αδιαφορία που δείχνει για την πάρτη της, και γενικότερα για όλες τις γυναίκες. Την πρώτη νύχτα του γάμου λοιπόν ο τυπάς αράζει στο κρεββάτι με την εφημεριδούλα του και δεν της δίνει απολύτως καμία σημασία. Η μοντέλα, που την περίμενε τέτοια συμπεριφορά, είναι προετοιμασμένη. Ανοίγει μια βαλίτσα, μπαίνει στο μπάνιο και βγαίνει με ένα νυχτικό του Ντιόρ.
– Το βλέπεις αυτό; τον ρωτάει. Το παρουσίασα στην κολεξιόν Φέτος στο Παρίσι.
– Xμμμ, ναι ναι, καλό είναι, με γεια.
Τούρμπο η μοντέλα. Ξαναμπαίνει στο μπάνιο και βγαίνει μετά από λίγο φορώντας ένα αρκετά πιο προκλητικό babydoll. Στέκεται μπροστά του και του λέει κοφτά:
– Βερσάτσε, Τόκυο 1998.
Ο άλλος χαμπάρι δεν πήρε. Ξαναμπαίνει μέσα με τρομερά νεύρα πλέον, φοράει κάτι ζαρτιέρες, κάτι φορμάκια περίεργα, στήνεται ξανά μπροστά του και του λέει:
– Κάλβιν Κλάιν, Μόναχο 97.
Ξανά γύρισμα σελίδας, ξανά ‘χμμμμ, ναι, καλό είναι’. Μη βρίσκοντας κάτι πιο προκλητικό, η μοντέλα βγάζει εντελώς τα ρούχα της σκύβει προκλητικά και φωνάζει:
– Μα επιτέλους σκίσε με!
Ο τύπος τη φωνάζει κοντά του επιτέλους, της αρπάζει το χέρι και της το βάζει ανάμεσα στα πόδια του, ρωτώντας παράλληλα:
– Δε μου λες, μωρό μου, πιάνεις τίποτα εδώ κάτω;
Η μοντέλα εντελώς μπλοκαρισμένη ψηλαφίζει και λέει εκπληκτη:
– Όχι!
Και ο τύπος με μπλαζέ ύφος:
– Ασκηση Παρμενίων, Έβρος.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου