Μήπως κάποιοι απεργάζονται μοντέρνες μορφές «Φεουδαρχίας»;

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Το σενάριο, σε απλουστευμένη μορφή, έβλεπε τους εργαζόμενους στον πρωτογενή τομέα ως «δούλους» στους τσιφλικάδες και γαιοκτήμονες της Ευρώπης της Αμερικής και...
της Ασίας ως  «χαμάληδες» στον δευτερογενή τομέα και την μεταποίηση.

Και μετά σημειώθηκαν μαζικές, έντονες και αιματηρές αντιδράσεις, μας προέκυψαν επαναστάσεις σε Γαλλία, Αμερική και κυρίαρχα τον Οκτώβριο 1918 στην Ρωσία και οι εργαζόμενοι σε γεωργία, κτηνοτροφία και φάμπρικες απέκτησαν δικαιώματα, «μετουσιώθηκαν» σε ανθρώπινα όντα (πολλοί από τους Φεουδάρχες τους θεωρούσαν ως…ζώα) και τα Συνδικάτα ανδρώθηκαν και «έβγαλαν γλώσσα στις υπερβολές των αφεντικών…».

     Σε Ευρώπη και Αμερική η δύναμη των Συνδικαλισμένων, όχι μόνο κατόρθωσε να διασφαλίσει για την Εργατική Τάξη δικαιώματα (ακόμη και…προνόμια), αλλά αποσόβησε και το φάσμα μιας «Σοσιαλιστικής Επανάστασης», ιδιαίτερα στην Ευρώπη μετά την ήττα της Γερμανίας του Keiser και στην Αμερική μετά το μεγάλο «Κραχ» στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, στην παγκοσμίως πασίγνωστη πλέον WallStreet…

     Αυτό είναι το απλουστευμένο σενάριο που σκιαγραφεί τον 19ο και τον 20ο αιώνα.

     Στη συνέχεια η Μέκκα του Καπιταλισμού Αμερική καθιερώθηκε ως ο κυρίαρχος πόλος έλξης για εργατικό δυναμικό ΟΛΩΝ των επιπέδων ή, σε απλή Μαρξιστική θεώρηση και γλώσσα, όχι μόνο για χειρώνακτες και κατόχους φυσικών-σωματικών δεξιοτήτων, αλλά και για κατόχους γνώσεων, για επιστήμονες και στελέχη επιχειρήσεων.

     Η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος, με φθίνουσα σημασία, προσέφεραν στις ΗΠΑ το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό για να επιτύχει την κατάκτηση της ηγετικής της θέσης σε επιστήμες, εμπόριο και παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Λίγες δεκαετίες μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και το 1989-90 με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η Αμερική μετουσιώθηκε σε αδιαμφισβήτητη χώρα-Πλανητάρχη…

     Από τα μέσα του 19^ου αιώνα, όταν δημοσιεύθηκε το ιστορικό Κομμουνιστικό Μανιφέστο μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20^ου αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη, παρά την τόσο προσδιοριστικά επιτυχημένη άποψη του Μαρξ για «την αυταπάτη της Μεσαίας Τάξης» ότι αποτελεί δυνατή οικονομική οντότητα ικανή να αναστείλει την επέλαση του βάρβαρου Κεφαλαίου στην μορφή του «άκρατου» φιλελευθερισμού της Αγοράς κατόρθωνε να… ακουμπά τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ…

     Αναφέρομαι, φυσικά, στον επίγειο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ οικονομικής ευημερίας εισπράττοντας αξιόλογες αμοιβές για την προσφερόμενη εργασία της εφόσον ήταν ακόμη οικονομική ενεργή και υποσχέσεις για επάρκεια οικονομικών πόρων όταν έμπαινε στο στάδιο της συνταξιοδότησης.

     Εδώ το θεωρώ απαραίτητο να υπογραμμίσω το γεγονός ότι μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι δεν επιβιώναμε, όπως σήμερα, δύο και τρεις δεκαετίες μετά την συνταξιοδότηση και η ανταγωνιστικότητα των Οικονομικών συστημάτων Ευρώπης και Αμερικής δεν αισθανόταν καμία έξωθεν απειλή…

Ο κόσμος, όμως, άλλαξε….     

     Σας θυμίζω ότι η κριτική των Συνδικαλιστών της Δύσης για την Σοβιετική Ένωση ήταν ότι εκεί Συνδικάτα και κορυφαίοι Συνδικαλιστές κατείχαν θέσεις στην Κομματική ηγεσία της ΕΣΣΔ οπότε και δεν υπήρχαν πιθανότητες διαφοροποίησης συμπεριφοράς. Στη Δύση, υποτίθεται, ότι οι Συνδικαλιστές φρόντιζαν μόνο την Εργατική Τάξη!..

     Το Καπιταλιστικό κατεστημένο της Δύσης κατόρθωσε να αφομοιώσει, σταδιακά και μεθοδικά, κορυφαίους Συνδικαλιστές. Από εκεί και πέρα, και μετά την πτώση του Τείχους δεν χρειαζόταν να είναι κανείς μάγος, Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος ή Πολιτικός Επιστήμονας κάτοχος Διδακτορικού για να προβλέψει τι ερχόταν μπροστά μας…

     Οι επαναλαμβανόμενες διεθνώς «συγκρούσεις» ανάμεσα σε Κυβερνήσεις και Συνδικάτα για θέματα συντάξεων και απασχόλησης προκαλούν ανεξέλεγκτα πλέον επίπεδα αηδίας σε ανθρώπους που κάποτε πίστεψαν και στήριξαν την Ιδέα του Συνδικαλισμού και θυμηδία σε άλλους που δεν μπορούν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να ισοπεδώσουν και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης.

     Η Κοινή Γνώμη, στην Πατρίδα μας και Διεθνώς, ουσιαστικά αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα από τη οποία να βγαίνει νόημα, τα επιμέρους στοιχεία του σαφώς ακατανόητου σύγχρονου εργασιακού αυτού παζλ…

Το κατεξοχήν παράδειγμα αποτελεί η Κομμουνιστική, «Λαϊκή» Δημοκρατία της Κίνας, όπου οι εκατομμυριούχοι είναι αμέτρητοι και οι δισεκατομμυριούχοι ανταγωνίζονται  αριθμητικά τους δισεκατομμυριούχους Αμερικής και Ευρώπης…

Θεωρώ απαραίτητο να θυμίσω κάποια δεδομένα που θα βοηθήσουν στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας.

     Όταν τις περασμένες δεκαετίες ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας», κανείς δεν φανταζόταν τις εξελίξεις καθώς ξεπερνώντας τα προσχήματα απογύμνωναν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης», που στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις, να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.

     Σταδιακάη ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης μετουσιώθηκε σε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζάει το αίμα και της εργατικής τάξης, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας κόντρα στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που, άκου και φρίξε, φίλε Διεθνιστή Κομμουνιστή, εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί, όχι μόνο τον Δυτικό Καπιταλισμό (είδωλο του οποίου είναι), αλλά τελικά τις ίδιες του τις ρίζες!... 

     Ήδη το IGMetal, το μεγαλύτερο Γερμανικό Συνδικάτο πρότεινε εβδομάδα 4 αντί 5 ημερών για να «σωθούν» θέσεις εργασίας(με τον ισχύοντα μισθό;)

https://www.dw.com/en/germanys-biggest-union-calls-for-4-day-week-to-save-thousands-of-jobs/a-54582132

Ο μεγάλος «δάσκαλος», Αμερικανός κοινωνιολόγος C. WrightMills, έγραφε στα μέσα του περασμένου αιώνα ότι από τη στιγμή που τα μέλη της μεγάλης κοινωνικής τάξης «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να χάνουν, όχι μόνο τον χρόνο και την ενέργεια για τα οποία και θα πάρουν στο τέλος του μήνα την αμοιβή τους, αλλά και πολλά από τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά, όπως το χαμόγελο και την  ευγένεια, τα οποία οφείλουν να προσφέρουν στον «πελάτη», ως μέρος του «Συμβολαίου Απασχόλησης» που συνυπογράφουν με τον εργοδότη τους!…

     Η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται με απίστευτα γοργούς ρυθμούς δίνοντας τη θέση της στην θλιβερή εικόνα μιας Μεσαίας Τάξης που διαγράφεται από την διαστρωμάτωση των κοινωνικών συστημάτων!..

     Κανείς δεν συνειδητοποιεί ότι μόλις εκλείψει η Μεσαία Τάξη αυτομάτως η Εργατική Τάξη θα «χάσει» τον παράδεισο;

     Καταθέτω, άσχετα με τα ευφυολογήματα Κυβερνήσεων και Αντιπολιτεύσεων ΔΙΕΘΝΩΣ αναφορικά με τις καταστροφικές επιπτώσεις της πανδημίας covid-19, με τις ρυθμίσεις στα εργασιακά θέματα, φοβάμαι πως θα δούμε ορδές ανέργων και εργαζόμενους που θα έχουν για μισθό αυτό που κάποτε το θεωρούσαν…χαρτζιλίκι!

     Κλείνω υπενθυμίζοντας σε ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ σε κάποιους που μεθοδικά απεργάζονται νέα μορφώματα «Φεουδαρχίας»εκείνο το ιστορικό πλέον κάλεσμα των Marx και Engels:

     «Επιστήμονες, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, εργαζόμενοι όλης της γης ενωθείτε κόντρα στη ‘Νέα Τάξη Πραγμάτων’ πριν χάσετε την ελευθερία σας…»