Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 92 ετών, ο Θόδωρος Νικολαΐδης, ο οποίος...
νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε ιδιωτική κλινική.
Υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητας της αθλητικής δημοσιογραφίας και ήταν ο άνθρωπος που το 1955, δημιούργησε μια από τις πιο επιτυχημένες εφημερίδες της χώρας, το «Φως των ΣΠΟΡ».
Πρόκειται για την εφημερίδα, η οποία αν και φίλα προσκείμενη στον Ολυμπιακό, αντιμετωπίστηκε από όλους τους Έλληνες με σεβασμό και αναγνώριση.
Ο «κυρ Θόδωρος», όπως ήταν γνωστός στην πιάτσα των δημοσιογράφων, βραβεύτηκε πέρυσι για την προσφορά του από το ίδρυμα «Μπότση» και θεωρήθηκε ως ένας από τους καλύτερους εκδότες στον ελληνικό Τύπο όλα αυτά τα χρόνια.
Θεόδωρος Νικολαΐδης, ένας γίγαντας της δημοσιογραφίας
Ένα καταπληκτικό κομμάτι για τον Θεόδωρο Νικολαίδη από τον λαμπρό δημοσιογράφο Διονύση Βραϊμάκη στο harddog-sport.blogspot.gr
Ο Θόδωρος Νικολαΐδης, ο αγαπημένος μας «κύριος Θόδωρος», έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών και πλήρης δημοσιογραφικών δυνάμεων! ΄Ως τις τελευταίες ημέρες του ήταν ακάματος.
** Ο ίδιος έκλεινε την πρώτη σελίδα του Φωτός.
** Ο ίδιος «έτρεχε» για δεκαετίες αυτό το υπερωκεάνιο της αθλητικής δημοσιογραφίας δουλεύοντας αδιάκοπα χειμώνα-καλοκαίρι. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, είναι κυριολεξία:
ο «κύριος Θόδωρος» εργαζόταν στις διακοπές από το σπίτι του στη Μύκονο, κρατώντας συνεχώς ανοικτή γραμμή με το φαξ και το τηλέφωνο.
** Ο ίδιος –μαζί με την αγαπημένη του Ειρήνη, την ΚΥΡΙΑ Ειρήνη Νικολαΐδου–, έχτισε αυτό το δημοσιογραφικό σκαρί που άντεξε σε (αμφιλεγόμενους) εκμοντερνισμούς αντιπάλων και σε εκδόσεις που πήγαιναν να στυλώσουν τα πόδια δίπλα του και να τον τρικλοποδίσουν, αλλά κατέρρευσαν
** Ο ίδιος αντιστάθηκες σε επιχειρήσεις αλλοτρίωσης και χειραγώγησης. Επιχειρήσεις που έπεφταν πάνω στα ντουβάρια του κτιρίου στη Λεωφόρο Καβάλας και δεν μπόρεσαν να κάνουν «δικό» τους το Φως.
** Ο ίδιος έδινε τη γραμμή. Σαφώς «ερυθρόλευκη», ναι, αλλά όχι καπελωμένη, όχι με τυφλώσεις, όχι έξω από τις συντεταγμένες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Είχα την τύχη, την ευτυχία να πω καλύτερα, να μπουσουλήσω δημοσιογραφικά (όντας μαθητής Γυμνασίου ακόμα) στο Φως, όταν στεγαζόταν στην οδό Πειραιώς, στο κτίριο της Βραδυνής. Δεν έμελλε να έχω το πρώτο μου μισθολόγιο σε αυτή την εφημερίδα που θα έγραφε ιστορία. Αλλά εκεί απέκτησα την πρώτη μου δημοσιογραφική ταυτότητα, ένα «δελτίον αναγνωρίσεως» για την ακρίβεια. Ήταν του ίδιου του Φωτός με σφραγίδα της ΕΠΣΑ (για να γράφω παιχνίδια ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων) και με υπογραφή Θ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ. Κρατάω στο αρχείο μου αυτήν την ταυτότητα σαν παράσημο τιμής.
Τελειώνοντας, θα συλλυπηθώ από καρδιάς τη Μαρία, την Όλγα, τον Στέφανο –θα στείλω τη σκέψη μου στην αγαπημένη κυρία Ειρήνη. Θα συλλυπηθώ ακόμα τον Στράτο και όλα τα παιδιά τού Φωτός, αλλά μαζί θα συλλυπηθώ και όλους τους αναγνώστες του. Αυτούς που το κρατάνε δεκαετίες ολόκληρες στην κορυφή των δελτίων κυκλοφορίας. Αταλάντευτα. Όπως αταλάντευτος ήταν στις αξίες του ο άνθρωπος που το γέννησε και το έχει καταστήσει εκδοτικό θρύλο.
Διον. Βραϊμάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου