κάπου.. κάπως.. κάποτε.. κάποιος έδωσε την σημερινή άξια...
ολοοοκληρου του αμαξιού, μονό και μονό για να του βάλει ζαντολαστιχα και αναρτήσεις. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι παραμιλώ μονολογώ και λέω:
Ρε που πάμε;
Που βαδίζουμε;
Ρε πως μας κατάντησαν έτσι τα λαμογια;;;
Και έχω και τον άλλον να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει: Ρε φίλε θα μου το αφήσεις 4000;
Και μου αρχίζει μετά την κλάψα (κρίση-Μέρκελ-ΔΝΤ).
Τι να του πω τώρα και εγώ;
Ρε μεγάλε και εγώ εδώ μένω,στην Ελλάδα και έμενα με έχουν γ.. με τα μέτρα και τα χαράτσια και έμενα δεν μου έχει μείνει φράγκο. άσε με στον πόνο μου.
Ξέρεις τι σημαίνει κρίση; θα σου πω εγώ τι σημαίνει.
Εχεις ακούσει αυτό που λένε "μεγάλα καράβια,μεγάλες φουρτούνες" εεε δες το τώρα και σε ανάλυση.
Είχα την τέλεια ζωή μεγαλομέτοχος σε πολυεθνική κολοσσό. Δεν ήξερα σε ποία τσέπη είχα περισσότερα λεφτά,από παντού έβγαζα πράσινα,κίτρινα και μοβ χαρτονομίσματα,κάτι καφέ και μπλε σπάνια τα έβλεπα. τα κέρματα δε, ήταν σκόρπια στα αμάξια μου μέσα,κάτω από πατάκια και καθίσματα. σε κάθε στροφή που έπαιρνα, θαρρώ πως άκουγα εκατοντάδες μελωδίες από μεταλλικούς ήχους να πηγαινοέρχονται πέρα δώθε από το ένα μου αυτί στο άλλο.
πήρα τρία σπίτια,ένα καταμαράν,ένα jετ σκι,τρία αμάξια (κλασική ανωμαλία Έλληνα.μην έχει ο γείτονας καλύτερο και πιο ακριβό αμάξι από έμενα, δεν παειιιιι..) ένα για καθημερινές, ένα για ΣΚ και ένα για βουνό.
Έκανα ζωαρα δεν λέω, με άλλη γυναίκα κοιμόμουνα με άλλη ξύπναγα, χαμός, κόλαση.
Ώσπου λοιπόν ένα όμορφο πρωινό,βαράει κανόνι ο κολοσσός.
Πως πέσανε η δίδυμοι πύργοι σε μία στιγμή; Έτσι ακριβώς, σε μία στιγμή.
Δεν ξέραμε σε ποιον και ποσά χρωστάγαμε. Πουλήσαμε σχεδόν τα πάντα για να ξεχρεώσουμε και να μην πάμε φυλακή.
Εμεινα με ένα σπίτι και δεν μπορώ ούτε την πισίνα να συντηρήσω πλέον. Την έχω κλειστή και γεμίζω την μπανιέρα που και που για να παραμυθιάζομαι.
Εχω διώξει τον κηπουρό και βλέπω τα δέντρα μου να μεγαλώνουν ανομοιόμορφα.
Εδιωξα και την οικιακή βοηθό και την έστειλα πίσω στις Φιλιππίνες, στην οικογένεια της.
Εκοψα τα πουρά και τώρα καπνίζω άφιλτρα τσιγάρα.
Εκοψα τα εστιατόρια και το χαβιάρι και συμβιβάζομαι πλέον με πάστα ελιάς που του μοιάζει λίγο.
Εκοψα τις χειμερινές διακοπές στα σάλε,τις καλοκαιρινές στα τροπικά νησιά και τώρα πάω μέχρι το Λουτράκι το πολύ πολύ.
Εκοψα και τα μπουζούκια και ακούω τώρα τους καλλιτέχνες μονό στα σιντί και αυτά αγορασμένα από τους μαύρους.
Εκοψα και άλλα και άλλα πολλά,πούλησα πρόσφατα και την καρρερα γιατί έκαιγε βενζίνη ενώ ήταν και σταματημένη στο παρκιν.
Θυμάμαι κάποτε φόραγα μεταξωτά βρακιά και τώρα βαμβακερά και για οικονομία στο μαλακτικό, πρώτα το φοράω από την μία και μετά από την άλλη μεριά,ανάποδα.
Τι να πεις ρε φίλε μου; Κατάντια..
Το άλλο το έχεις ακούσει;
"Από τα σαλόνια στα αλώνια;"
Έετσι ακριβώς.
Πάντα θυμάμαι ότι περπάταγα με ψηλά το κεφάλι,καμαρωτός καμαρωτός, τώρα κοιτάω κάτω μπας και βρω κατά λάθος τίποτα λεφτά. δεν ντρέπομαι, θα πω και αυτό:
Ναι, υπήρξαν στιγμές πρόσφατα που έψαξα τα αμάξια. Να βρω από εκείνα, που κόροιδευα κάποτε και τα πέταγα από της τσέπες μου γιατί με βάραιναν. Τα ψηλά, τα κέρματα. Ζω ένα δράμα.
Και έχω και την δίκια μου την Λάουρα να μου λέει: "Αναστασηηηηη θα μου δώσεις δυο κατοστάρικα για μανικιούρ,πεντικιούρ και κομμωτήριο;;;"
Που ζεις ακόμα μαρή Μαγδαλω ήθελα να ξέρα; ( εδώ ο κόσμος καίγεται και το νινί χτενίζεται ). πουλά τις γούνες και τα λούσα που σου είχα πάρει,γιατί σε λίγο βλέπω να μην έχουμε να φάμε και εμείς και να πουλάμε και το τρίτο αμάξι.
τι σας λέω και εσάς τώρα,φύγαμε τελείως από το θέμα.
Αλλα βλέπεις, δεν έχω ούτε λεφτά για ψυχανάλυση, κάπου έπρεπε να τα πω.
(φουουουουου.. ) μου έφυγε ένα βάρος, ξαλάφρωσα λίγο.
Εμπαση περίπτωση, αυτό είναι το αμάξι, αυτός είμαι και εγώ.-
Υ.Γ.: Τιμή ανταλλαγής 6000
tro-ma-ktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου