Στα Ποντιακά κάλαντα εμφανίζεται μια συγκινησιακή ιδιορρυθμία και ιδιοτυπία, συνδυασμένη με τα στοιχεία της χαράς και του δράματος.
Από το γεγονός ότι δεν γίνεται αναφορά μόνο στη χαρμόσυνη είδηση της Γέννησης του Χριστού, αλλά και στα Πάθη και στην Ανάσταση Του.
Για τους σκλαβωμένους τότε ψυχικά ταλαιπωρημένους Πόντιους, η Γέννηση του Χριστού αποτελούσε φωτεινή ελπίδα...
Ελπίδα για την απελευθέρωση τους από τη δουλεία, οι οποίοι την υπέμεναν δίχως να χάνουν την πίστη τους για Ανάσταση και Εθνική ελευθερία, η οποία ήταν πολύτιμη γι’ αυτούς σαν το Ιερό Αίμα του Χριστού. Ταυτίζοντας την πορεία τους, με εκείνη του Σωτήρα Χριστού, που σταυρώθηκε για τη σωτηρία τους.
Έρπαξαν Ατόν οι χιλ’ Εβραίοι
οι σκύλ’ Εβραίοι και μύρ’ Εβραίοι
Ασ’ ακρεντικά κι ασ'ήν καρδίαν,
αίμαν έσταξεν, χολήν κ’ εφάνθεν,
ούμπαν έσταξεν, και μύρος έτον,
μύρος έτον και μυρωδία!
Εμυρίστεν ατό ο κόσμος όλεν,
για μυρίστ’ ατο κι εσύ αφέντα.
Συ αφέντα, καλέ μ’ αφέντα...
Lelevose
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου