Οι 10 καλύτερες ομάδες της Ιστορίας στα Παγκόσμια Κύπελλα

Είναι δύσκολο να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Φυσιολογικό είναι μια τέτοια λίστα, να έχει ενστάσεις. Εξηγούμαστε: οι παρακάτω ομάδες, κατά την γνώμη μας, πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους στο ποδόσφαιρο. Άλλες για την τεχνική τους και το θέαμα, άλλες για την ομαδικότητα τους, άλλες για την διάρκεια τους. Μερικές δεν...
κατέκτησαν καν το τρόπαιο.

Τις περισσότερες από τις ομάδες αυτές δεν τις ζήσαμε. Ακούσαμε και διαβάσαμε τόσα όμως όταν ήμασταν παιδιά, που μας έκαναν να ψάξουμε σε αρχειακό υλικό (βίντεο, Ίντερνετ, αφιερώματα) για να τις χαρούμε.

Υ.Γ Η Αργεντινή του 1986 ήταν ένα θαύμα, όχι όμως και ομάδα.

1) Βραζιλία 1970

Φελίξ, Κάρλος Αλμπέρτο, Εβεράλντο, Μπρίτο, Πιάτσα, Κλοντοάλντο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο, Πελέ, Ριβελίνο

Για την ομάδα αυτή,
έχουν γραφτεί πολλά βιβλία. Η καλύτερη ομάδα ποδοσφαίρου που πέρασε από τον πλανήτη, ανάλογη της μπασκετικής Dream-team. Ομάδα με επίθεση –κυριολεκτικά- φωτιά, μεσαία γραμμή που απαρτιζόταν από θρύλους του αθλήματος, και άμυνα που στεκόταν αξιοπρεπώς όταν οι αμυντικοί δεν ήταν ξεχασμένοι ψάχνοντας το γκολ. Το 3^ο Μουντιάλ του Πελέ, που έφτασε στο απόγειο της φήμης του.6 νίκες σε 6 αγώνες. Ο προπονητής Ζαγκάλο (παίχτης της Βραζιλίας το 58 και το 62) είχε την ευχέρεια να παρατάσσει την ομάδα του με 3 δεκάρια και 2 επιθετικούς, αστέρια αδιαμφισβήτητης αξίας: ο επιθετικός μπακ Αλμπέρτο, ο βελούδινος ενδιάμεσος Ζέρσον, ο βιρτουόζος επιθετικός Τοστάο, ο ταχύτατος εξτρέμ Ζαϊρζίνιο-άξιος διάδοχος του μεγάλου Γκαρίντσα-, ο ανυπέρβλητος Πελέ και ο Ριβελίνο συνέθεταν την “ομάδα των θαυμάτων”.

2)Ολλανδία 1974-1978

Γιόνγκμπλοντ, Σουρμπίρ, Χάαν, Ρίσμπεργκερ, Κρολ, Γιάνσεν, Φαν Χάνεγκεμ, Νέεσκενς, Ρεπ, Κρόϊφ, Ρέζεμπρινγκ

Με βάση την υπερομάδα του Άγιαξ στις αρχές των '70ς και με έναν σούπερσταρ ονόματι Γιόχαν Κρόιφ στη σύνθεσή της, η Ολλανδία φάνταζε (και ήταν) το απόλυτο φαβορί για το ΠΚ του 1974. Εθνική Ολλανδίας και Ολοκληρωτικό Ποδόσφαιρο έγιναν έννοιες ταυτόσημες. 11 ποδοσφαιριστές, ένας για όλους και όλοι για έναν..Τον Κρόιφ. Ηττήθηκε -απόλυτα δίκαια είναι η αλήθεια- από τη Δ.Γερμανία στον τελικό. Το απόλυτο highlight, το γκολ στον τελικό. 14 πάσες για να φτάσει η μπάλα στο Νο14 και να κερδίσει το πέναλτυ.
Στο ΠΚ του 1978 (και χωρίς τον Κρόιφ πια), τη σκυτάλη από τον Ρίνους Μίχελς παρέλαβε ο Ερνστ Χάπελ. Η Ολλανδοί έπαιξαν εξίσου απολαυστική μπάλα (κάποιοι λένε ότι σαν ομάδα ήταν ακόμα καλύτερη κι απ του '74) αλλά ξαναηττήθηκαν στον τελικό, ξανά από γηπεδούχους, αυτή τη φορά την Αργεντινή. Άξιζε σίγουρα κάτι καλύτερο..και ίσως αυτό το κάτι θα ήταν να μην κατέληγε η μπάλα στο δοκάρι μετά το πλασέ του Ρέζενμπρινγκ στο τέλος της κανονικής διάρκειας του τελικού...Άλλα όσοι έζησαν την ατμόσφαιρα τότε, δε θέλουν να σκέφτονται τι θα γινόταν αν η μπάλα πήγαινε μέσα...

3)Γερμανία 1974

Μάγερ, Φόγκτς, Μπράιτνερ, Σβάρτσενμπεργκ, Μπεκενμπάουερ, Μπόνωφ, Χένες, Γκαρμπόφσκι, Όφερατ, Μύλερ, Χόλτσενμπαϊν

Για οκτώ ολόκληρα χρόνια ο Φραντς Μπεκενμπαόυερ δεν μπορούσε να ‘χωνέψει’ πώς η Γερμανία έχασε το τρόπαιο στην Αγγλία το 1966. Με συμπαραστάτες όμως μεγάλης κλάσης όπως ο Μάγερ, ο Μύλερ, ο Μπράιντνερ και ο Όφερατ(που δέσποζαν στην Ευρώπη και σε επίπεδο συλλόγων με την μεγάλη Μπάγερν του 74-76) κατάφερε να σταματήσει το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο της ομάδας του Κρόιφ. Η Γερμανία του Χέλμουτ Σεν παίζοντας στα γνώριμα γήπεδά της, προσπάθησε να κάνει λίγα λάθη και με τη δύναμη και την τεχνική των στελεχών της έφτασε ως την τελική νίκη. Ο Μύλερ παραμένει το πρότυπο σέντερ-φορ(πώς δηλαδή σκοράρουμε χωρίς χώρο και χρόνο στη διάθεση μας). Η χρονιά αυτή καθιέρωσε και τον Μπεκενμπάουερ στο ρόλο του λίμπερο –ως τότε έπαιζε μπακ-, λίμπερο-μοντέλο, ο καλύτερος ‘ελεύθερος' στον κόσμο.

4)Βραζιλία 1982

Περέζ, Λεάντρο, Ζούνιορ, Λουιζίνιο, Όσκαρ, Σερέζο, Φαλκάο, Σόκρατες, Ζίκο, Σερτζίνιο, Έντερ

Ίσως είναι η πιο αγαπημένη εθνική ομάδα ανάμεσα στους ποδοσφαιρόφιλους...Με προπονητή τον Τέλε Σαντάνα, που επέβαλλε ουσιαστικά στους ποδοσφαιριστές το επιθετικό στυλ παιχνιδιού, η Βραζιλία τέλειωσε αήττητη τα προκριματικά για το ΠΚ του 1982 και πριν αυτό ξεκινήσει, κέρδισε σε φιλικά την Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία, όλες στην έδρα τους. Κερδίζοντας δύσκολα την ΕΣΣΔ, και "σκορπίζοντας" με 4ρες Σκωτία και Νέα Ζηλανδία, πέρασε στην προημιτελική φάση όπου στο 1ο ματς επικράτησε εύκολα της "αιώνιας αντιπάλου" Αργεντινής (του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Μαραντόνα) με 3-1. Στον αγώνα με την Ιταλία, έφτανε ακόμα και η ισοπαλία στους Καριόκας για να περάσουν στον ημιτελικό. Όμως, ο Σαντάνα -που το "δόγμα" του ήταν πως το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι θεαματικό και γι αυτούς που παίζουν και γι αυτούς που βλέπουν- είχε άλλη άποψη. Φουλ επίθεση! Ακόμα κι όταν το σκορ ήταν 2-2, οι Βραζιλιάνοι δεν οπισθοχώρησαν. Επιτέθηκαν..και το πλήρωσαν. Οι Ιταλοί κέρδισαν με 3-2 και προκρίθηκαν. Όμως, παρά το ότι έφυγαν με άδεια χέρια από την Ισπανία, ο μαέστρος Ζίκο, ο αρχοντικός Σόκρατες, ο Φαλκάο, ο Έντερ και οι υπόλοιποι, στάθηκαν αφορμή να αποκτήσει η Βραζιλία φανατικούς φίλους παντού, περισσότερους ίσως και απ'όσους απέκτησε όταν ήταν νικήτρια...

5)Ουγγαρία 1954

Γκρόσιτς, Μπουζάνσκι, Λάντος, Μπόζικ, Λόραντ, Ζακαρίας, Τσίμπορ, Χιντεγκούτι, Κόκτσις, Πούσκας,Μπουντάι

Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι η "Αράντσιπατ" (Χρυσή Ομάδα στα Ουγγρικά) ήταν ισάξια -αν όχι καλύτερη- ακόμη και με τη Βραζιλία του '70. Μια ομάδα που πρωτοπόρησε σε θέμα τακτικής στο τότε ποδόσφαιρο, εφαρμόζοντας έναν 'πρόδρομο' του 4-2-4. Μια ομάδα που δεν γνώρισε την ήττα για 33 σερί ματς. Στο διάστημα αυτό οι Ούγγροι εκτός του ότι κέρδισαν το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του '52, έγιναν η πρώτη ΜΗ βρετανική ομάδα που κέρδισε την Αγγλία στο Γουέμπλει (για την ακρίβεια τη διέλυσε με 6-3 και λίγο καιρό μετά την ξαναδιέλυσε με 7-1 στη Βουδαπέστη). Το αήττητο σερί τους σταμάτησε στον πιο κρίσιμο αγώνα. Στον τελικό του ΠΚ του 1954 στην Ελβετία. Αφού νίκησαν Βραζιλία και Ουρουγουάη σε προημιτελικό και ημιτελικό αντίστοιχα, έχασαν 3-2 από τη Δ.Γερμανία (την οποία στους ομίλους είχαν -όπως συνήθιζαν να κάνουν τότε- διαλύσει με 8-3...). Το "Θαύμα της Βέρνης ήταν γεγονός. Η Ουγγαρία του "Καλπάζοντα Συνταγματάρχη" Πούσκας, του Κότσις, του Χιντεγκούτι κλπ, έμεινε βασίλισσα χωρίς το στέμμα...

6)Ιταλία 1982

Τζοφ, Τζεντίλε, Καμπρίνι, Κολλοβάτι, Σιρέα, Οριάλι, Ταρντέλι, Αντονιόνι, Κόντι, Ρόσι, Γκρατσιάνι

Ομάδα αουτσάιντερ, ερχόμενη από μια χρονιά που σημάδεψε το Ιταλικό ποδόσφαιρο λόγω διαιτητικών σκανδάλων και αποκαλύψεων –βλ. “Calciopolis”. Στην πρώτη φάση του τουρνουά, παίζοντας μίζερο ποδόσφαιρο, χρειάστηκε 3 ισοπαλίες για να καταφέρει να περάσει στον επόμενο γύρο. Το περίεργο σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης, έφερε αντιμέτωπες σε προημιτελικό όμιλο τις Αργεντινή, Βραζιλία, Ιταλία. Η Ιταλία του Έντσο Μπέαρζοτ και του 40χρονου τερματοφύλακα Τζοφ, νίκησε εύκολα σε ένα παιχνίδι με δυνατές μονομαχίες την Αργεντινή του πρωτοεμφανιζόμενου Μαραντόνα, με 2-1. Επόμενο ματς, η Βραζιλία του Σόκρατες, του Ζίκο, του Φαλκάο και του Έντερ , του επιθετικού με το φαρμακερό αριστερό πόδι (οι Βραζιλιάνοι περνούσαν και με ισοπαλία). Ο Πάολο Ρόσι είχε άλλη άποψη, με χατ-τρικ άφησε εκτός 4αδας μια πολύ μεγάλη –και υπεροπτική-ομάδα (ο Μπέαρζοτ διέταξε τον Οριάλι να μην πάει ποτέ η μπάλα στο αριστερό του Έντερ), και ολοκλήρωσε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Στα ημιτελικά, οι Ιταλοί αντιμετώπισαν την Πολωνία σε ένα ματς που όλοι ήξεραν τι θα συμβεί (2-0). Ο τελικός αποδείχτηκε εύκολος, απέναντι στους κουρασμένους από τον φοβερό ημιτελικό με τη Γαλλία (3-3, 5-4 πεν.), Γερμανούς. Στο Μπερναμπέου της Μαδρίτης, το 3-1 έστεψε την Ιταλία παγκόσμια πρωταθλήτρια για 3^η φορά στην ιστορία της.

7)Γαλλία 1998

Mπαρτέζ, Tιράμ, Nτεσαγί, Μπλαν, Λιζαραζού, Βιεϊρά, Nτεσάν, Πετί, Zιντάν, Tζορκαέφ, Γκιβάρς

Η ομάδα του Ζινεντίν Ζιντάν. Μια ομάδα χωρίς αποτελεσματικό επιθετικό, που διακρίθηκε για την άψογη αμυντική της λειτουργία και την υπεροχή στην μεσαία γραμμή. Χαρακτηριστικό είναι πως ο Μπαρτέζ δέχθηκε 2 γκολ σε 7 ματς. Οι παίχτες αυτοί, άφησαν τον κόσμο άφωνο καθώς ήταν το αουτσάιντερ για την κατάκτηση του τροπαίου. Απέδειξαν όμως την αξία τους και στελέχωσαν (μερικοί ακόμα στελεχώνουν) τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου. Έγιναν η πρώτη εν ενεργεία πρωταθλήτρια κόσμου που καταφέρνει να κατακτήσει και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ολλανδία και το Βέλγιο το 2000.

8)Βραζιλία 1958

Γκιλμάρ, Ντ. Σάντος, Ν. Σάντος, Ζίτο, Μπελίνι, Ορλάντο, Γκαρίντσα, Ντιντί, Βαβά, Πελέ, Ζαγκάλο

Η πρώτη -και μοναδική μέχρι σήμερα- εθνική ομάδα (το επανέλαβε το 2002) που κατέκτησε το τρόπαιο μακριά από την ήπειρό της...Η Εθνική Βραζιλίας έφτασε στη Σουηδία για το ΠΚ του 1958, έχοντας στο τιμ της ψυχολόγο και οδοντίατρο(!) αλλά και ένα ανερχόμενο "διαμάντι" 17 μόλις ετών. Ήταν ο Πελέ. Πλαισιωμένος από τον μέγιστο ντριμπλέρ Γκαρίντσα, τον "εγκέφαλο" Ντιντί, τον Βαβά, τον Ζαγκάλο κλπ, και υπό της οδηγίες του αυστηρού Βιθέντε Φεόλα (ο οποίος από τη μία απαιτούσε από τους παίκτες του να τηρούν με ευλάβεια τη λίστα απαγορεύσεών του και απ'την άλλη έπαιρνε και κανένα υπνάκο στον πάγκο!), οδήγησε τη Βραζιλία στη γη της ποδοσφαιρικής Επαγγελίας. Γκολ, θέαμα, αυτοσχεδιασμοί, φαντασία και η εξιλέωση για το στραπάτσο του 1950 ήρθε πολύ φυσιολογικά. Ήταν η αρχή μιας θαυμαστής ποδοσφαιρικής αυτοκρατορίας αλλά και της καθιέρωσης της Εθνικής Βραζιλίας ως της καλύτερης "πρέσβειρας" του φαντεζί ποδοσφαίρου.

9)Αγγλία 1966

Μπάνκς, Κοέν, Ούϊλσον, Στάϊλς, Τζ. Τσάρλτον, Μούρ, Μπολ, Χαρστ, Μπ. Τσάρλτον, Χαντ, Πίτερς

Για πρώτη και μοναδική φορά (και μάλιστα εντός συνόρων) η Αγγλία του Σερ Άλφρεντ Ράμσεϊ κέρδισε το ΠΚ το 1966. Μια "σκοτεινή" διαιτησία στον προημιτελικό με την Αργεντινή και η πιο αμφισβητούμενη φάση στην ιστορία του ποδοσφαίρου (πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή...??) στον τελικό με τη Δ.Γερμανία δεν στάθηκαν ικανές να αμαυρώσουν -τελικά- τη μεγάλη επιτυχία των Λιονταριών, που προσέφεραν γκολ και θέαμα, τιμώντας το αληθινό ποδόσφαιρο που οι ίδιοι δίδαξαν στον κόσμο. Ο άξονας Μπανκς, Μουρ, Τσάρλτον, Χαρστ ήταν εκπληκτικός, με τον τελευταίο να γίνεται ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει πετύχει χατ-τρικ σε τελικό ΠΚ. Η νίκη του 1966 ήταν μια λύτρωση και συνάμα μια δικαίωση για ένα ποδοσφαιρικό έθνος που -όσο στενόμυαλο και συντηρητικό κι αν είναι- δεν παύει να αγαπάει το ποδόσφαιρο. Εκείνη η ομάδα, είναι χωρίς αμφιβολία το Ιερό Τοτέμ για όλους τους Άγγλους φιλάθλους.

10)Γερμανία 1982-1990

(ιδανική 11αδα)

1) Τερματοφύλακας - Χάραλντ Σουμάχερ, 2) δεξί μπακ - Χανς-Πέτερ Μπρίγκελ, 3) αριστερό μπακ - Αντρέας Μπρέμε, 4) Στόπερ - Ούλι Στίλικε, 5) Στόπερ Γιούργκεν Κόλερ, 6) Mέσος - Λόταρ Ματέους, 7) Μέσος - Τόμας Χέσλερ, 8) Μέσος - Πιερ Λιτμπάρσκι, 9) Επιθετικός - Ρούντι Φέλερ, 10) Επιθετικός - Καρλ-Χάιντς Ρουμενίνγκε, 11) Επιθετικός - Γιούργκεν Κλίνσμαν

Ομάδα με μεθοδικότητα, χαρακτήρα, ψυχή, τσαμπουκά...Δεν είχε (σε ποσότητα) τους παιχταράδες προηγούμενων χρόνων αλλά σίγουρα ήταν η πιο..."γερμανική" Γερμανία. Στιγμές όπως ο ημιτελικός (το πασίγνωστο "Θρίλερ της Σεβίλλης") το '82 απέναντι στους Γάλλους, η ισοφάριση από 0-2 σε 2-2 κόντρα στην Αργεντινή του Ντιέγκο στον τελικό του '86, ο ημιτελικός με την Αγγλία το '90, εδραίωσαν και παγίωσαν το αξίωμα που θέλει την Εθνική Γερμανίας να παλεύει (και παράλληλα να τρομάζει τον αντίπαλο) μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη του αγώνα...Ήταν η περίοδος όπου τα Πάντσερ "μισήθηκαν" από πολλούς ποδοσφαιρόφιλους...Ήταν εκείνη περίοδος, επίσης, όπου οι Γερμανοί αγνοούσαν το πώς χάνει κανείς στη διαδικασία των πέναλτυ...Φιναλίστ το '82 και το '86, νικητές (με αρκετά "σύννεφα" ωστόσο) το '90.
http://mpakoterma.blogspot.com/2008/09/10.html