Από εκείνους τους χωρισμούς που σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Καμία επαφή, κανένα πισωγύρισμα και κανείς πρόθυμος για μια...
κίνηση. Έστω και για τα μάτια του κόσμου. Μπορείς να πεις πως ανάμεσα τους είχε μπει ένας αιώνας.
Έτσι ένιωσε όταν είδε τον αριθμό ξανά στο κινητό της. Εκείνον τον αριθμό που ήταν ακόμη καρφωμένος στο μυαλό της.
Τον είχε απομνημονεύσει τόσο εύκολα. Η πρώτη και μοναδική της σκέψη; Η απόρριψη κλήσης. Αναθεμάτισε το παρελθόν της. Το απενεργοποίησε και έκανε σαν να μη συνέβη τίποτα. Επικρατούσε για κάμποσα λεπτά πανικός.
Στο πέρας της μέρας, ηρέμησε. Επανήλθε στους ρυθμούς της αλλά κάτι την ενοχλούσε. Θύμωσε μαζί του. Θύμωσε που την ανάγκασε να κρυφτεί. Και έκανε αυτό που πάντα μισούσε. Έσκαψε στις μνήμες της. Μα πως; Πως, εφόσον είχε περάσει αιώνας, ακόμη επηρεαζόταν; Άνοιξε και πάλι το κινητό και τώρα ήταν έτοιμη για το παρακάτω.
Ακολούθησαν μηνύματα. Άτιμα τα λες. Άτιμα και τα χέρια της που δεν αντιστέκονται. Είχε πολλές φορές σκεφτεί εκείνη τη στιγμή. Ήταν στο μυαλό της πολύ καλά σχεδιασμένη η αντίδραση της. Δε θα το διάβαζε. Θα το διέγραφε κατευθείαν, έλεγε. Στους φίλους διατυμπάνιζε πως θα αδιαφορούσε. Η εκδίκηση, φώναζε, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Θα τον πονούσε όπως πόνεσε.
Λόγια ήταν. Λόγια που ήλπιζε να καταφέρει να πείσει και τον εαυτό της. Τον κορόιδευε όμως απλά. Όχι, ποτέ δε σκέφτηκε πως θα επέστρεφε. Μέσα στη ψυχή της, τον είχε σβήσει για τα καλά.
Περίμενε όμως. Αν τη ρωτήσεις, ακόμη και τώρα, δεν έχει απάντηση. Δε ήξερε τι ήταν αυτό που περίμενε. Δεν είχε κάτι καινούριο να της πει. Αυτό το ήξερε κι εκείνη από την αρχή. Δεν ενδιαφερόταν για τη συγνώμη. Τι θα μπορούσε να διορθώσει τώρα; Στη ζωή της, έλεγε πάντα, ότι έγινε έγινε. Η πόρτα της καρδιάς της ήταν για όλους ανοιχτή. Είχε όμως μια ιδιαιτερότητα. Αν βγεις, δε θα ξαναμπείς. Το παρελθόν, είναι παρελθόν. Το παρόν, παρόν και το μέλλον, μέλλον.
Έστειλε ένα μήνυμα που θα μπορούσες να το πεις κι έκθεση. Έβγαλε όλα όσα κρατούσε μέσα της αυτά τα χρόνια. Κι ας μην ήξερε κι εκείνη ότι υπήρχαν. Αν για κάτι περηφανευόταν ήταν για τις αποφάσεις της.
Ήξερε να βάλει τέλος. Δεν επέτρεπε σε κανέναν τα πισωγυρίσματα. Έχει συνέχεια στα αυτιά της τα λόγια εκείνης.
Αν άξιζε, της είχε πει, δε θα ήταν παρελθόν.
“Για την Ι. που έμαθε πως το παρελθόν, είναι καλό να μένει εκεί.”
Της Έφης Μπαμπούρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου