Γιατί οι γυναίκες μισούν το ποδόσφαιρο...

Οι παλιότεροι θα θυμάστε ενδεχομένως ότι το μείζον αυτό θέμα με είχε ξαναπασχολήσει. Αφορμή να ασχοληθώ εκ νέου με το ζήτημα... που απασχολούσε, απασχολεί και θα απασχολεί εσαεί, όλους τους άντρες που σέβονται τον εαυτό τους, αποτέλεσε μία ακόμη - νιοστή εννοείται - φορά που τα έτερα μας ήμισυ (του U Foul και εμού δηλαδή), επανέφεραν με πείσμα το θέμα προς συζήτηση... Αναφέρομαι φυσικά στους ποδοσφαιρόφιλους ή αλλιώς κολλημένους με τη μπάλα και ουχί gay-friendly ή ανήκοντες σε αυτούς που προτιμούν το μηχανοκίνητο αθλητισμό (Θου Κύριε…).

Πόσες αλήθεια φορές έχει τύχει να βρίσκεστε σε μία παρέα αντρών – γυναικών, να ξεκινάτε μία απολύτως σοβαρή συζήτηση για τα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα (πχ για το Σπάθα, το παραλίγο στήσιμο στα Γιάννενα, τα παραρτήματα κλπ...), και οι παρευρισκόμενες γυναίκες με το γνωστό ειρωνικό τους υφάκι να εκδηλώνουν την απαρέσκεια και την απέχθεια τους για τη «μπάλα».
Με φράσεις κλισέ του στιλ : «Αμάν πια με το ποδόσφαιρο», «Πάλι για το ποδόσφαιρο θα μιλήσετε;» ή «Θα σου δώσει να φας ο ΠΑΟ/Ολυμπιακός/ΑΕΚ/ΠΑΟΚ/Άρης;» κλπ. Το εκπληκτικό είναι ότι όλες μετέρχονται τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, λες και έχουν πάρει γραμμή από τον "Ριζοσπάστη των γυναικών"...
Αναρίθμητες, φαντάζομαι, είναι οι φορές που κάθεστε αμέριμνοι στον καναπέ σας αναμένοντας να παρακολουθήσετε την αγαπημένη σας ομάδα και η γυναίκα σας να γκρινιάζει μισή ώρα πριν, μισή ώρα μετά τον αγώνα, επειδή τάχα μου ασχολείστε μόνο με τη «μπάλα» και δεν συζητάτε για τη σχέση σας φερ’ ειπείν…
Όσοι δε, πιο θαρραλέοι εξ Υμών, προτιμάτε να πάτε στο γήπεδο από τον καναπέ σας, δεν χρειάζεται νομίζω να απαριθμήσω τι ακούτε, όταν τολμήσετε να το ανακοινώσετε στη σύζυγο ή όταν γυρίζετε…
Και έχοντας μάλιστα χάσει η ομάδα σας, έχετε τόση "διάθεση" για γκρίνια…Αν μάλιστα έχετε και διαρκείας, ε, τότε ναι, Είστε ήρωες!
Αποτελεί αξίωμα ότι οι γυναίκες απεχθάνονται το ποδόσφαιρο, αν όχι το μισούν. Ουχί φυσικά επειδή δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι δα και νόμος της πυρηνικής φυσικής η έννοια του οφσάιντ, παρά τα περί αντιθέτου θρυλούμενα σε ανδρικά ανέκδοτα. Άλλωστε, ακόμη και οι οπαδοί της ομάδας του Λιμανιού είναι σε θέση – ενίοτε – να αντιληφθούν πως παίζεται το τόπι…
Οι γυναίκες λοιπόν έχουν κηρύξει πόλεμο στην …ασπρόμαυρη θεά για έναν και μόνο λόγο.
Διότι, τρελαίνονται με την ιδέα ότι οι άντρες τους γουστάρουν, παθιάζονται, περνούν καλά, συζητούν επί ώρες, αφοσιώνονται σε κάτι, εις το οποίο αυτές δεν συμμετέχουν. Ούσες επί της ουσίας αποκλεισμένες από την «χαρά» του ανδρός τους.
Αδυνατούν λοιπόν να τον δεχθούν και παντί τρόπω εκδηλώνουν την αντίθεσή τους αυτή προβάλλοντας κάθε είδους «εμπόδια». Αρνούνται να αποδεχθούν ότι οι άντρες τους είναι δυνατόν να περνούν καλά χωρίς αυτές… Το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι μία εκδήλωση ανδρικής συνάθροισης, μαζικοποίησης και ψυχαγωγίας, αναγόμενη στην εποχή που ήμασταν ακόμη παιδιά.
Υ.Γ. Περιττό, νομίζω, να εκφράσω την άποψή μου για εκείνους που φέρνουν στο γήπεδο το αμόρε τους για να παρακολουθήσουν μαζί – τα «πιτσουνάκια» μου – την ομάδα τους. Ακόμη και σε ντέρμπι τις φέρνουν. Έλεος!