Άλλο η τρόϊκα και άλλο η κυβέρνηση. Η τεχνητή εξομοίωση των δύο απλώς αθωώνει τους εδώ υπαλλήλους των έξω κυβερνώντων, που, μεταξύ μας – εντελώς μεταξύ μας – μάλλον είναι λογικότεροι από τους δικούς μας.
Το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου θα είχε νόημα αν το έλεγε σε μια κλειστή συνεδρίαση κομματικών στελεχών και βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων. Από τη στιγμή που το λέει δημοσίως και με
μένα δεν τα έφαγε μαζί, νομιμοποιούμαι να λέω ότι κατά ύπουλη παραφθορά με θεωρεί γνωστό του – κι απ’ ό,τι ξέρω δεν γνωριζόμαστε.
Στις περιόδους της κρίσης ευδοκιμούν ως γνωστόν οι θεωρίες συνομωσίας. Σύμφωνα με αυτές λοιπόν, μετά το ΔΝΤ όλα είναι στημένα για να εξαγοραστεί η Ελλάδα από το Διεθνές Κεφάλαιο. Μόνο που, εγώ μεγάλωσα με μια ρήση του ποιητή Αργύρη Μαρνέρου: «Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδα στα πόδια αν δεν του δώσεις την ευκαιρία να σου πάρει τα μέτρα».
Οι Γερμανοί που θέλουν να αλώσουν, κατά τους δαιμονολόγους, το ανήσυχο ελληνικό πνεύμα, μάλλον άφησαν πίσω την περίοδο που μαζί με τους Έλληνες φιλοσόφους καθόρισαν την πνευματική ζωή του πλανήτη. Προσφάτως έχουν υπ’ όψιν τους τα τελευταία στοιχεία για την Ελλάδα: Είναι η χώρα που κατανάλωσε –κυρίως με leasing των 1500 ευρώ τα μήνα- τα περισσότερα Cayenne στην Ευρώπη. Επίσης, οι Γερμανοί που γνώρισα στη ζωή μου είναι άνθρωποι πολιτισμένοι, που έχτισαν κατά τη δεκαετία του ’60 την κοινωνία τους με τις ανοιχτές πληγές των ενοχών για τα όσα έκαναν οι Ναζί, παραδέχθηκαν όλα τα εγκλήματα των προγόνων τους με ανοιχτά μουσεία σε πολλές πόλεις, και βάσισαν τη λογοτεχνία τους στις ενοχές μιας ολόκληρης γενιάς για τα πεπραγμένα της προηγούμενης. Και έκτοτε, απ’ όσο ξέρουμε όλοι, έχουν να επιδείξουν ένα ισχυρό οργανωμένο κράτος ενώ εμείς ένα μπουρδέλο.
Η λύση στο πρόβλημα της συλλογικής κατάθλιψης που έφερε η κρίση είναι η εξατομίκευση των περιπτώσεων. Δεν μπορεί μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Αρνούμαι να κουβαλήσω την ενοχή του λαμογίου που τα έτρωγε, τη μελαγχολία του ανειδίκευτου που ήθελε απλώς να εισπράττει από «μια δουλίτσα» κι ό,τι ήθελε ας ήταν σε θέσεις νευραλγικές, του πολιτικού υπαλλήλου (βλέπε βουλευτή και υπουργού) που υπήρξε ανέκαθεν περισσότερο λιγούρης – και γι’ αυτό λαδιάρης – από τον μεγαλοεπιχειρηματία που θα έπρεπε να φοροελέγξει. Διατηρώ το δικαίωμα να κοιμάμαι κάθε βράδυ με καθαρή συνείδηση, κόντρα στην πονηριά της συλλογικής ευθύνης.
Δεν είναι όλοι σε όλα τα επαγγέλματα ίδιοι. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι με εκπληκτικές ικανότητες και γνώσεις της Δημόσιας Διοίκησης. Υπάρχουν Εκπαιδευτικοί που τους μειώνεται ο μισθός των 1200 ευρώ σε 900 ενώ είναι ευσυνείδητοι παιδαγωγοί. Και συνταξιούχοι που μια μέρα θα πυροβολήσουν στη Βουλή –και θα έχουν δίκιο.
Με αφορμή την κρίση χάθηκε η χρυσή ευκαιρία να φαληρίσει το πρότυπο του «Ελληνάρα» υπό άλλες, πιο υγιείς από τις σημερινές συνθήκες – αυτές της κοινωνικής κατακραυγής. Δυστυχώς η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας από μια κοινωνία διαφθοράς - της μεγαλύτερης στην Ευρώπη με επίσημα στοιχεία- , γίνεται υπό το κράτος της οργής για την Τρόϊκα. Κι έτσι η παρέμβαση μιας ξένης ομάδας δανειστών, δημιούργησε αποστροφή για κάτι που το υγιές κομμάτι της Ελλάδας το ήθελε χρόνια να συμβεί: Να πάνε στα κομμάτια όλα τα καθίκια του συστήματος. Κρίμα.
Είναι απροσδιόριστο το εύρος του καπιταλισμού – γι ‘ αυτό και δεν ταιριάζει σε μια χώρα όπου βασίλευε η υγιής αστική τάξη της οικογενειακής βιοτεχνίας και της προνοητικής επιχειρηματικότητας. Από την ασυδοσία στην καθημερινή ισοτιμία του ευρώ φτάσαμε στην Ελλάδα των δομημένων ομολόγων, των κόλπων της ελεύθερης οικονομίας και στην ηλιθιότητα της αποθέωσης του Χρηματιστηρίου ως Θεού των Ελλήνων δανειζομένων. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα δεν υιοθέτησε την τελευταία 20ετία ένα μικτό σύστημα δημόσιας ευθύνης με αληθινή δεοντολογία σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία και η Εθνική Άμυνα και ταυτόχρονα υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δημιουργώντας ένα κράτος «τραβεστί ελεύθερης οικονομίας». Αποτέλεσμα, η εξάρτηση από τις περίφημες «Αγορές» - ακόμα θυμάμαι τον Αντώνη Καρκαγιάννη στη σύσκεψη της Καθημερινής να τις σαρκάζει . Και είχε τόσο δίκιο.
Υπάρχουν πολλές Ελλάδες μες στην Ελλάδα. Γι ‘αυτό και η έντεχνη, πονηρή ομογενοποίηση διαφορετικών Ελλήνων, είναι το κόλπο της συνομωσίας των μετρίων για να δικαιολογήσει τον οδυρμό της εποχής. Υπάρχει ο Έλληνας της πόλης, ο Έλληνας της Θεσσαλίας με τις επιδοτήσεις για το βαμβάκι, ο Έλληνας του κομματικού κράτους, ο Έλληνας του ακριβού αυτοκινήτου και του ηλίθιου show off, ο Έλληνας που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδας και ομφαλοσκοπεί με έπαρση, ο Έλληνας που ζει για να δουλεύει και ο Έλληνας που δουλεύει για να ζει, ο Έλληνας που θέλει μόνο τη βολή του και επικαλείται τους επιτυχημένους μετανάστες Επιστήμονες για να πει ότι «ο Έλληνας έχει αστείρευτες δυνατότητες». Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα μπορέσει μια στενόμυαλη κυβέρνηση που έχει ξεχάσει την Ελλάδα της παλαιάς αστικής τάξης, να εκφράσει τον πραγματικό Έλληνα που χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων: τον Έλληνα της σκέψης και της δημιουργίας. Τον κλαίμε στις στάχτες ενός ηλίθιου ευδαιμονισμού με τα δανεικά από τις τράπεζες.
Η κρίση επιβεβαίωσε ότι το μεγαλύτερο παραμύθι που επικαλείται ο Ελληνάρας για να συνεχίσει να έχει λόγο ύπαρξης η πρωινή γκρίνια στα καφενεία είναι ότι δήθεν για όλα φταίνε οι ξένοι. Στην πραγματικότητα, για το ότι δεν υψώσαμε ποτέ ένα αληθινό ανάστημα και τώρα τρέχουμε ουραγοί πίσω από την κρίση του διεθνούς συστήματος που με τις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις θα έπρεπε να το κοιτάμε αφ’ υψηλού, μία είναι η αιτία: Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Και των ηγετών μας.
Δείτε περισσότερα θέματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου