Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
Διαβάζω μετά από καιρό την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής και η απογοήτευσή μου μετατρέπεται αμέσως σε θυμό: ήμουν νεαρός φοιτητής όταν διάβαζα στην Γερμανία κείμενα κάποιων μεσήλικων τότε αρθρογράφων του και με έκπληξή μου διαπιστώνω ότι συνεχίζουν να κυριαρχούν και σήμερα στις σελίδες του φύλλου – δεν υπονοώ ότι θα πρέπει να απομακρυνθούν λόγω ηλικίας, αλλά μια σχετική ανανέωση και μια μεγαλύτερη ποικιλία στους συνεργάτες δε θα έβλαπτε. Αν άθροιζε κανείς τις ηλικίες επτά τακτικών αρθρογράφων της εφημερίδας θα συμπλήρωνε άνετα μισή χιλιετία: αυτό δεν είναι εφημερίδα, είναι νεκροταφείο χαμένων ευκαιριών για νεότερους λόγιους και δημοσιογράφους – διαφωνώ, ούτως ή άλλως, με την τακτική αρθρογραφία πανεπιστημιακών σε εφημερίδες, γιατί πέρα από το γεγονός ότι εγκλωβίζονται τις περισσότερες φορές στα στενά όρια της όποιας επιστήμης τους, κλέβουν στην κυριολεξία και το ψωμί των επαγγελματιών του κλάδου.
Η γεροντοκρατική κατάσταση στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ αναδεικνύει μια ακόμη πτυχή της κρίσης που εκδηλώνεται στο προβληματικό σύστημα πληροφόρησης της χώρας μας: η ίδια η δομή της εφημερίδας αποδεικνύει ότι οι γεροντοκρατικές συνθήκες που επικρατούν στο φύλλο καθορίζουν και το περιεχόμενο της ύλης του – προφανώς οι διευθύνοντες την εφημερίδα δεν αντιλήφθηκαν τις αλλαγές που έχουν επέλθει στο σύστημα πληροφόρησης με την εμφάνιση του Διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων. Η συνεχιζόμενη υψηλή κυκλοφορία του φύλλου συμβαδίζει απλώς με την αντίστοιχη ηλικία των αναγνωστών και των αναγνωστριών της: η εφημερίδα έχει χάσει για αυτό προ πολλού την παρεμβατική της ισχύ στα πολιτικά πράγματα του τόπου – και δεν την έχει χάσει μόνο εξαιτίας των τεκτονικών αλλαγών στο πολιτικοκομματικό σύστημα, αλλά και λόγω της αδυναμίας της να «ανανεωθεί».
Είναι μια «γερασμένη» εφημερίδα σε μια χώρα γερόντων: επείγει η ανανέωση του δημόσιου βίου σε όλα τα πεδία - χρησιμοποιώ τον όρο της «ανανέωσης» για να υπενθυμίσω τον προγραμματικό της χαρακτήρα για την τέχνη, τον πολιτισμό και την πολιτική σε μια κρίσιμη «περίοδο μετάβασης» της ελληνικής κοινωνίας, εκείνη της δεκαετίας του 1960.
Ακριβώς επειδή απουσιάζει εντελώς από το σημερινό τύπο η προοπτική της ανανέωσης, αδυνατεί αυτός να προσαρμοστεί στις ανάγκες της δημοκρατίας στην περίοδο της κρίσης: μεγάλο μέρος του χρέους κατέληξε τις προηγούμενες δεκαετίες στους κοινωνικούς -ταξικούς θύλακες που δημιουργήθηκαν από τον παρασιτικό χαρακτήρα που απέκτησε ο τύπος στο πλαίσιο της ευρύτερης πολιτικής κατασπατάλησης πόρων – σήμερα η παλιά αμεριμνησία για τους κινδύνους που εμπερίκλειε αυτή η εξέλιξη πληρώνεται ακριβά και είναι ορατός ο κίνδυνος να πληρωθεί ακόμη ακριβότερα (δεν αναφέρομαι στους διάφορους επιτήδειους δημοσιογράφους που μυξοκλαίγονται δημοσίως για τις οικονομικές υποτίθεται δυσκολίες τους, αλλά για τις δομικές αδυναμίες του συστήματος πληροφόρησης σε μια τόσο κρίσιμη φάση για τη χώρα και τη δημοκρατία).
Η διαλεκτική εξοικονόμησης-σπατάλης εκφράστηκε στον τύπο και με την αλόγιστη κατασπατάληση πόρων, με γνώμονα την αύξηση του κέρδους σε ένα καθεστώς ασύδοτου και απρόσφορου για το σύστημα πληροφόρησης ανταγωνισμού: σήμερα εμβιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης – έχει «ωριμάσει» μια νέα γενιά επαγγελματιών του χώρου, οι οποίοι στερούνται τα όποια προαπαιτούμενα (ικανότητες αναλογισμού, γλωσσική επάρκεια, ηθικό υπόστρωμα κλπ.) για την άσκηση του επαγγέλματος του δημοσιογράφου.
Η γεροντοκρατία σε αρκετά από τα λεγόμενα έγκριτα έντυπα εκφράζει και αυτήν την επιμέρους κρίση του τύπου στο πλαίσιο της γενικότερης οικονομικής και πολιτικής κρίσης.
Σημείωση: Η διεύθυνση του Όμηρου Ταχμαζίδη στο twitter είναι: Omiros Tachmazidis@homloizides
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου