Πριν από μερικά χρόνια έδινα παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη.
Ηρθε στo θέατρο ένας νεαρός...δικηγόρος, ο Ορέστης Γεωργιάδης, και μου έφερε ένα βιβλίο με τίτλο «Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του μέλλοντος» της Λευκορωσίδος συγγραφέως Ζβετλάνα Αλεξίεβιτς, που είχε μεταφράσει ο ίδιος.
Το βιβλίο περιείχε μαρτυρίες ανθρώπων πού βρέθηκαν στην περιοχή του Τσέρνομπιλ όταν έγινε η έκρηξη στον πυρηνικό σταθμό εκεί. Το διάβασα και συγκλονίστηκα.
Και συγκλονίστηκα ακόμα πιο πολύ όταν ο Ορέστης μου είπε ότι το βιβλίο βγήκε στη μνήμη ενός φίλου του πού είχε πεθάνει πρόσφατα από λευχαιμία.
Αποφάσισα, αμέσως, να το μεταφέρω στο θέατρο. Διάλεξα, λοιπόν, μια αφήγηση από τις πολλές που περιείχε το βιβλίο, την αφήγηση της Λουντμίλα, μιας γυναίκας πού περιγράφει τον θάνατο από ραδιενέργεια του άντρα της, πού ήταν πυροσβέστης στο Τσέρνομπιλ, και την έκανα παράσταση.
Το βιβλίο αυτό και ο σπαραχτικός μονόλογος της Λουντμίλα μου έρχoνται συνέχεια στο μυαλό, τις μέρες αυτές, με τα όσα τρομαχτικά συμβαίνουν στην Ιαπωνία και στον πυρηνικό σταθμό Φουκοσιμα. Το βιβλίο είναι σήμερα, δυστυχώς, τραγικά επίκαιρο. Η συγγραφέας λέει στον πρόλογο του βιβλίου » ένα γεγονός όταν αναφέρεται από ένα μόνο πρόσωπο, είναι η μοίρα του. Όταν αναφέρεται από πολλούς, τότε πια είναι ιστορία. Αυτή είναι, άλλωστε, και η πιο δύσκολη αποστολή: να συνδυάσει κανείς τις δύο αλήθειες – την προσωπική και την καθολική.
Και η ανθρωπότητα σήμερα ισορροπεί στην αιχμή κοσμογονικών γεγονότων.»
Θέλω λοιπόν κι εγώ να ενώσω τη φωνή μου, με όση δύναμη έχω, με τις φωνές όσων χρόνια τώρα φωνάζουν : Έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε χωρίς πυρηνικά!
Μπορούμε να διεκδικήσουμε μία άλλη προοπτική για το περιβάλλον, την ειρήνη, την ίδια τη ζωή. Να προστατέψουμε τη γειτονιά μας και ολόκληρο τον πλανήτη από την πιο καταστροφική ανακάλυψη, ανακάλυψη του ανθρώπου : τα πυρηνικά!! Κανένα πυρηνικό εργοστάσιο στο σεισμογενές Αιγαίο, αλλά και σε όλη τη Μεσόγειο.
Και θέλω να κλείσω αυτό το σημείωμα με μία φράση από το μονόλογο της Λουντμίλα:
«ο άντρας μου πέθανε σε δεκατέσσερις μέρες από την ημέρα της έκρηξης. Το κορμί του σχεδόν έλειωσε. Δεκατέσσερις μέρες. Όσο ακριβώς διαρκεί ο κύκλος του θανάτου για όσους μολύνονται από ραδιενέργεια… Δεκατέσσερις μέρες.»
Τόσες μέρες χρειάζονται για να πεθάνει ένας άνθρωπος.
Το βιβλίο περιείχε μαρτυρίες ανθρώπων πού βρέθηκαν στην περιοχή του Τσέρνομπιλ όταν έγινε η έκρηξη στον πυρηνικό σταθμό εκεί. Το διάβασα και συγκλονίστηκα.
Και συγκλονίστηκα ακόμα πιο πολύ όταν ο Ορέστης μου είπε ότι το βιβλίο βγήκε στη μνήμη ενός φίλου του πού είχε πεθάνει πρόσφατα από λευχαιμία.
Αποφάσισα, αμέσως, να το μεταφέρω στο θέατρο. Διάλεξα, λοιπόν, μια αφήγηση από τις πολλές που περιείχε το βιβλίο, την αφήγηση της Λουντμίλα, μιας γυναίκας πού περιγράφει τον θάνατο από ραδιενέργεια του άντρα της, πού ήταν πυροσβέστης στο Τσέρνομπιλ, και την έκανα παράσταση.
Το βιβλίο αυτό και ο σπαραχτικός μονόλογος της Λουντμίλα μου έρχoνται συνέχεια στο μυαλό, τις μέρες αυτές, με τα όσα τρομαχτικά συμβαίνουν στην Ιαπωνία και στον πυρηνικό σταθμό Φουκοσιμα. Το βιβλίο είναι σήμερα, δυστυχώς, τραγικά επίκαιρο. Η συγγραφέας λέει στον πρόλογο του βιβλίου » ένα γεγονός όταν αναφέρεται από ένα μόνο πρόσωπο, είναι η μοίρα του. Όταν αναφέρεται από πολλούς, τότε πια είναι ιστορία. Αυτή είναι, άλλωστε, και η πιο δύσκολη αποστολή: να συνδυάσει κανείς τις δύο αλήθειες – την προσωπική και την καθολική.
Και η ανθρωπότητα σήμερα ισορροπεί στην αιχμή κοσμογονικών γεγονότων.»
Θέλω λοιπόν κι εγώ να ενώσω τη φωνή μου, με όση δύναμη έχω, με τις φωνές όσων χρόνια τώρα φωνάζουν : Έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε χωρίς πυρηνικά!
Μπορούμε να διεκδικήσουμε μία άλλη προοπτική για το περιβάλλον, την ειρήνη, την ίδια τη ζωή. Να προστατέψουμε τη γειτονιά μας και ολόκληρο τον πλανήτη από την πιο καταστροφική ανακάλυψη, ανακάλυψη του ανθρώπου : τα πυρηνικά!! Κανένα πυρηνικό εργοστάσιο στο σεισμογενές Αιγαίο, αλλά και σε όλη τη Μεσόγειο.
Και θέλω να κλείσω αυτό το σημείωμα με μία φράση από το μονόλογο της Λουντμίλα:
«ο άντρας μου πέθανε σε δεκατέσσερις μέρες από την ημέρα της έκρηξης. Το κορμί του σχεδόν έλειωσε. Δεκατέσσερις μέρες. Όσο ακριβώς διαρκεί ο κύκλος του θανάτου για όσους μολύνονται από ραδιενέργεια… Δεκατέσσερις μέρες.»
Τόσες μέρες χρειάζονται για να πεθάνει ένας άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου