Petra Iordania...Η πόλη της πέτρας στην Ιορδανία (φωτο)

Η αρχαία πόλη της Πέτρα, περίπου 80 χλμ. νότια της Νεκράς Θάλασσας στη σύγχρονη Ιορδανία, βρίσκεται σε μια λεκάνη στο βουνό του Wadi Arabah. Στα βόρεια του είναι τα υψίπεδα του Wadi και τα βόρεια βουνά της Ιορδανίας, και στο νότιο τμήμα της είναι περιοχές της ερήμου. Μέχρι το τέλος του 1ου αιώνα π.Χ., η Πέτρα ήταν το διοικητικό, πολιτικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο των Ναβαταίων ένα βασίλειο, το οποίο στη μεγαλύτερη ακμή του, έφτασε βόρεια στη Δαμασκό και νότια στην Mada’in Salih (αρχαία Egra) στη βορειοδυτική Αραβία , και περιελάμβανε τις ερήμους Νεγκέβ και Σινά στα δυτικά και τα μέρη από την έρημο της Ιορδανίας στα ανατολικά.
Δείτε φωτογραφίες...


Το όνομα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της πόλης, οι Ναβαταίοι ή Ναμπάτου όπως τους αποκαλούσαν οι Μεσοποτάμιοι λαοί, ήταν Ράκμου που σημαίνει «Βράχος με χρωματιστές ραβδώσεις». Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό του 4ου αιώνα π.Χ., τον Ιερώνυμο από τη Καρδία, το όνομα Πέτρα δόθηκε από τους Έλληνες εμπόρους επειδή οι κάτοικοι της πόλης γιόρταζαν την εποχή της άνοιξης μια θεότητα στην οποία προσέφεραν διάφορα αγαθά, ως θυσία, πάνω σε μια μεγάλη πέτρα. Η μεγάλη αυτή πέτρα βρίσκεται νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλης και σήμερα ονομάζεται Ουμ-αλ-Μπιγιάρα. Ο John William Burgon σε ένα ποίημα του έδωσε το χαρακτηρισμό «Η ροδοκόκκινη πόλη που είναι αρχαία όσο το μισό του χρόνου.» (“a rose-red city half as old as time”)

Η πλέον ευημερούσα περίοδος στην Πέτρα φαίνεται να υπήρξαν οι περιοχές υπό την βασιλεία του Αρέτα IV (9 π.Χ. – 40 μ.Χ.), όταν χτίστηκαν αρκετά αξιοσημείωτα μνημεία, όπως το Θέατρο, το Κασρελ-Bint και το Khasneh. Αυτή τη στιγμή, η πόλη δεν απέκτησε μόνο ένα αστικό χαρακτήρα, όπως και τα άλλα μεγάλα κέντρα της ελληνορωμαϊκής Εγγύς Ανατολής, αλλά ανέπτυξε και ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και γλυπτικό στυλ.
Θεωρείται ότι η σημασία της Πέτρα μειώθηκε μετά την ρωμαϊκή προσάρτηση του βασιλείου των Ναβαταίων στην επαρχία της Αραβίας το 106μ.Χ.. Ωστόσο, υπάρχουν τώρα στοιχεία για μια αναβίωση από τους Ρωμαίους κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα, με κατασκευή γύρω από την περιοχή του Qasr el-Bint. Επιπλέον, σύμφωνα με τους παπύρους ανακαλύφθηκε στην Πέτρα, Εκκλησία και η πόλη εξακολουθεί να ανθεί και μεγαλουργεί ως τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Όταν η πόλη παράκμασε, χάθηκε από το χάρτη, περίπου τον 7ο αιώνα μ.χ.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Πέτρας που επιβιώνουν ως σήμερα είναι οι εκατοντάδες προσόψεις τάφων σκαλισμένων από τους Ναβαταίους.
Ο πρώτος δυτικός εξερευνητής που είδε τη πόλη Πέτρα, μετά την εγκατάλειψη της από τους κατοίκους της, ήταν ο Ελβετός Γίοχαν Λούντβιχ Μπούρκχαρντ, ο οποίος έφυγε τον Αύγουστο του 1812 από τη Δαμασκό και μέσω της πόλης Αμμάν και της Οδού των Βασιλέων ταξίδεψε προς το νότο. Φτάνοντας στη κοιλάδα Ουάντι Μούσα ζήτησε να προσφέρει θυσία στο Τζεμπέλ Χαρούν, πάνω στο όρος Ααρών εκεί που βρίσκεται ο τάφος του αδερφού του Μωυσή. Για να φτάσει στο όρος πέρασε μέσα από την εγκαταλελειμμένη πόλη της Πέτρας όπου κατέγραψε όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για αυτήν στο ταξιδιωτικό του ημερολόγιο το οποίο εκδόθηκε το 1822. Το 1818 δυο Άγγλοι περιηγητές, ο Τσάρλς Λέοναρντ Άιρμπι και ο Τζέιμς Μανγκλς από το όρος Ααρών, από 1510 υψόμετρο είδαν το ναό της Πέτρας το Εντ-Ντεΐρ, που σημαίνει το Μοναστήρι.
Το 1828 ο Γάλλος Λεόν ντε Λαμπόρντ έφτασε στη Πέτρα με ασφάλεια και έμεινε οκτώ μερόνυκτα εκεί για να σχεδιάσει διάφορα εικονογραφικά ντοκουμέντα για την πόλη τα οποία δημοσίευσε με την επιστροφή του στο Παρίσι. Το 1835 ο Γάλλος Κατρμέρ επισκέφθηκε τη πόλη και υποστήριξε ότι την έκτισαν οι Ναβαταίοι. Το 1883 ο Γερμανός Γιούλιους Όιτινγκ και ο Γάλλος Σαρλ Ιμπέρ μελέτησαν εκτενέστερα τα ερείπια της περιοχής και υποστήριξαν τη θεωρία του Κατρμέρ. Το 1896 οι Δομινικανοί ιερείς Λαγκράνς και Βενσάν οργάνωσαν ανασκαφικές αποστολές έως το 1907 μαζί με τη βοήθεια του Γκούσταφ Ντάλμαν.

Όλη η πόλη της Πέτρας με τα κτίσματα της είναι λαξευμένη πάνω σε μαλακά ψαμμιτικά πετρώματα και αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο ενός αξιοθαύμαστου πολιτισμού. Η αρχιτεκτονική της πόλης έχει έντονη την επίδραση των Ελλήνων και των Ρωμαίων, ειδικά των τελευταίων που αφού την κατέκτησαν ήθελαν να αφήσουν το στίγμα της εξουσίας τους και σε αυτή τη γωνία της αυτοκρατορίας τους.Τα καλύτερα διατηρημένα κτίρια είναι το θησαυροφυλάκιο ή αλλιώς Χαζνέ Φαραούν με μια πρόσοψη ύψους 40 μέτρων, το Μοναστήρι, το ρωμαϊκό θέατρο χωρητικότητας 15000 ατόμων, τα λουτρά, ο εμπορικός δρόμος, ο βασιλικός τάφος της Υδρίας, ο τάφος του Ρωμαίου στρατιώτη, η πέτρα Ουμ-αλ-Μπιγιάρα που τοποθετούσαν τις προσφορές τους οι Ναβαταίοι για να λατρέψουν την άνοιξη, το δρόμο Σικ που αποτελεί το πέρασμα για να μπει κανείς στη πόλη της Πέτρας με τοίχους ύψους 50 μέτρων και τέλος τη μεγάλη τελετουργική πλατεία Ζιμπ Ατούφ με δυο οβελίσκους ύψους 6 μέτρων αφιερωμένους στους Αλ-Ούτσα και Ντουσχάρα που ταυτίζονταν με την Αφροδίτη και το Δια αντίστοιχα.
Η τοποθεσία αντιμετωπίζει μια σειρά από απειλές, συμπεριλαμβανομένης της κατάρρευσης των αρχαίων δομών, τη διάβρωση λόγω των πλημμυρών και της αποχέτευσης ομβρίων, αποσάθρωση, ανάρμοστη αποκατάσταση των αρχαίων δομών, και μη βιώσιμο τουρισμό. Η τελευταία έχει αυξηθεί σημαντικά, ιδιαίτερα μετά την ευρεία κάλυψη των μέσων ενημέρωσης για την τοπθεσία το 2007 κατά τη διάρκεια των Νέων Επτά Θαυμάτων του κόσμου.
Σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι επιπτώσεις από τις προαναφερθείσες απειλές, δημιουργήθηκε η Petra National Trust (PNT) το 1989. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ​​έχει συνεργαστεί με πολλούς τοπικούς και διεθνείς οργανισμούς για τα έργα που προωθούν την προστασία, διατήρηση και συντήρηση της τοποθεσίας.
Η Πέτρα χαρακτηρίστηκε το 1985 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και σήμερα βρίσκεται υπό την αιγίδα της UNESCO.
agrinioart