O προβληματισμός με τον οποίο μένω, συνήθως, μετά από κάθε επικοινωνία, στο facebook και το twitter, με τους γονείς με κατακλύζει.
Με παρηγορεί όμως το γεγονός ότι οι "κανονικοί και σώφρωνες" άνθρωποι γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι.
Μάλλον δεν είμαστε ακόμη πλειοψηφία σε αυτό το κομμάτι του ποδοσφαίρου, τις υποδομές... Γιατί όμως να μη προσπαθήσουμε;
Γράφω την παρούσα εισαγωγή για να ενθαρρύνω ακόμη μια φορά εσάς, τους επισκέπτες αυτού του site, να γράψετε από καρδιάς αυτά που σκέφτεστε. Διότι αν δεν γίνουμε περισσότεροι, αν δεν συναντηθούμε μεταξύ μας, αν δεν ενθαρρυνθούμε, θα συνεχίσουμε αμαχητί να ανεχόμαστε, -με τη σιωπή μας που έμμεσα σημαίνει παραδοχή-, αυτούς που διαλύουν ή δεν καθαρίζουν τον αθλητισμό από τα σκουπίδια.
Τα ποιοτικά στοιχεία για τους αναγνώστες του acadimies.gr είναι παρήγορα. Ευτυχώς οι επισκέπτες του είναι πολύ μακριά από την οπαδική καφρίλα.
Κι αυτή η διαπίστωση δίνει νόημα στην προσπάθειά μας να μιλήσουμε, να γράψουμε, να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει.
Θα το διαπιστώσετε αν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο – κραυγή ενός πατέρα, πρώην αθλητή.
Καταθέστε κι εσείς τις δικές σας σκέψεις. Οσο μένετε σιωπηλοί κάνετε όλο και περισσότερο χώρο σε αυτούς που χαλάνε το παιχνίδι των παιδιών μας, καταστρέφουν τις όποιες ελπίδες τους για εξέιλξη και μοιραία μας χαλάνε τη διάθεση για μάχη.
Σε ένα πρόσφατο γκάλοπ στο blog του Βασίλη Σαμπράκου που διευθύνει το εξαιρετικό σάιτ (http://theinsiders.gr), στην ερώτηση «ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη βία;» οι επισκέπτες έδωσαν περίπου 20% στην «οι πολλοί, που μένουμε στην άκρη και δεν κάνουμε τίποτα» απάντηση. Ε, ορίστε, καν’ τε το.
Ακολουθεί το άρθρο του κ. Νίκου Σαχταρίδη
Αγαπητή κα Ιωακειμίδου,
Παρακολουθώ βουβά εδώ και αρκετά χρόνια το έργο που επιτελείτε με μεράκι και αγάπη για το ποδόσφαιρο και, κυρίως, για τα παιδιά μας. Και λέω 'βουβά' διότι με έχει δηλητηριάσει και εμένα αυτή η πνιγηρή αίσθηση της ματαιότητας για τα πάντα στον τόπο μας, και έτσι έκρινα πως ό,τι και να έγραφα και για αυτόν τον χώρο - του παιδικού ποδοσφαίρου δηλαδή, - θα ήταν απλά χάσιμο χρόνου.
Διαβάζοντας όμως το τελευταίο ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ σας άρθρο με τίτλο «'Οχι, δεν έχουμε τον Μαραντόνα», δεν μπόρεσα να αντισταθώ, σε τέτοιο βαθμό που κατέβασα τα τηλέφωνα στην επιχείρηση μου μεσούσης της ημέρας και κάθισα να καταθέσω την δική μου εμπειρία.
Καταρχήν δεν πρέπει να σας προξενεί εντύπωση ότι στη χώρα του καραγκιόζη κάθε «προπονητής» μπορεί να παριστάνει τον ειδήμονα, και με ύφος δέκα...Μουρίνιο μαζί να μας εκθειάζει τη μεγαλειότητα και το αλάνθαστό του. Αλλά και ορμώμενος προφανώς από τις ανώτατες σπουδές του σε Διοίκηση, Παιδαγωγική κλπ (αυτές δηλαδή που έκανε στα όνειρα του), μας παραδίδει και τα αντίστοιχα μαθήματα, κουνώντας και το δάκτυλο.
Εμάς όμως εδώ, δεν μας ενδιαφέρουν προφανώς τα συμπλέγματα που κουβαλάει ο κάθε 'ειδήμων'. Μας ενδιαφέρει να γαλουχηθούν τα παιδιά με τις αρχές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να τους προσφέρει σε αυτή την τρυφερή ηλικία. Να μάθει το κάθε παιδί - μέσα από αυτό που τώρα του αρέσει - να είναι ένας θετικός άνθρωπος που αγωνίζεται για τη επιτυχία, και να αναπτύξει όλες τις αρετές που προσφέρει ένα ομαδικό άθλημα. Και κυρίως, να μείνει μακριά από όλα αυτά που σωστά επισημαίνετε, δηλαδή την αδικία, την αναξιοκρατία, την δηλητηριώδη αίσθηση της ματαιότητας, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω, αλλά και τον ραγιαδισμό, όπως θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Ολα αυτά όμως είναι σχεδόν αδύνατα. Οταν το παιδάκι βλέπει στην Ακαδημία της αγαπημένης του μεγάλης ομάδας να στοιβάζονται 25 παιδιά σε ένα γηπεδάκι με έναν ανεπαρκή από πάσης απόψεως προπονητή (ακόμα και σε θέματα συμπεριφοράς προς τα μικρά παιδιά), ή να γίνεται «προπόνηση» που ακόμα και εσείς κι εγώ μπορούμε να κάνουμε (ουσιαστικά και «πάρτε τη μπάλα και παίξτε»), τότε το παιδί μοιραία εισπράττει την κακή έννοια του δημοσιοϋπαλληλισμού, που συνοψίζεται στη φράση «είμαι η γνωστή μεγάλη ομάδα της Θεσσαλονίκης. Ολοι θα μου χτυπούν την πόρτα ό,τι και να γίνει. Και έτσι, με το τίποτα, θα νικάω στους αγώνες. Αρα...δεν βαριέσαι αδελφέ...ας κάνουμε μια απλή συντήρηση, δεν χρειάζεται ΑΝΑΠΤΥΞΗ...».
Δεν θα προσθέσω πολλά σε αυτά που γράψατε, εφόσον οι επισημάνσεις σας είναι πραγματικά τέλειες και μιλούν στην καρδιά των περισσότερων από εμάς. Εγώ απλώς θα προσπαθήσω να διανθίσω το κείμενο σας με κάποιες εικόνες βγαλμένες από τις ακαδημίες, οι οποίες όμως καταδεικνύουν - έστω και με αλληγορικό και συμβολικό τρόπο - γιατί καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε ως έθνος αλλά και, κυρίως, προς τα πού κατευθυνόμαστε, αν συνεχίσουμε έτσι.
Θα μιλήσω λοιπόν για «προπονητές» που έχτισαν ομάδα «κλέβοντας» ταλεντάκια από δεξιά και αριστερά - συνεπικουρούμενοι από το «διάσημο και δημοφιλές» σήμα στην μπλούζα τους - και θεωρούνται αυθεντίες που ουδείς διανοείται να αμφισβητήσει, εφόσον η ομάδα των «λεγεωνάριων» νικάει πάντα.
Ωστόσο, η προπόνηση που γίνεται είναι στην χειρότερη περίπτωση ανύπαρκτη και στην καλύτερη μονομερής (να μάθουν τα παιδιά μόνο να «κλωτσάνε». Ούτε ασκήσεις συναρμογής, ούτε γενική ενδυνάμωση του αθλητή...ούτε τίποτα!).
Από όσο έχω δει (και ζητώ συγνώμη αν αδικώ όσους δεν είδα ή δεν γνώρισα καλά), ένας μόνο πραγματικός προπονητής ήρθε στα μέρη μας, και αυτός έφυγε τρέχοντας, όπως λένε οι φήμες μετά από πέντε μήνες απλήρωτος από τον δήθεν μεγάλο εργοδότη...
Εκεί όμως που γίνεται το μεγάλο κλάμα είναι στους «υπεύθυνους» των ακαδημιών. Κάτι τύποι που στην καλύτερη περίπτωση έμαθαν μόνο να κλωτσάνε μπάλα και στη χειρότερη ήταν αποτυχημένοι ακόμα και σε αυτό, έχουν σήμερα στα χέρια τους την ανάπτυξη των παιδιών μας. Ατομα χωρίς καλλιέργεια αλλά και σχέση με την παιδαγωγική, που πραγματικά δεν θα έπρεπε να είναι εκεί.
Στο άρθρο σας μιλάτε για παραγοντισμό και παραγοντίσκους. Εγώ λοιπόν σας πληροφορώ ότι ήμουν παρών σε περιστατικό όπου υπεύθυνος μεγάλης ακαδημίας, επειδή διαφωνούσε με τον πατέρα μικρού ποδοσφαιριστή για κάτι, μπήκε μέσα στο γήπεδο εν ώρα αγώνα για να «θάψει» ποδοσφαιρικά το εννιάχρονο παιδάκι!
Συμπεριφορά τύπου «Είμαι ο Ελληνάρας ο (ψευτο)τσαμπουκάς (και τα βάζω με το ανήλικο...), για να δείξω ότι εγώ κόβω και ράβω» κλπ. Αν δεν το πιστεύετε - διότι όντως είναι απίστευτο - υπήρχαν και καμιά σαρανταριά γονείς παρόντες στο περιστατικό...
Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο θλιβερό για εμάς, για την ίδια τη φυλή μας; Ο,τι ΟΥΔΕΙΣ από τους παρισταμένους δεν του είπε «Πού πας; Πού νομίζεις ότι πας; Τι νομίζεις ότι πας να κάνεις;» Αντίθετα, συνέχισαν να του φιλούν ευλαβικά το χέρι, ο καθένας με την φρούδα ελπίδα ότι«θα τα έχω καλά με την «εξουσία» και μεθαύριο θα μου προωθήσει τον κανακάρη μου»...!
Κατά σύμπτωση πανομοιότυπο περιστατικό συνέβη και σε άλλη ακαδημία μεγάλης ομάδας, και πάλι μπροστά στα μάτια των παιδιών. Μάλλον φταίνε οι μεγάλες ομάδες, που κάνουν και τον πιο μικρό υπαλληλίσκο τους να νοιώθει κι αυτός μεγάλος (και πάλι διαπιστώνουμε την αντιστοιχία με αυτά που βλέπουμε στην κοινωνία μας εν γένει...).
Αλλά δεν είναι η ανανδρία των εν λόγω παραγοντίσκων ή προπονητών κλπ που πονάει. Κάτι άλλο πονάει πολύ περισσότερο... Ιδιαίτερα όταν οι γονείς κατακρίνουν και γκρινιάζουν συνεχώς (χαμηλόφωνα, και μεταξύ τους...) από την… ασφάλεια της κερκίδας, αλλά όταν έρθει η ώρα να πουν ευθαρσώς τη γνώμη τους στους υπευθυνοανεύθυνους για τα άπειρα κακώς κείμενα της χώρας του καραγκιόζη, μετατρέποντα σε ραγιάδες χατζηαβάτηδες...
Φτάνει το χάιδεμα αυτιών του 'γενναίου λαού, απογόνου του Καραϊσκάκη! Ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομα τους, και τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι εδώ που βρισκόμαστε δεν μας έφερε καμία...Μέρκελ, αλλά κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο, που καιρός όμως είναι πλέον να ξεριζωθεί.
Τα τεκταινόμενα στις ακαδημίες και το παραμύθι που εκπροσωπούν δεν είναι τίποτα άλλο από καθρέπτης της κοινωνίας μας, κ. Ιωακειμίδου. Αποτελούν αντανάκλαση της κατάστασης του αθλητισμού μας εν γένει, των ψεύτικων προτύπων με τα ζυγωματικά τα παραμορφωμένα από τα αναβολικά, αποτελούν αντανάκλαση της κατάντιας της Παιδείας μας από χαβαλέδες δασκάλους και καθηγητές, αποτελούν αντανάκλαση το ωχαδελφισμού και της σήψης που δεσπόζει σε κάθε κοινωνική μας δραστηριότητα, φτάνοντας βέβαια μοιραία μέχρι την κορυφή.
Το μόνο που έχω να προτείνω κι εγώ ως παλαιός αθλητής, μαθητής του αείμνηστου Γκιούλα Ανταλ (μιας αυθεντίας της προπονητικής, που όσο ζούσε βάλθηκε βέβαια να την κατασπαράξει η αγέλη των συνασπισμένων μετριοτήτων...), είναι να θηρεύουμε τις αληθινές αξίες, και όχι τις επίπλαστες.
Υπάρχουν διαμάντια παντού, από προπονητές μέχρι...τσαγκάρηδες. Με αυτούς να συνεργαστούμε, είτε αφορά τα παιδιά μας είτε τη δουλειά μας είτε οτιδήποτε. Και αν κάποιος κακόμοιρος γονέας σκέφτεται «Ναι, αλλά οι φαύλοι έχουν τα 'μέσα' στην Ενωση και αν τους γλύψω αρκετά, μεθαύριο ο γιός μου...» και άλλα συναφή, ας διακτινιστεί 5-10 χρόνια στο μέλλον για να δει το παιδί του να ζεσταίνει τον πάγκο της Β' Εθνικής στην _καλύτερη_ περίπτωση (σύμφωνα με τη διαπίστωση έμπειρου ιδιοκτήτη μεγάλης ακαδημίας του Ευόσμου σε τηλεοπτική εκπομπή), και ο ίδιος να φωνάζει σαν κορόιδο ρυθμικά το όνομα του ινδιάνου-μεταγραφικού «αποκτήματος», στην κερκίδα της αγαπημένης του «μεγάλης» ομάδας...
Ειλικρινά δικός σας,
Νίκος Σαχταρίδης
Διαφημιστής - Αρθρογράφος εφημερίδας 'Αγγελιοφόρος'
sahtaridis@winner.gr
Επιμέλεια: Δώρα Ιωακειμίδου
acadimies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου