ΣΙΝΕ

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Πέθανε ο «Ηρακλής τσέπης», Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου (video)

Έφυγε το μεσημέρι του Σαββάτου από τη ζωή, σε ηλικία 50 ετών ο τρις Χρυσός Ολυμπιονίκης (1988, 1992, 1996) και πεντάκις Παγκόσμιος Πρωταθλητής...
(1989, 1991, 1993, 1994, 1995) της άρσης βαρών, Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου (Naim Suleymanoglu). Ο διάσημος αρσιβαρίστας νοσηλευόταν, τις τελευταίες εβδομάδες, σε κρίσιμη κατάσταση, σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης με ηπατική ανεπάρκεια.

Όπως αναφέρουν τα τουρκικά ΜΜΕ, η υγεία του θρυλικού αθλητή επιδεινώθηκε τα τελευταία 24ωρα, βρισκόταν σε τεχνητό κώμα και τα ξημερώματα ανακοινώθηκε ο θάνατος του, σε ηλικία, μόλις 50 ετών. Ο γεννημένος στη Βουλγαρία αρσιβαρίστας, γνωστός και ως «Ηρακλής τσέπης» (λόγω του ύψους του 1.47μ), εκπροσωπώντας την Τουρκία κατέκτησε τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1988, 1992 και 1996) και πέντε χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα.

Ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, γεννημένος ως Ναΐμ Σουλειμάνοβ, γεννήθηκε στο Πτιχάρ στις 23 Ιανουαρίου του 1967. Στους θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1988 έσπασε το ρεκόρ σηκώνοντας 190 κιλά. Το 2000 και το 2004 εξελέγη μέλος της παγκόσμιας ομοσπονδίας άρσης βαρών. Γεννήθηκε στη Βουλγαρία και είχε τούρκικη καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν Τούρκος μετανάστης που δούλευε ως ανθρακωρύχος στη Βουλγαρία.

Ηταν ο πρώτος και μοναδικός αρσιβαρίστας που είχε σηκώσει 2.5 φορές το βάρος του στην κίνηση του αρασέ και ένας εκ των 7 αθλητών που σήκωσαν 3 φορές το βάρος τους στην κίνηση του ζετέ. Ηταν ο μόνος αρσιβαρίστας που έχει σηκώσει 10 επιπλέον κιλά από το τριπλάσιο σωματικό του βάρος. Ο Σουλεϊμάνογλου έκανε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ στην ηλικία των 16 ετών αλλά έχασε την πρώτη του ευκαιρία για επιτυχία στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 εξαιτίας της συμμετοχής της Βουλγαρίας στο σοβιετικό μποϋκοτάζ πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες το ίδιο καλοκαίρι.

Κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού για τον τελικό του παγκόσμιου κυπέλου στη Μελβούρνη το 1986, ο Σουλεϊμάνοβ επέστρεψε στην Τουρκία και ζήτησε την ιθαγένεια. Επίσης άλλαξε το όνομά του, από το βουλγάρικο Σουλεϊμάνοβ/Σουλεμάνοβ το έκανε στο τούρκικο Σουλεϊμάνογλου.

Με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Σεούλ το 1988 προέκυψε μια διαμάχη σχετικά με το ποια χώρα θα εκπροσωπούσε. Η βουλγαρική κυβέρνηση απαίτησε και έλαβε 1.250 εκατ. δολάρια από την Τουρκία προκειμένου ο Σουλεϊμάνογλου ν’ αλλάξει ομάδα. Ο Σουλεϊμάνογλου δεν απογοήτευσε κανέναν και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Η απόδοσή του ήταν αρκετά υψηλή και έτσι κατάφερε να κερδίσει και μετάλλιο σηκώνοντας περισσότερα κιλά από το βάρος του. Συνταξιοδοτήθηκε στην ηλικία των 22 ετών αφού πρώτα κατέκτησε την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1989.

Ωστόσο επέστρεψε το 1991 προτού κερδίσει το δεύτερο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Ανάμεσα στις Ολυμπιάδες, ο Σουλεϊμάνογλου συνέχισε να κερδίζει παγκόσμιους τίτλους και να καταγράφει ρεκόρ. Κέρδισε πέντε παγκόσμια πρωταθλήματα (1989, 1991, 1993, 1994 και 1995).

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1996 ήταν το κύκνειο άσμα του και συνταξιοδοτήθηκε οριστικά αφού πρώτα κέρδισε ένα τρίτο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα το 1996. Εκείνος ο αγώνας σημαδεύτηκε από τον ανταγωνισμό μεταξύ του ίδιου και του Βαλέριου Λεωνίδη, με την αρένα να χωρίζεται στους υποστηρικτές του Τούρκου και σε εκείνους του Έλληνα πρωταθλητή.

Ο Σουλεϊμάνογλου κατάφερε να σηκώσει 187,5 κιλά και ο Λεωνίδης απέτυχε να σηκώσει 190 κιλά, ξεσπώντας σε κλάματα και παίρνοντας το ασημένιο μετάλλιο ενώ παρηγορήθηκε από τον Σουλεϊμάνογλου. Ο ανταποκριτής Λιν Τζόουνς είχε διακηρύξει «Μόλις γίνατε μάρτυρες του μεγαλύτερου ανταγωνισμού στην ιστορία της άρσης βαρών», σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Κεν Τζόουνς της εφημερίδας London Independent.
Naim Suleymanoglu vs Valerios Leonidis (1996 Olympic Games)
Ο Σουλεϊμάνογλου επέστρεψε ξανά στην άρση βαρών σε μια προσπάθεια να κερδίσει ένα τέταρτο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, αλλά απέτυχε να σηκώσει τα 145 κιλά, που θα ήταν ένα Ολυμπιακό ρεκόρ, και δεν συνέχισε στη διοργάνωση. Το 2000 και το 2004 εξελέγη μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αδελφότητας.

Στις εθνικές εκλογές του 1999 κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος για να εκπροσωπήσει την Μπούρσα στην Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας. Το 2002 ήταν υποψήφιος με το Εθνικιστικό Κόμμα στις δημοτικές εκλογές στον δήμο Κιράτς της Κωνσταντινούπολης και εκπροσώπησε το ίδιο κόμμα στις εθνικές εκλογές το 2006. Σε καμιά από αυτές τις προσπάθειες δεν είχε επιτυχία.

Μετά την αποτυχία του στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ εθίστηκε στο αλκοόλ με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να υποφέρει από ηπατική ανεπάρκεια. Το καλοκαίρι εισήχθη στο νοσοκομείο, προκειμένου να θεραπευτεί, ωστόσο στις αρχές του Σεπτεμβρίου έκανε εκ νέου εισαγωγή στο ίδιο νοσοκομείο, για να περάσει σήμερα στην αιωνιότητα του παγκόσμιου αθλητισμού.

Λεωνίδης: «Ο Σουλεϊμάνογλου ήταν φίλος, αλλά δυστυχώς δεν άκουγε κανέναν»

Ο Βαλέριος Λεωνίδης, αντίπαλος του Σουλεϊμάνογλου σε εκείνη τη συγκλονιστική μονομαχία στην Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία των 64 κιλών, ήταν εμφανώς συγκινημένος, μιλώντας στο «Πρακτορείο FM104,9» και την εκπομπή «Παίζουμε Μπάλα».

«Λυπάμαι πάρα πολύ γι’ αυτό τον άνθρωπο. Δεν ήταν μόνο αντίπαλος και συναθλητής μου, ήταν και φίλος μου. Είχαμε αναπτύξει μια πολύ καλή σχέση», είπε αρχικά ο Λεωνίδης και προσέθεσε: «Μιλούσαμε τακτικά, συναντιόμασταν και του έλεγα «τι κάνεις; Γιατί δεν προσέχεις; Έχεις πετύχει τόσα πράγματα και βρίσκεις τώρα διέξοδο στο ποτό;». Ακόμη και αφού γλίτωσε την πρώτη φορά, δεν άλλαξε συνήθειες. Δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την κακή συνήθεια».

Στη συνέχεια, ο Βαλέριος Λεωνίδης επισήμανε την αξία της παιδείας: «Ο Ναϊμ δεν ήταν προετοιμασμένος για τη ζωή μετά τον αθλητισμό. Δυστυχώς ούτε η οικογένειά του μπόρεσε να τον κρατήσει, ούτε ο αδερφός του. Δεν άκουγε κανέναν. Γι’ αυτό και πρέπει να μην μένει ο αθλητής μόνο σε αυτό που κάνει, αλλά να έχει και μία παιδεία. Παίζει τεράστιο ρόλο η μόρφωση, γιατί αυτή δίνει μια διέξοδο μετά το τέλος μιας καριέρας. Όλοι οι αθλητές έχουν ημερομηνία λήξης».

Αναφέρθηκε, μάλιστα, στο δικό του παράδειγμα – μιας και ο ίδιος έχει τελειώσει φαρμακευτική: «Εγώ σκεφτόμουν πως ο αθλητισμός απλά θα με βοηθήσει να καταφέρω αυτά που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Η άρση βαρών ήταν το μέσο για να κάνω όλα όσα ήθελα. Και πρέπει και οι προπονητές να είναι και παιδαγωγοί για να προετοιμάζουν τους αθλητές».
Στη συνέχεια ο Βαλέριος Λεωνίδης αναφέρθηκε στη μεγάλη «μάχη» της 22ας Ιουλίου 1996: «Κανείς δεν περίμενε πως θα φτάσουμε τόσο ψηλά στα κιλά. Ούτε καν ο προπονητής μου, ο Χρήστος Ιακώβου. Ο αγώνας κρίθηκε στο αρασέ (σ.σ. ο Λεωνίδης σήκωσε 145 κιλά έναντι 147,5 του Ναϊμ), αφού τα 190 κιλά στο ζετέ ήταν όντως πάρα πολλά. Ωστόσο, ενώ του έδινα συγχαρητήρια στην απονομή, ο Ναϊμ γύρισε και μου είπε «και οι δυο είμαστε οι καλύτεροι». Πώς μπορώ να το ξεχάσω αυτό;».

Ολοκληρώνοντας κι αφού ο νυν προπονητής της Εθνικής ομάδας Άρσης Βαρών έστειλε τα συλλυπητήριά του στους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας που έπληξε τη Δυτική Αττική, τόνισε για το μέλλον του αθλήματος: «Ταλέντα υπάρχουν, ωστόσο δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να εξελιχθούν τα ταλέντα. Υπάρχουν αρκετά προβλήματα στην άρση βαρών, ωστόσο σε όλο τον κόσμο στην Ελλάδα βλέπετε τι γίνεται».

Δεν υπάρχουν σχόλια: