτοκίνητο κόπηκε στη μέση αλλά εγώ δεν έπαθα τίποτα.»
-Το πρώτο βράδυ που ήρθατε στην Αθήνα πώς το περάσατε;
«Κοιμήθηκα στον δρόμο, άστεγος. Είχα κάποια χρήματα πάνω μου για να βρω ένα σπιτάκι και δεν ήθελα να τα χαλάσω σε ξενοδοχείο. Έτσι βρήκα μια οικοδομή νεόδμητη, κατέβηκα στο υπόγειο, κλείστηκα στο κλιμακοστάσιο, άναψα τον αναπτήρα, είδα νάιλον και χάρτινες σακούλες και -καθότι χειμώνας- κουκουλώθηκα με αυτές. Την άλλη μέρα το πρωί αισθάνθηκα άτρωτος.»
-Δεν φοβηθήκατε;
«Φοβόμουν μόνο πολύ μικρός. Σε ηλικία 12 ετών με τους φίλους μου πήγαμε στο νεκροταφείο της Λαμίας και λέγαμε μεταξύ μας “ποιος έχει τα κότσια να μπει μέσα;”. Ήθελα να σπάσω το φόβο μου γι΄ αυτό και ήμουν ο μόνος που μπήκα. Τότε κατευθύνθηκα χωρίς να το ξέρω στο μνήμα του πατέρα μου. Αισθανόμουν ότι με τραβούσε. Την ώρα που έφτασα ένιωσα μια δύναμη και εκεί ανακάλυψα πως όλα ξεκινούν από το μυαλό του ανθρώπου. Ακούμπησα στο μνήμα και έμεινα μέσα για ένα τέταρτο και μετά βγήκα σφυρίζοντας. Από τότε ξεπέρασα κάθε φόβο μου.»
ΠΗΓΗ
-Υπήρξαν μέρες που δεν είχατε να φάτε;
«Πάρα πολλές. Την ημέρα του Πολυτεχνείου κλείστηκα στο σπίτι μου έχοντας επάνω μου λίγες δραχμές ίσα-ίσα για να πάρω μισό κιλό ψωμί. Αυτό ήταν όλο το φαγητό μου.»
-Τι συνέβη τότε;
«Με συνέλαβαν και με πήγαν σε ένα παράρτημα της ΕΣΑ στη Μεσογείων και έμεινα εκεί 7 μέρες σε ένα κελί. Δεν μπορούσα ούτε να τεντώσω τα πόδια μου. Εκεί έφαγα φάλαγγα από έναν αστυνομικό. Με έδειραν πολύ άγρια με βούρδουλα και από το πρήξιμο δεν μπορούσα να κλείσω τα δάχτυλά μου. Το κορμί μου είχε γίνει μαύρο. Κόντεψα να χάσω το στομάχι μου από μια γροθιά που μου έδωσαν στον οισοφάγο. Όποιος τρώει τέτοια γροθιά ή πεθαίνει ή αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Τότε φοβήθηκα, δίπλωσα στα δύο, γονάτισα και μου κόπηκε η αναπνοή. Όταν μετά με άφησαν ελεύθερο για κάποιες μέρες φοβόμουν ότι με παρακολουθούσαν…»
-Ήταν η μοναδική φορά που ήρθατε τετ-α-τετ με το θάνατο;
«Όχι… Μια άλλη φορά από τύχη δεν κινδύνευσε η ζωή μου. Είχε πέσει στο πίσω μέρος του αυτοκίνητου μου σε διασταύρωση ένα άλλο όχημα που είχε φέρει τούμπες. Αν είχε πέσει στο μπροστινό θα με είχε σκοτώσει. Επίσης κάποτε είχα κάνει ένα λάθος χειρισμό με το αμάξι και έπεσα σε μια τσιμεντένια κολόνα. Το αυτοκίνητο κόπηκε στη μέση αλλά εγώ δεν έπαθα τίποτα.»
-Το πρώτο βράδυ που ήρθατε στην Αθήνα πώς το περάσατε;
«Κοιμήθηκα στον δρόμο, άστεγος. Είχα κάποια χρήματα πάνω μου για να βρω ένα σπιτάκι και δεν ήθελα να τα χαλάσω σε ξενοδοχείο. Έτσι βρήκα μια οικοδομή νεόδμητη, κατέβηκα στο υπόγειο, κλείστηκα στο κλιμακοστάσιο, άναψα τον αναπτήρα, είδα νάιλον και χάρτινες σακούλες και -καθότι χειμώνας- κουκουλώθηκα με αυτές. Την άλλη μέρα το πρωί αισθάνθηκα άτρωτος.»
-Δεν φοβηθήκατε;
«Φοβόμουν μόνο πολύ μικρός. Σε ηλικία 12 ετών με τους φίλους μου πήγαμε στο νεκροταφείο της Λαμίας και λέγαμε μεταξύ μας “ποιος έχει τα κότσια να μπει μέσα;”. Ήθελα να σπάσω το φόβο μου γι΄ αυτό και ήμουν ο μόνος που μπήκα. Τότε κατευθύνθηκα χωρίς να το ξέρω στο μνήμα του πατέρα μου. Αισθανόμουν ότι με τραβούσε. Την ώρα που έφτασα ένιωσα μια δύναμη και εκεί ανακάλυψα πως όλα ξεκινούν από το μυαλό του ανθρώπου. Ακούμπησα στο μνήμα και έμεινα μέσα για ένα τέταρτο και μετά βγήκα σφυρίζοντας. Από τότε ξεπέρασα κάθε φόβο μου.»
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου