Άρθρο του Γιώργου Νούτσου*
Γενικευμένη εικόνα απόλυτου χάους. Μια κυβέρνηση ασθμαίνουσα, ασυντόνιστη, αναποτελεσματική, κυρίως όμως μια..... κυβέρνηση που τροχοδρομεί σε λάθος ράγες. Σ αυτή την περίπτωση, το ξέρετε καλά, ο επίλογος γράφεται πάντα με κόκκινα γράμματα και είναι τραγικός.
Το θέμα είναι για ποιόν; γι αυτούς που μας κυβερνάνε; μικρό το κακό, μιας και αυτοί έχουν την ευθύνη για όλο αυτό το χάλι. Ο τραγικός επίλογος, δυστυχώς, θα αγγίξει όλους εμάς, τους απλούς πολίτες, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, με τα άγχη μας, το δύσκολο βιοπορισμό μας, τις αγωνίες μας για το αύριο των παιδιών μας, τη μάχη του μεροκάματου. Εμείς, θα είμαστε τα θύματα αυτής της αλόγιστης και παρανοϊκής πολιτικής.
Εύλογα όμως γεννάται το ερώτημα…μα αυτά που όλοι εμείς βλέπουμε και βιώνουμε, αυτοί γιατί δεν τα βλέπουν; Εδώ είναι που έρχεται και κουμπώνει η λαϊκή ρήση «στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα»…
Πληρώνουμε ουσιαστικά τα επίχειρα της μικροπολιτικής αβελτηρίας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού που το κυβερνών κόμμα και ο Γιώργος Παπανδρέου επέδειξαν προεκλογικά. Με μόνο στόχο την εκλογή και μόνο μέσο το ψέμα, θέλησαν να χειραγωγήσουν το εκλογικό σώμα και τα κατάφεραν. Άλλωστε οι Έλληνες έχουμε αποδείξει διαχρονικά, πως είμαστε λάτρεις των ευχολογίων και των «μαγικών εικόνων» που αυτές συνεπάγονται, εδράζοντας σε μια ψευδαίσθηση την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Κι αφού δεσμεύτηκαν αλλά δεν έπραξαν τα αντίστοιχα, στέλνουν τώρα το λογαριασμό σ αυτούς που τους πίστεψαν και στηρίχτηκαν πάνω τους. Κάνοντας το άσπρο μαύρο. Κάνοντας πως δεν βλέπουν αυτό, που όλοι οι άλλοι βλέπουν. Αναμασώντας αισιόδοξες προβλέψεις, όταν οι αμείλικτοι αριθμοί προοιωνίζονται ακριβώς το αντίθετο. Για ποιο Μνημόνιο μιλάνε λοιπόν; γιατί εξακολουθούν να το στηρίζουν; Γιατί δεν κάνουν μια ύστατη έστω προσπάθεια να διεκδικήσουν αλλαγή των επαχθέστατων όρων του. Γιατί δεν αντιγράφουν κατ ελάχιστον, έστω τη μαχητική και αποφασιστική στάση των Ιρλανδών, που δείχνει να αποφέρει αποτελέσματα; Αμείλικτα ερωτήματα, που βέβαιο είναι πως δεν πρόκειται να απαντηθούν.
Οπότε τελικά κι εμείς αυθαίρετα υποθέτουμε, πως ή εμείς δεν αξιολογούμε σωστά τα μηνύματα ή αυτοί, απλά, δεν ξέρουν τι τους γίνεται… Αν κι εγώ απόλυτα πιστεύω πως γνωρίζουν, αλλά προσποιούνται τους αισιόδοξους. Αν αυτό δεν το έκαναν, ένα μόνο τους έμενε να πράξουν. Να δηλώσουν ευθαρσώς πως μας κορόιδεψαν, πως απέτυχαν στο σχεδιασμό τους, πως πήραν στο λαιμό τους το μέλλον των παιδιών μας, πως «ξεπούλησαν» τη χώρα μας στις ορέξεις των αγορών και τα εθνικά μας συμφέροντα στο βωμό της ανικανότητάς τους. Και φυσικά να παραιτηθούν…
Κι ερχόμαστε στο ερώτημα που αυθόρμητα γεννάται… Αποτελούν οι εκλογές λύση; Τη φορά αυτή θα είμαι απόλυτος…
Ναι, αν πρόκειται να απαλλαγούμε από μια αποδεδειγμένα πλέον αναποτελεσματική και θεωρητικολογούσα μόνο κυβέρνηση.
Ναι, αν πρόκειται με την πολιτική αλλαγή, να υπάρξει και αλλαγή ψυχολογίας, που θα αποτινάξει την απαισιοδοξία, την κατήφεια και την «θανατερή» αδράνεια.
Ναι, αν πρόκειται η νέα κυβέρνηση να υπογράψει εξ αρχής με τους πολίτες συμβόλαιο τιμής και συνέπειας, με λόγους εδρασμένους στην αλήθεια και πράξεις που θα τους πραγματώνουν.
Ναι, αν πρόκειται να υπάρξει μια νέα κυβέρνηση, που θα αρθρώσει λόγο Εθνικό και θα προτάξει κόκκινες γραμμές, που με σθένος και αποφασιστικότητα θα υπερασπιστεί.
Ναι, αν πρόκειται να αφήσουμε πίσω το γκρίζο παρελθόν και οτιδήποτε το αναπαράγει, είτε πρόσωπα, είτε πολιτικές είναι αυτά.
Ναι, αν ορθώσουμε το ανάστημά μας και επιδείξουμε πυγμή, ρεαλισμό και διαπραγματευτική δεινότητα, αποτινάσσοντας από πάνω μας την εικόνα του ρακένδυτου, κακομοίρη, αξιολύπητου, επαίτη και διαπλεκόμενου Έλληνα.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως εδώ που φτάσαμε πλέον, οι εκλογές δεν είναι το πρόβλημα, όπως κάποιοι κινδυνολογούν, αλλά η μόνη ίσως λύση. Όπως λύση αποδείχτηκαν για την Ιρλανδία και σε λίγο καιρό προφανώς θα αποδειχτούν και για την Πορτογαλία. Εκλογές με στόχο μια ισχυρή κυβέρνηση, με νωπή ισχυρή εντολή, και με συγκεκριμένο πρόγραμμα, που θα σηματοδοτεί την έξοδο απ το αδιέξοδο του σήμερα. Μια κυβέρνηση, που θα μπορεί όλα όσα προτάξει προεκλογικά, με τη στήριξη και έγκριση των πολιτών να τα κάνει πράξη. Αυτονόητο είναι, πως τα περίφημα σενάρια περί συνεργασιών, μόνο σε θνησιγενή και αναποτελεσματικά σχήματα μπορεί να οδηγήσουν και μια τέτοια πολυτέλεια, εδώ που φτάσαμε, καλώς ή κακώς, δεν την διαθέτουμε.
Με όλα όσα γράφω σίγουρα δεν πρωτοτυπώ. Τάσσομαι όμως απερίφραστα στο πλευρό εκείνων που καιρό τώρα καταλήγουν στην ίδια συνταγή, διαβλέποντας το τραγικό αδιέξοδο. Τα περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα για πρόσθετο εφησυχασμό και ολιγωρία. Ο Αντώνης Σαμαράς, πιστεύω πως μπορεί με επιτυχία να ανταπεξέλθει στο ρόλο του νέου καθοδηγητή της χώρας μας, αρκεί και ο ίδιος να επιταχύνει τις εξελίξεις, βγάζοντας την Ελλάδα απ’ τον πάτο του βαρελιού και ζητώντας εκλογές το συντομότερο δυνατό…
* Ο Γιώργος Νούτσος υπήρξε Δήμαρχος Γρεβενών την περίοδο 2007-2010
1 σχόλιο:
τωρα θελει να γινει βουλευτησ ο νηστικοσ καρβελια ονειρευεται μια και πετηχε σαν δημαρχοσ αιντε ρε λαμογιο
Δημοσίευση σχολίου