Ήταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου, δεμένος με την ζώνη, πολύ μικρός ακόμα για να κάτσει στο μπροστινό κάθισμα. Στα 7 του χρόνια, είχε ήδη μετακομίσει περισσότερες φορές από τα χρόνια που βρισκόταν σ’αυτό τον κόσμο. Και αυτή τη φορά, όπως και όλες τις προηγούμενες, μετακόμιζε με όλα του τα υπάρχοντα μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών.
Μια βαλίτσα έστω, θα είχε προσδώσει λίγη αξιοπρέπεια σε όλη αυτή την κατάσταση – στο να τον πηγαίνουν από το ένα σπίτι ανάδοχων γονιών, στο άλλο, πριν καν φτάσει στην τρίτη δημοτικού. Οι σακούλες σκουπιδιών ξέρετε, σκίζονται και ανοίγουν. Οι σακούλες σκουπιδιών δεν μπορούν ν’ αντέξουν το βάρος των κομματιών μιας ζωής και σίγουρα όχι μιας τόσο εύθραυστης ζωής. Στο τέλος σχίζονται από το βάρος.
Αυτή η μετακόμιση ήταν πιο δύσκολη για τον Στέφανο από τις άλλες. Ήταν ένα σπίτι στο οποίο νόμιζε ότι θα μείνει, τουλάχιστον για λίγο. Είχε νιώσει στοργή εκεί. Όταν πήγα να τον πάρω, αφού η θετή μητέρα του μας ειδοποίησε ότι δεν μπορούσε πλέον να μείνει εκεί, ήρθε χωρίς δυσκολία μαζί μου, με το κεφάλι σκυφτό, με καμία εμφανή αντίδραση για την κατάσταση, τουλάχιστον όχι επιφανειακά. Αλλά όταν μπήκε πια στο αμάξι μου, άρχισε να κλαίει με λυγμούς, με τέτοια ένταση που στο τέλος εξαντλήθηκε.
Με το ζόρι βγήκαν οι λέξεις απ’ το στόμα του. Κανείς δεν μ’ αγαπά. Ούτε η μητέρα που με γέννησε.
Μήνες αργότερα, σε μια επανάληψη αυτής της σκηνής (άλλοι θετοί γονείς, άλλη μετακόμιση), θα αντιδρούσε. Θα έτρεχε γύρω-γύρω στο σαλόνι, θα κρυβόταν πίσω από έπιπλα, θα αρνούνταν να φύγει. Αλλά εκείνη την νύχτα δεν αντέδρασε. Αυτός ήταν ο Στέφανος στα 7 του χρόνια.
Ο 9χρονος Στέφανος σφίγγει τις γροθιές του και τα χέρια του ιδρώνουν. Κατευθυνόμαστε σε μια εκδήλωση, όπου θα συναντήσουμε οικογένειες που θέλουν να υιοθετήσουν ένα μεγαλύτερο παιδί, οικογένειες που δεν απορρίπτουν αυτόματα ένα αγόρι σαν τον Στέφανο και το «παρελθόν» του.Και θέλει να τους εντυπωσιάσει αυτούς τους ξένους. Θέλει να τους κερδίσει και γι’ αυτό τον σκοπό έχει φέρει τον καλό έλεγχο του σχολείου, σαν απόδειξη ότι είναι παιδί που αξίζει να το αγαπήσουν. Ένα παιδί που δεν θα έπρεπε ποτέ να πρέπει ν’ αποδείξει ότι αξίζει να το αγαπήσουν!
Ο 12χρονος Στέφανος, μου λέει ότι είμαι η καλύτερη του φίλη. Είμαι η κοινωνική λειτουργός του και θα έπρεπε να είχε έναν κανονικό κολλητό αλλά δεν του το λέω. Είμαστε σε μια βιντεοσκόπηση για ένα διαφημιστικό σποτάκι που δείχνει παιδιά για υιοθεσία. Ο Στέφανος φαίνεται πολύ καλός μπροστά στην κάμερα. Ίσως κάποιος τον διαλέξει αυτή τη φορά. Ίσως δείχνει ότι, στα δώδεκα του χρόνια, είναι ένα παιδί που αξίζει να το αγαπήσουν. Και είναι πραγματικά αξιαγάπητος. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Ποτέ δεν εμφανίζεται καμία οικογένεια.
Χρόνια αργότερα, αρκετό καιρό αφότου έχω φύγει από την υπηρεσία, λαμβάνω ένα email από το παλιό μου αφεντικό στο οποίο με ρωτάει πως είμαι και τελειώνει το μήνυμα με ένα σύντομο υστερόγραφο: “Ο Στέφανος κρατείται στο τμήμα ανηλίκων αφού προσπάθησε να φύγει από το σπίτι των θετών γονιών του. Πρέπει να τον υιοθετήσεις”. Παγώνω. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Πρέπει να τον υιοθετήσω εγώ. Αλλά δεν το κάνω.
Άκουσα για τον φόνο του, από έναν φίλο που το είδε στη τηλεόραση. Τον πυροβόλησαν έξω από ένα πάρτι έπειτα από μια ασήμαντη διαφωνία. Νεκρός στα 18 του, νεκρός μόλις έγινε άντρας. Όχι ο Στέφανός μου…..
Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν πράγματι αυτός για τον οποίον έλεγαν στις ειδήσεις, έκλαψα με λυγμούς, τόσο που στο τέλος παρέλυσα.
Οι εφημερίδες δεν έγραψαν πολλά για τον φόνο, σαν να ήταν κάτι ασήμαντο. Σαν με το ζόρι να άξιζε ν’ αναφερθούν σ’ αυτόν. Ανώνυμοι ξένοι έγραψαν σχόλια γεμάτα κακία στο διαδίκτυο : «Άλλο ένα αλητάκι» είπαν. Δεν τον ξέρατε καν. Δεν ξέρετε το παραμικρό πράγμα γι’ αυτό το αγόρι. Δεν ξέρετε ότι όταν ήταν παιδί σχημάτιζε γράμματα με το δάχτυλό του στην πλάτη μου, για να περάσει τον χρόνο του όταν περιμέναμε στο γραφείο του γιατρού και με ρωτούσε τι μου είχε γράψει. «Σ’ αγαπώ» έγραψε ανάμεσα στους ώμους μου, την τελευταία φορά που παίξαμε αυτό το παιχνίδι.
Ο Στέφανος είχε άδικο εκείνη τη νύχτα στο αυτοκίνητό μου. Η μητέρα του, τον αγαπούσε με τον τρόπο της. Ήταν παρούσα στην κηδεία. Με χαιρέτησε με καλοσύνη. Νομίζω ότι ήξερε ότι αγαπούσα τον Στέφανο, όπως ήξερα κι εγώ ότι κι εκείνη τον αγαπούσε. Και οι δύο μας όμως αποτύχαμε και η αποτυχία μας, μας ένωνε. Καμιά μας δεν μπόρεσε να του δώσει μία οικογένεια!
Δεν υπήρχαν φωτογραφίες από την παιδική ηλικία του Στέφανου στο μνήμα. Δεν υπήρχαν εικόνες του πρασινομάτικου αγοριού με το γλυκό χαμόγελο που να θυμίζουν τι χάθηκε από εκείνον. Δεν υπήρχαν φωτογραφίες του Στέφανου με τα αδέλφια του και γι’ αυτό τύπωσα μερικές των τεσσάρων αγοριών μαζί, που είχα βγάλει σε μια επίσκεψη, και τις έφερα την κηδεία να τις δώσω στην οικογένεια του. Ήταν το μόνο που μπορούσα πια να κάνω.
Παρόντες ήταν πολύ λίγοι κοινωνικοί λειτουργοί και καμία από τις πολλές θετές μητέρες του Στέφανου. Ήξεραν ότι είχε πεθάνει; Ο Στέφανος πέρασε περισσότερο χρόνο μεγαλώνοντας μέσα στο σύστημα παρά έξω. Εάν έχεις νομική ευθύνη για ένα παιδί, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας στην κηδεία του. Πρέπει να πας. Ήταν δικός σου με κάποιο τρόπο, έτσι δεν είναι; Του το χρωστάς.
Η μητέρα του ήταν τουλάχιστον εκεί. Η μητέρα που τον γέννησε. Ακούω την ηχώ της φωνής του, τόσα χρόνια πριν. “Κάποιος σ’ αγαπάει Στέφανε!” θέλω να του πω. Αλλά είναι πολύ αργά.
Ο Στέφανος ήταν ο ένας για ‘μένα. Αυτός ο ένας που αποτελούσε το παράδειγμα που αναδείκνυε όλες τις αποτυχίες ενός συστήματος τόσο άρρωστου, που για να το θεραπεύσεις χρειαζόσουν περισσότερο γύψο απ’ ότι χρειάζονται τα παιδιά με πραγματικά σπασμένα κόκαλα, που μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτό το σύστημα.
Σπάνε ξέρεις. Αυτά τα παιδιά που εγκαταλείπουμε. Τελικά σπάνε.
scarymommy.com
singleparent.gr
grizosgatos
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου