ελληνικού μεταναστευτικού ρεύματος.
«Κουβαλώντας» μια 25ετή εμπειρία και μια στοιχειώδη μόρφωση η οποία με βοήθησε να καταστώ…λιγότερο θύμα, αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα. Όχι γιατί δεν είχα δουλειά, αλλά γιατί με ενοχλούσε σφόδρα το «χάος» των τελευταίων 7 ετών. Αυτό ήταν καλό και κακό. Καλό γιατί δεν άφησα να με «πατήσουν» οι έλληνες εργοδότες, κακό γιατί δεν κάνω «βήμα πίσω» στα δικαιώματα μου, με συνέπεια να ξεσπούν συνέχεια συγκρούσεις. Δεν σας μιλάω για αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα, αλλά για ζούγκλα. Οι πρώτοι έλληνες μετανάστες που ήρθαν στην Γερμανία «έστησαν» τις επιχειρήσεις τους από το μηδέν. Όλη η οικογένεια ζούσε από το μαγαζί. Η κατάσταση αυτή με το πέρασμα του χρόνου παρέμεινε εν πολλοίς αναλλοίωτη. Έτσι και αλλιώς, οι γερμανοί δεν ενδιαφέρονταν και ιδιαίτερα για την γαστρονομία, επομένως δεν υπήρχε σοβαρός ανταγωνισμός. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Η έλλειψη ανταγωνισμού οδήγησε όμως και στην εδραίωση αρκετών κακών εστιατορίων, που ουσιαστικά «εξευτέλισαν» την ελληνική κουζίνα. Τα χαρακτηριστικά των ελλήνων εστιατόρων; Διατηρούσαν διπλές «κάσες», δηλαδή διπλά ταμεία.
Η απόκλιση μεταξύ των όσων εισέπρατταν και των όσων δήλωναν στην εφορία…ήταν τεράστια. Οι εργαζόμενοι από την άλλη, «βουτηγμένοι» στην άγνοια και στην ανάγκη, ευγνωμονούσαν τους ανθρώπους αυτούς, από την στιγμή που τους παρείχαν στέγη, φαγητό και λίγα μάρκα για να ζήσουν. Στα μάτια τους, οι εστιάτορες φάνταζαν…σωτήρες. Είχαν υποστεί όμως και την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου, πως αν φύγουν από εκεί, θα πεθάνουν από την πείνα. Στην Γερμανία της εποχής εκείνης, οι έλεγχοι ήταν σπάνιοι, σπάνιες και οι καταγγελίες που έφταναν στις αρχές. Μια ολόκληρη γενιά δεν πήρε σύνταξη, γιατί οι… «συμπατριώτες» τους, τούς είχαν μόνο με νοσηλευτική κάλυψη. Έτσι, το γερμανικό δημόσιο δεν ήταν υποχρεωμένο να καταβάλλει σύνταξεις. Οι μετανάστες που έγιναν επιχειρηματίες, αποκάλυψαν τον πραγματικό τους εαυτό. Άνθρωποι χαμηλού ή και μηδενικού μορφωτικού επιπέδου, χωρίς καμία ευαισθησία απέναντι στον έλληνα μετανάστη και τις ανάγκες του. Για αυτούς αντιπροσώπευαν το εύκολο χρήμα. Εκμεταλλεύτηκαν όποιον και ότι μπορούσαν και σε 1ο χρόνια πλούτισαν» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, o Σ.Κ, έλληνας εργαζόμενος στην Γερμανία.
ΟΙ ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ…
«Εργαζόμενοι σε άθλιες συνθήκες, τους πετούσαν έξω στον δρόμο, γιατί είχαν…μεγάλο στόμα. Τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες απαγορεύονταν. Έχω μείνει σε πάρκο του Άμστερνταμ…7 μέρες γιατί τόλμησα να μιλήσω. Λίγο το κακό σε σχέση με όσα τράβηξαν οι άλλοι. Πάντα με έσωζε το γεγονός ότι ήμουν δουλευταράς. Τις δύο φορές με…συγχωρούσαν, την τρίτη στο δρόμο. Ήμουν κρίκος σε μια τεράστια αλυσίδα. Ψεύτικα χαρτιά, δηλωμένα χρήματα 400 ευρώ, στο κόλπο βέβαια και ο λογιστής. H έλλειψη γλώσσας μου προκαλούσε στην αρχή σοβαρά προβλήματα. Δεν ήξερα πως να βρω το δίκιο μου. Πάλι στον δρόμο. Έπεφτα σε…θεούσες συζύγους επιχειρηματιών που το βράδυ έκαναν σεξ με όλο το προσωπικό. Ακούστε και αυτό: Αν καταλάβαιναν ότι ήμουν υπερτασικός, μου έριχναν περισσότερο αλάτι στο φαγητό, προκειμένου να μου τονίσουν ότι τα χρήματα που παίρνω είναι…πολλά για άρρωστο άνθρωπο. Ακούγονται ψεύτικα όλα αυτά, το ξέρω. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινά. Αυτοί που «έτρωγαν» το μεγαλύτερο λούκι ήταν οι ανειδίκευτοι. Διαρκώς μέσα στον φόβο και στην αγωνία. Να παίρνουν λιγότερα από αυτά που δικαιούνται. Ειδική μνεία επιφυλάσσω για τους επιχειρηματίες από τα Τρίκαλα και συγκεκριμένα από το Νεοχώρι Τρικάλων. Άκουγα ότι ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία έχουν ασχοληθεί με την μάστιγα αυτή, αλλά δεν φανταζόμουν για τι απόστημα μιλάμε. Εργαζόμενοι που δεν ταξίδεψαν ποτέ σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας, έρχονταν σε μια ξένη χώρα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ζούσαν 5-6 άτομα μαζί. Πολλές φορές μου ζήτησαν να τους δώσω αποφάγια…για οικονομία. Εντολή του επιχειρηματία. Ανασφάλιστοι για μήνες…δουλειά επίσημη, μόνο αν περνούσαν το τεστ. Σου υπενθύμιζαν όλη την ώρα πως εδώ είναι Γερμανία, δεν είναι Ελλάδα να είσαι αραχτός και να πίνεις καφέ. Αν αντέξεις συναισθηματικά, ψυχολογικά και σωματικά, θα σε ασφαλίσουν για…600 ευρώ. Οι τρικαλινοί επιχειρηματίες έχουν «εφεύρει» και ένα άλλο κόλπο: Σε δηλώνουν για 600 ευρώ και σου φτιάχνουν τα χαρτιά για να πας σε κάποιο job center, προκειμένου εκεί να συμπληρώσουν τα υπόλοιπα. Εννοείται πως δεν μπορείς να μείνεις άνεργος. Αν δεν έχεις βάλει κάποια χρήματα στην άκρη, τότε την έχεις πατήσει πολύ άσχημα. Αν ο επιχειρηματίας φοβηθεί μια καταγγελία εκ μέρους ενός μαχητικού και έξυπνου εργαζόμενου, τότε τον πετά στον δρόμο, ώστε να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την χώρα. Υπάρχουν και κάποιοι που επιλέγουν τον δρόμο της καταγγελίας και της αστυνομίας, χωρίς όμως να βάλουν έναν μεταφραστή που θα διευκολύνει την διαδικασία της καταγγελίας. Αποτέλεσμα; Μένουν στους δρόμους μέχρι να βρουν τρόπο να γυρίσουν στην Ελλάδα».
ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ, ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ ΧΩΡΙΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ…
«Ακόμη και σήμερα ως μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, «παλεύοντας» με την γλώσσα, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω δυσκολίες. Όσο οξύνονται τα προβλήματα στην Ελλάδα, οι «ανθρωποθυσίες» των ελλήνων μεταναστών αυξάνονται. Πρόσφατα, στην περιοχή του Βερολίνου, νέο ζευγάρι με την κοπέλα έγκυο, βρέθηκε πεταμένο στον δρόμο. Ο λόγος; Η κοπέλα βρισκόταν στον τρίτο μήνα κύησης και αιμορραγούσε, όταν την πήρε χαμπάρι η γυναίκα του επιχειρηματία. Ξέρετε τι είπε στον σύντροφο της κοπέλας; «Εδώ ήρθες να γαμήσεις ρε μαλάκα;» … «Είσαι με τα καλά σου;»… «Για γεννητούρια είμαστε τώρα;»…Τους πέταξαν στον δρόμο. Καλά διαβάζετε. Άλλος επιχειρηματίας στην Ολλανδία έβγαλε δάνειο στο όνομα υπαλλήλου του, ενός αμόρφωτου ανθρώπου. Δεν ήξερε καν τι υπέγραφε…Τον σταμάτησε από την επιχείρηση και μετά τον βρήκε η τράπεζα. Του ζήτησαν να πληρώσει τις οφειλές του. Έπαθε σοκ. Τα έχασε. Επέστρεψε στην Ελλάδα…και αυτοκτόνησε. Ο επιχειρηματίας αυτός διατηρεί εστιατόριο στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας. Οι επιχειρηματίες αυτοί κατά κάποιον τρόπο είναι καταδικασμένοι να χρεωκοπούν. Στο μυαλό και στις πρακτικές παραμένουν αθεράπευτα χωριάτες. Τραγικοί, θλιβεροί χωριάτες. Κλέβουν το κράτος και τους συνανθρώπους τους, τζογάρουν, πηγαίνουν με πόρνες. Αδίστακτοι τυχοδιώκτες του χρήματος. Υπάρχουν επιχειρηματίες που παίρνουν επίδομα από job center, γιατί το μαγαζί τους είναι γραμμένο στο όνομα κάποιου παιδιού. Αυτοί όμως είναι τα πραγματικά αφεντικά. Όταν πας για δουλειά δεν σε αφήνουν να ξεδιπλώσεις τα όποια ταλέντα έχεις για πληθώρα λόγων. Ξέρουν ότι επειδή δεν είναι σωστοί μαζί σου, δεν σε πληρώνουν σωστά και δεν φέρονται δίκαια και πολιτισμένα, ο επαγγελματίας της κουζίνας, κάποια στιγμή θα αγανακτήσει και θα φύγει. Αν όμως αλλάξει την κουζίνα προς το καλύτερο, θα μπορέσουν να βρουν κάποιον για να συνεχίσει το έργο του; Ο επαρχιώτης επιχειρηματίας και η οικογένεια του δεν έχουν την παραμικρή επαφή/γνώση με την κουζίνα και το γνωρίζουν αυτό. Αυτή όμως είναι και η συνταγή της επιτυχίας τους: Ανειδίκευτο προσωπικό προς εκμετάλλευση. Όσο πιο δυστυχισμένο, τόσο καλύτερα. Στα μαγαζιά αυτά δεν υπάρχει μόνο ένα αφεντικό. Υπάρχει και η σύζυγος, ο γιος, η κόρη, ο ξάδελφος, άνθρωποι συναισθηματικά διαταραγμένοι και ουσιαστικά αποτυχημένοι, που «βαδίζουν» μπροστά χάρη στην σκληρή εργασία των άλλων».
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ & ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ; ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ…
«Κάτι τελευταίο: Ο διασυρμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε συνδυασμό με την ανάγκη για επιβίωση είναι ένα μείγμα που μας γυρνά σε άλλες εποχές. Ευτυχώς, έχω γνωρίσει και ομογενείς επιχειρηματίες με ήθος και αξιοπρέπεια που δεν «ψαρεύουν» εργαζόμενους στις διάφορες ελληνικές κοινότητες μέσω ιντερνετ. Ακολουθούν ένα διαφορετικό αξιακό κωδικό τον οποίο εκτιμούν οι υπάλληλοι τους και έτσι είναι πρόθυμοι να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν την επιχείρηση και τον ιδιοκτήτη της. Αυτοί όμως αποτελούν ένα 10%. Θυμώνω που νέα θύματα «παγιδεύονται» χωρίς να το θέλουν στα γρανάζια αυτού του μηχανισμού. Θυμώνω που οι γερμανικές αρχές, αν και γνωρίζουν τι γίνεται, ακολουθούν άλλες τακτικές. Θυμώνω με τον διπλό ρόλο αρκετών σελίδων στο ιντερνετ. Εύχομαι την επόμενη φορά να διαβάσω καλά νέα από την ομογένεια της Γερμανίας που θα με χαροποιήσουν. Μέχρι τότε…καλή τύχη σε όλους».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ
ΟΙ ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ…
«Εργαζόμενοι σε άθλιες συνθήκες, τους πετούσαν έξω στον δρόμο, γιατί είχαν…μεγάλο στόμα. Τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες απαγορεύονταν. Έχω μείνει σε πάρκο του Άμστερνταμ…7 μέρες γιατί τόλμησα να μιλήσω. Λίγο το κακό σε σχέση με όσα τράβηξαν οι άλλοι. Πάντα με έσωζε το γεγονός ότι ήμουν δουλευταράς. Τις δύο φορές με…συγχωρούσαν, την τρίτη στο δρόμο. Ήμουν κρίκος σε μια τεράστια αλυσίδα. Ψεύτικα χαρτιά, δηλωμένα χρήματα 400 ευρώ, στο κόλπο βέβαια και ο λογιστής. H έλλειψη γλώσσας μου προκαλούσε στην αρχή σοβαρά προβλήματα. Δεν ήξερα πως να βρω το δίκιο μου. Πάλι στον δρόμο. Έπεφτα σε…θεούσες συζύγους επιχειρηματιών που το βράδυ έκαναν σεξ με όλο το προσωπικό. Ακούστε και αυτό: Αν καταλάβαιναν ότι ήμουν υπερτασικός, μου έριχναν περισσότερο αλάτι στο φαγητό, προκειμένου να μου τονίσουν ότι τα χρήματα που παίρνω είναι…πολλά για άρρωστο άνθρωπο. Ακούγονται ψεύτικα όλα αυτά, το ξέρω. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινά. Αυτοί που «έτρωγαν» το μεγαλύτερο λούκι ήταν οι ανειδίκευτοι. Διαρκώς μέσα στον φόβο και στην αγωνία. Να παίρνουν λιγότερα από αυτά που δικαιούνται. Ειδική μνεία επιφυλάσσω για τους επιχειρηματίες από τα Τρίκαλα και συγκεκριμένα από το Νεοχώρι Τρικάλων. Άκουγα ότι ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία έχουν ασχοληθεί με την μάστιγα αυτή, αλλά δεν φανταζόμουν για τι απόστημα μιλάμε. Εργαζόμενοι που δεν ταξίδεψαν ποτέ σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας, έρχονταν σε μια ξένη χώρα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ζούσαν 5-6 άτομα μαζί. Πολλές φορές μου ζήτησαν να τους δώσω αποφάγια…για οικονομία. Εντολή του επιχειρηματία. Ανασφάλιστοι για μήνες…δουλειά επίσημη, μόνο αν περνούσαν το τεστ. Σου υπενθύμιζαν όλη την ώρα πως εδώ είναι Γερμανία, δεν είναι Ελλάδα να είσαι αραχτός και να πίνεις καφέ. Αν αντέξεις συναισθηματικά, ψυχολογικά και σωματικά, θα σε ασφαλίσουν για…600 ευρώ. Οι τρικαλινοί επιχειρηματίες έχουν «εφεύρει» και ένα άλλο κόλπο: Σε δηλώνουν για 600 ευρώ και σου φτιάχνουν τα χαρτιά για να πας σε κάποιο job center, προκειμένου εκεί να συμπληρώσουν τα υπόλοιπα. Εννοείται πως δεν μπορείς να μείνεις άνεργος. Αν δεν έχεις βάλει κάποια χρήματα στην άκρη, τότε την έχεις πατήσει πολύ άσχημα. Αν ο επιχειρηματίας φοβηθεί μια καταγγελία εκ μέρους ενός μαχητικού και έξυπνου εργαζόμενου, τότε τον πετά στον δρόμο, ώστε να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την χώρα. Υπάρχουν και κάποιοι που επιλέγουν τον δρόμο της καταγγελίας και της αστυνομίας, χωρίς όμως να βάλουν έναν μεταφραστή που θα διευκολύνει την διαδικασία της καταγγελίας. Αποτέλεσμα; Μένουν στους δρόμους μέχρι να βρουν τρόπο να γυρίσουν στην Ελλάδα».
ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ, ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ ΧΩΡΙΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ…
«Ακόμη και σήμερα ως μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, «παλεύοντας» με την γλώσσα, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω δυσκολίες. Όσο οξύνονται τα προβλήματα στην Ελλάδα, οι «ανθρωποθυσίες» των ελλήνων μεταναστών αυξάνονται. Πρόσφατα, στην περιοχή του Βερολίνου, νέο ζευγάρι με την κοπέλα έγκυο, βρέθηκε πεταμένο στον δρόμο. Ο λόγος; Η κοπέλα βρισκόταν στον τρίτο μήνα κύησης και αιμορραγούσε, όταν την πήρε χαμπάρι η γυναίκα του επιχειρηματία. Ξέρετε τι είπε στον σύντροφο της κοπέλας; «Εδώ ήρθες να γαμήσεις ρε μαλάκα;» … «Είσαι με τα καλά σου;»… «Για γεννητούρια είμαστε τώρα;»…Τους πέταξαν στον δρόμο. Καλά διαβάζετε. Άλλος επιχειρηματίας στην Ολλανδία έβγαλε δάνειο στο όνομα υπαλλήλου του, ενός αμόρφωτου ανθρώπου. Δεν ήξερε καν τι υπέγραφε…Τον σταμάτησε από την επιχείρηση και μετά τον βρήκε η τράπεζα. Του ζήτησαν να πληρώσει τις οφειλές του. Έπαθε σοκ. Τα έχασε. Επέστρεψε στην Ελλάδα…και αυτοκτόνησε. Ο επιχειρηματίας αυτός διατηρεί εστιατόριο στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας. Οι επιχειρηματίες αυτοί κατά κάποιον τρόπο είναι καταδικασμένοι να χρεωκοπούν. Στο μυαλό και στις πρακτικές παραμένουν αθεράπευτα χωριάτες. Τραγικοί, θλιβεροί χωριάτες. Κλέβουν το κράτος και τους συνανθρώπους τους, τζογάρουν, πηγαίνουν με πόρνες. Αδίστακτοι τυχοδιώκτες του χρήματος. Υπάρχουν επιχειρηματίες που παίρνουν επίδομα από job center, γιατί το μαγαζί τους είναι γραμμένο στο όνομα κάποιου παιδιού. Αυτοί όμως είναι τα πραγματικά αφεντικά. Όταν πας για δουλειά δεν σε αφήνουν να ξεδιπλώσεις τα όποια ταλέντα έχεις για πληθώρα λόγων. Ξέρουν ότι επειδή δεν είναι σωστοί μαζί σου, δεν σε πληρώνουν σωστά και δεν φέρονται δίκαια και πολιτισμένα, ο επαγγελματίας της κουζίνας, κάποια στιγμή θα αγανακτήσει και θα φύγει. Αν όμως αλλάξει την κουζίνα προς το καλύτερο, θα μπορέσουν να βρουν κάποιον για να συνεχίσει το έργο του; Ο επαρχιώτης επιχειρηματίας και η οικογένεια του δεν έχουν την παραμικρή επαφή/γνώση με την κουζίνα και το γνωρίζουν αυτό. Αυτή όμως είναι και η συνταγή της επιτυχίας τους: Ανειδίκευτο προσωπικό προς εκμετάλλευση. Όσο πιο δυστυχισμένο, τόσο καλύτερα. Στα μαγαζιά αυτά δεν υπάρχει μόνο ένα αφεντικό. Υπάρχει και η σύζυγος, ο γιος, η κόρη, ο ξάδελφος, άνθρωποι συναισθηματικά διαταραγμένοι και ουσιαστικά αποτυχημένοι, που «βαδίζουν» μπροστά χάρη στην σκληρή εργασία των άλλων».
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ & ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ; ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ…
«Κάτι τελευταίο: Ο διασυρμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε συνδυασμό με την ανάγκη για επιβίωση είναι ένα μείγμα που μας γυρνά σε άλλες εποχές. Ευτυχώς, έχω γνωρίσει και ομογενείς επιχειρηματίες με ήθος και αξιοπρέπεια που δεν «ψαρεύουν» εργαζόμενους στις διάφορες ελληνικές κοινότητες μέσω ιντερνετ. Ακολουθούν ένα διαφορετικό αξιακό κωδικό τον οποίο εκτιμούν οι υπάλληλοι τους και έτσι είναι πρόθυμοι να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν την επιχείρηση και τον ιδιοκτήτη της. Αυτοί όμως αποτελούν ένα 10%. Θυμώνω που νέα θύματα «παγιδεύονται» χωρίς να το θέλουν στα γρανάζια αυτού του μηχανισμού. Θυμώνω που οι γερμανικές αρχές, αν και γνωρίζουν τι γίνεται, ακολουθούν άλλες τακτικές. Θυμώνω με τον διπλό ρόλο αρκετών σελίδων στο ιντερνετ. Εύχομαι την επόμενη φορά να διαβάσω καλά νέα από την ομογένεια της Γερμανίας που θα με χαροποιήσουν. Μέχρι τότε…καλή τύχη σε όλους».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου