“This is Africa”!!!!!!!...δείτε...(video)

To Ντέρμπαν που αποτελεί τη βάση της εθνικής ομάδας στη Νότια Αφρική ανήκει στην επαρχία Κουαζούλου Νατάλ. Πρόκειται για έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς των τουριστών που επισκέπτονται τη χώρα κυρίως λόγω κλίματος και αλλά της εντυπωσιακής ακτογραμμής της που συμπεριλαμβάνει δεκάδες πανέμορφες παραλίες. Παράλληλα.....
όμως είναι και μία από τις πιο ιστορικές και παραδοσιακές περιοχές της Νοτίου Αφρικής αφού εδώ είναι το σπίτι της πιο διάσημης αφρικανικής φυλής: των θρυλικών Ζουλού!Σήμερα, αψηφώντας την καταρρακτώδη βροχή που μας αιφνιδίασε όλους το πρωϊ, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε έναν παραδοσιακό οικισμό των Ζουλού για να μάθουμε λίγα πράγματα για την ιστορία και τις συνήθειές τους. Συγκεκριμένα επισκεφθήκαμε το χωριό όπου βρίσκεται ο τάφος του περίφημου βασιλιά της φυλής, Σάκα Ζούλου, περίπου 200 χιλιόμετρα βόρεια του Ντέρμπαν.

Ενώ περιμέναμε να βρούμε ένα ήσυχο μέρος στο οποίο θα κάναμε άνετα τη βόλτα μας, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Δεκάδες αυτοκίνητα της αστυνομίας και πολυτελή SUV είχαν αποκλείσει τον κεντρικό δρόμο του χωριού στο σημείο που βρίσκεται μπροστά από το μνημείο του Σάκα και του μουσείου που φέρει το όνομά του. Η παρουσία μας εκεί είχε συνδυαστεί με την επίσκεψη του προέδρου της Ισημερινής Γουινέας, Τεόντορο Ομπιάνγκ Νγκουέμα Μπαζόνγκο (στρατιωτικός ηγέτης λέει το wikipedia, φαντάζεστε για τί περίπτωση μιλάμε) ο οποίος είχε συνάντηση με τον φύλαρχο των Ζουλού. Αποδείχθηκε μία ευχάριστη συγκυρία γιατί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την τελετή που ετοίμασαν οι ντόπιοι με παραδοσιακές εμφανίσεις και χορούς (δείτε το βίντεο για να πάρετε μια γεύση, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο).

Ιστορικά οι Ζουλού αποτελούν την ισχυρότερη και πολυπληθέστερη φυλή της Νοτίου Αφρικής. Μέσα από την ομώνυμη ταινία και κυρίως μέσα από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά “Σάκα Ζούλου” που γυρίστηκε τη δεκαετία του 80 (οι 30+ σίγουρα θα τη θυμόσαστε), η φυλή έγινε γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο. Η μεγάλη μορφή της ήταν ο θρυλικός Σάκα Ζούλου, ο βασιλιάς που ένωσε τις διάσπαρτες φυλές του Νατάλ σε μία σχεδόν ασυγκράτητη δύναμη την οποία η αγγλική αυτοκρατορία χρειάστηκε πάνω από 60 χρόνια για να υποτάξει.

Σήμερα οι Ζουλού αποτελούν το 80% του τοπικού πληθυσμού και παρά το γεγονός ότι έχουν εγκαταλείψει πια τις καλύβες τους, ή τα κράαλ όπως τα αποκαλούν οι ίδιοι, βρίσκονται πάντα σε στενή επαφή με τις ρίζες και την παράδοσή τους.

Αναχωρώντας από το χωριό η παρέα των δημοσιογράφων αισθανόταν ότι είχε γίνει πολύ καλή δουλειά. Και το είχαμε διασκεδάσει και καλά πλάνα είχαμε για το δελτίο ειδήσεων. Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Αποφάσισα να ρωτήσω τους πιο έμπειρους. “Ρε σεις, ωραίο βγήκε το θέμα αλλά το…”topless” παίζει στις ειδήσεις;”. Από την παύση που ακολούθησε κατάλαβα ότι κανείς δεν είχε υπολογίσει αυτή την παράμετρο. “Γιατί χωρίς αυτά δεν έχουμε τίποτα!” πρόσθεσα. “Ναι ρε, μην ανησυχείς”, ήταν η απάντηση που πήρα αλλά κανείς τους δεν με έπεισε πως ήταν σίγουρος.

 

Στο δρόμο της επιστροφής από το χωριό των Ζουλού, συναντήσαμε μια άλλη έκπληξη, το “Κρόκονταϊλ κρικ”, ένα εντυπωσιακό πάρκο κροκοδείλων. Αν και μούσκεμα από τη βροχή και ήδη κουρασμένοι από το ταξίδι αποφασίσαμε να μπούμε μέσα. Αποδείχθηκε μία πετυχημένη επιλογή. Εδώ είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσαμε τον Νοτιοαφρικάνο… κροκοδειλάκια. Ο υπεύθυνος του πάρκου, ο Σον είναι ένα πιστό αντίγραφο του - μακαρίτη πια - Στιβ Έργουιν που έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσα από τη σειρά του στο “Animal Planet”.
 
Με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια…τρέλα, ο Σον πήδηξε μέσα στο λάκκο με τους κροκόδειλους για να παλέψει και να παίξει μαζί τους προσφέροντας ένα μοναδικό σόου στην παρέα, όχι μεγαλύτερη των οκτώ ατόμων, που παρακολουθούσε σαστισμένη. Το έκανε να φανεί τόσο απλό και ασφαλές που δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να μας πείσει να πηδήξουμε κι εμείς μέσα για να γνωρίσουμε από κοντά την παρέα του. Κι έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, βρέθηκα να κάθομαι πάνω και να χαϊδεύω ένα θηλυκό κροκόδειλο μάκρους 4-5 μέτρων ονόματι…Γκέρλι. Όσο ο Σον ήταν δίπλα να ελέγχει την κατάσταση όλα ήταν καλά. Κάποια στιγμή έκανε να φύγει. “Σον… που πας;” ψέλλισα πανικόβλητος. Αυτός γέλασε δυνατά κι εκεί κατάλαβα ότι είχα γίνει κι εγώ μέρος της παράστασής του.

Όσο μεγαλώνει κανείς αποκτά διάφορες ανασφάλειες και φοβίες, οι περισσότερες όμως είναι εσωτερικές και υπαρξιακές. Είχα χρόνια να νιώσω πραγματικό φόβο αλλά για να είμαι ειλικρινής για κάποιο περίεργο λόγο μου άρεσε. Ίσως να μου έχει λείψει η “ένεση” αδρεναλίνης που τόσο αναζητούσαμε όταν ήμασταν νεότεροι. Και για να συνέλθω λίγο, ποιό ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα αφήνοντας πίσω μου τον Σον και τις φιλενάδες του; να στείλω στη γυναίκα μου με MMS μια φωτογραφία μου αγκαλιά με την Γκέρλι. Έτσι, για να την κάνω να φρικάρει λιγάκι!
 
Άλλη μια μέρα τρεξίματος στο Ντέρμπαν φτάνει στο τέλος της όμως αυτή τη φορά δεν αισθάνομαι κουρασμένος. Είναι μάλλον επειδή σήμερα νιώθω ότι για πρώτη φορά γνώρισα πραγματικά την Αφρική.
http://mundial2010.yooblog.gr/2010/06/09/14/