Πάνε έξι χρόνια από το τελευταίο της σέξι εξώφυλλο, αυτό στο Nitrο του Μαίου του 2005, όταν, φορώντας ένα στρατιωτικό μπουφάν με τίποτα από μέσα, έκανε πως ξεκουμπώνει το καυτό σορτσάκι της. Και ακόμη περισσότερα από το αντίστοιχο όπου ήταν γυμνή και καλυμμένη μόνο με σοκολάτα. Ναι, εκείνο που στοίχειωσε μια ολόκληρη γενιά 30άρηδων αναγνωστών.
Βάλε κάτω και μέτρα τα. Ήταν μόλις 32. Όταν αποφάσισε δηλαδή να πάρει διαζύγιο από τον άχαρο ρόλο της συλλογικής μας φαντασίωσης, στον οποίο με τον ζόρι προσπαθήσαμε να την σφηνώσουμε, και να αρχίσει να παίρνει σβάρνα τα ΔΗΠΕΘΕ που πάντα ονειρευόταν.
Κανονικά θα έπρεπε να τσαντιστούμε. Να αντιδράσουμε όπως κάθε κομπλεξικός που τρώει χυλόπιτα και να προσπαθούμε να την μειώσουμε, να ψάχνουμε να βρούμε κάποια για να την αντικαταστήσουμε ή να παρηγορηθούμε ότι δεν είναι πρώτη φορά που μας συμβαίνει, το να χάσουμε κάποια που γουστάρουμε για χάρη του ποιοτικού θεάτρου (βλέπε Μυρτώ Αλικάκη, Ιωάννα Παππά, Βίκυ Παπαδοπούλου).
Όμως η Δήμητρα δεν ανήκει στις γυναίκες που ξεχνιούνται εύκολα. Και με την καλή και με την κακή έννοια. Τι εννοώ, για να μην παρεξηγηθούμε. Ναι, η Δήμητρα ήταν, είναι και θα είναι σέξι. Το πρόσωπό της, το κορμί της, ο τρόπος που μιλάει, ο τρόπος που κρατάει το τσιγάρο της. Αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ ‘δύσκολος’ άνθρωπος. Ιδιαίτερος, εκκεντρικός, απαιτητικός, όπως θες πες το. Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από την προ 2005 περίοδο της ζωής της που να μην έχει η ίδια αποδομήσει.
Όπως π.χ. το ‘Κάτι τρέχει με τους Δίπλα’, την πρώτη της πρωταγωνιστική εμφάνιση (μετά τον ρόλο στο ‘Είμαστε τον αέρα’), από όπου είχε προκύψει η ατάκα ‘Κύριε Μάνο μου’, για το οποίο έχει πει ‘Έχω μετανοιώσει για το «Κάτι τρέχει με τους δίπλα». Παρόλο που αγαπήθηκε τόσο από τον κόσμο και μου άρεσαν οι χαρακτήρες όπως ήταν γραμμένοι, δεν ξαναέκανα τρικάμερο, όπως λέγονται οι σειρές που είναι γυρισμένες μέσα σε ένα πλατό με τρεις αντί μιας κάμερας, γιατί δεν το αντέχω αισθητικά και δεν ξαναέκανα κωμωδία αυτά τα δέκα χρόνια’.Όσον αφορά τις σέξι φωτογραφήσεις της, αυτές είναι προφανές ότι δεν θέλει καν να θυμάται –ή να θυμόμαστε- ότι υπάρχουν. Συγκεκριμένα έχει πει ‘Δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι έχω κάνει σέξι φωτογράφηση. Εχω κάνει φωτογραφήσεις σε περιοδικά με εξαιρετικούς φωτογράφους που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο είτε «πειραγμένες» ψηφιακά είτε από λήψεις που γίνονταν δοκιμαστικά και «ατυχήματα» που δεν ήταν προορισμένα να τυπωθούν’
Προς τιμήν της, αυτά δεν τα λέει τώρα. Έτσι αισθανόταν πάντοτε. Όπως μπορούν να σου επιβεβαιώσουν όσοι ήταν παρών σε αυτές τις φωτογραφήσεις, ποτέ της δεν γούσταρε να τις κάνει. Και πάντοτε, όταν τελείωναν, είχε ενδοιασμούς και ζητούσε να μην δημοσιευτούν.
Το πρόβλημα της Δήμητρας είναι ότι πολεμάει να τα βάλει με κάτι που τόσο αβίαστα βγαίνει από μέσα της. Σαν να προσπαθεί η Merilyn Monroe να περπατήσει χωρίς κούνημα γοφών. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, σε όσες παραστάσεις της Επιδαύρου και αν πρωταγωνιστήσει, ο κόσμος πάντοτε θα την θυμάται ως την καλύτερη τηλεοπτική πόρνη της ιστορίας στο ‘Ξεχασέ Με’ και όχι για το περασμά της από το Ελ Γκρέκο ή το προχώ ‘Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα’ του Κωνσταντίνου Ρήγου.
Για κάθε βραβείο (Β' Γυναικείου Ρόλου στα κρατικά βραβεία κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη για το ‘Σκλάβοι στα δεσμά τους’ που θα λαμβάνει, θα υπάρχει κάποιος στο κοινό που θα αναστενάζει σκεφτομενή την να κάνει κούνια στην μέση του club ως go go girl στο ‘Η αγάπη είναι ελέφαντας’. Το παραδέχομαι ότι αυτό δεν είναι δίκαιο. Αλλά είναι εξίσου άδικο το γεγονός ότι μας παράτησε πάνω στο καλύτερο.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παρόντος ιστολογίου με την παραπομπή στην πηγή με σχετικό ενεργό link (Νόμος 2121/1993)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου