έξτρα καυτερό πιπέρι.
Τα παίρνει, πάει στο κοντινότερο πάρκο, κάθεται σε ένα παγκάκι και με μια αποφασιστική κίνηση ξετυλίγει το πρώτο και κόβει μια δαγκωνιά.
Έλα όμως που την ακούει από το πιπέρι.... κοκκινίζει, ιδρώνει, βγάζει ατμούς, αλλά δε μασάει και κόβει άλλη μία δαγκωνιά. Τον πιάνουν τα κλάματα.
Εκείνη την ώρα περνάει ένας άστεγος που άραζε στα παγκάκια:
- Ρε φίλε, 2 μέτρα παιδί, μπρατσαράς, γιατί κλαίς;
- Πέθανε η μανούλα μου, του απαντάει ο σφίχτης για να μη δείξει ότι έχει κλάσει από το πιπέρι… είπα να φάω λίγο, αλλά δε πάει μπουκιά κάτω. Θες το άλλο το πιτόγυρο να μη πάει χαμένο;
Το ξετυλίγει με λιγούρα ο άστεγος και κόβει μια τεράστια δαγκωνιά, σχεδόν το μισό σουβλάκι... και τα δάκρυα ποτάμι όπως ήταν λογικό.
Και του λέει ο σφίχτης:
- Καλά ρε φίλε, η δική μου η μάνα πέθανε, εσύ γιατί κλαις;
- Κλαίω επειδή πέθανε η μάνα σου και δεν έχω τι να σου γαμήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου