γράφει στίχους, τραγουδάει,
ενορχηστρώνει και παίζει -εκτός από λύρα- πιάνο, ταμπουρά, σάζι, τσέλο, βιολί, κλαρινέτο και κρουστά.
Σε δύο παραδοσιακά ποντιακά χωριά της Κοζάνης, τα Αλωνάκια και το Πρωτοχώρι, ο Κώστας Αγέρης έμαθε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του την ποντιακή παράδοση των προγόνων του.
Μιλάει άψογα την ποντιακή διάλεκτο, γράφει στίχους σε αυτήν, ενώ έμαθε να παίζει την ποντιακή λύρα δίπλα στον πατέρα του, τον γνωστό λυράρη και τραγουδιστή παραδοσιακών ποντιακών Γιάννη Παπαγερίδη, συνεχίζοντας μια παράδοση πολλών γενεών.
«Οταν τέλειωσα το δημοτικό, ο δάσκαλός μου θεώρησε ότι έπρεπε να συνεχίσω στο μουσικό γυμνάσιο που υπήρχε στη Σιάτιστα. Δεν ήταν δύσκολο να πείσει και τον πατέρα μου ο οποίος συμφώνησε αμέσως.
Ετσι πέρασα τα επόμενα έξι χρόνια μελετώντας κυρίως βυζαντινή μουσική και εξερευνώντας όλα τα υπόλοιπα είδη με τα οποία δεν είχα έρθει σε επαφή μέχρι τότε όπως η ροκ και η τζαζ», εξηγεί και συνεχίζει: «Αρχισα επίσης να πειραματίζομαι και με διάφορα μουσικά όργανα. Εκτός από τη λύρα, έμαθα να παίζω πιάνο, ταμπουρά, σάζι, τσέλο, βιολί, κλαρινέτο και κρουστά. Ορισμένα μάλιστα από αυτά τα έμαθα μόνος μαζί με φίλους στα διαλείμματα».
Αποφοιτώντας από το λύκειο, σχεδιάζει να πάει στη Θεσσαλονίκη για να πάρει το πτυχίο του και δίπλωμα στη βυζαντινή μουσική. Τα σχέδιά του ανατράπηκαν όταν λίγες μέρες προτού αναχωρήσει για Θεσσαλονίκη χτύπησε το τηλέφωνό του. Ηταν ο Χρήστος Παπαδόπουλος από τα Παιδιά από την Πάτρα, ο οποίος του ζητούσε να πάει στην Αθήνα για να περάσει από οντισιόν για συνεργασία. «Ο Χρήστος έψαχνε τότε έναν λυράρη για το σίριαλ “Τύχη βουνό”.
Στιγμιότυπο από τη live εμφάνιση
Μέσω κοινού φίλου βρήκε το τηλέφωνό μου και με πήρε», περιγράφει.
Ετσι πέρασα τα επόμενα έξι χρόνια μελετώντας κυρίως βυζαντινή μουσική και εξερευνώντας όλα τα υπόλοιπα είδη με τα οποία δεν είχα έρθει σε επαφή μέχρι τότε όπως η ροκ και η τζαζ», εξηγεί και συνεχίζει: «Αρχισα επίσης να πειραματίζομαι και με διάφορα μουσικά όργανα. Εκτός από τη λύρα, έμαθα να παίζω πιάνο, ταμπουρά, σάζι, τσέλο, βιολί, κλαρινέτο και κρουστά. Ορισμένα μάλιστα από αυτά τα έμαθα μόνος μαζί με φίλους στα διαλείμματα».
Αποφοιτώντας από το λύκειο, σχεδιάζει να πάει στη Θεσσαλονίκη για να πάρει το πτυχίο του και δίπλωμα στη βυζαντινή μουσική. Τα σχέδιά του ανατράπηκαν όταν λίγες μέρες προτού αναχωρήσει για Θεσσαλονίκη χτύπησε το τηλέφωνό του. Ηταν ο Χρήστος Παπαδόπουλος από τα Παιδιά από την Πάτρα, ο οποίος του ζητούσε να πάει στην Αθήνα για να περάσει από οντισιόν για συνεργασία. «Ο Χρήστος έψαχνε τότε έναν λυράρη για το σίριαλ “Τύχη βουνό”.
Στιγμιότυπο από τη live εμφάνιση
Μέσω κοινού φίλου βρήκε το τηλέφωνό μου και με πήρε», περιγράφει.
«Κλείσαμε συμφωνία συνεργασίας για τα επόμενα δύο χρόνια και τελικά μείναμε μαζί επτά. Είχα πια πάρει και το πτυχίο και το δίπλωμά μου στη βυζαντινή μουσική, όταν μου γεννήθηκε η επιθυμία να σπουδάσω και ηχοληψία, καθώς ήταν κάτι που μου άρεσε και θεώρησα πως θα με βοηθούσε και στη δουλειά μου. Θα ήξερα πώς να μιλήσω σε έναν ηχολήπτη πριν από μια συναυλία και θα μπορούσα να συνενοηθώ καλύτερα στο στούντιο.
Τελικά, αυτό έγινε το δεύτερο επάγγελμά μου αφού πλέον κάνω ενορχηστρώσεις και παραγωγές όχι μόνο στα δικά μου κομμάτια, αλλά συνεργάζομαι με πολλούς άλλους γνωστούς καλλιτέχνες», καταλήγει.
Ενώ έχει αρκετές συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές γνωστών καλλιτεχνών και συνεργασίες στην πίστα με μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού, ο Κώστας απέφευγε συνειδητά να κυκλοφορήσει μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά αντίστοιχου ρεπερτορίου, εκτός από μερικές συλλογικές δουλειές-αφιερώματα με ποντιακά κομμάτια για την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων.
«Δεν ήθελα να βιαστώ να κάνω το πρώτο μου δισκογραφικό βήμα», τονίζει.
«Προτιμούσα να συλλέξω εμπειρίες και γνώσεις και να διαμορφώσω το δικό μου μουσικό στίγμα. Δεν ήθελα -και δεν θέλω- να βγάλω το σουξεδάκι που θα κάνει επιτυχία μια σεζόν και θα ξεχαστεί. Θέλω να πιστεύω ότι έχω την κατάλληλη μουσική παιδεία αλλά και τους σωστούς συνεργάτες που θα με βοηθήσουν να αποφύγω αυτόν τον σκόπελο και να κάνω κάτι που θα μείνει στον χρόνο», διευκρινίζει με ειλικρίνεια και προσθέτει ότι τώρα με το «The Voice» ήρθε η στιγμή να το τολμήσει. Τον ρωτάω γιατί άλλαξε το ποντιακό Παπαγερίδης σε Αγέρης. «Ηταν τον τρίτο χρόνο που ήρθα στην Αθήνα, μετά από παρότρυνση μιας φίλης», απαντά. «Φτιάχναμε την αφίσα για μια εμφάνιση που ετοιμάζαμε τότε και μου λέει: “Γιατί δεν το κόβεις λίγο;”. Στην αρχή ήμουν αντίθετος. Την επόμενη μέρα που το είδα και γραμμένο, όμως, το ξανασκέφτηκα και είπαμε να το καθιερώσουμε».
Οσο για την ξαφνική δημοσιότητα που του έφερε το παιχνίδι, ομολογεί χωρίς περιστροφές: «Νιώθω πολύ τυχερός που έχω δίπλα μου τόσο τους γονείς μου και τα αδέρφια μου όσο και τους φίλους μου. Παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο να με κρατάνε προσγειωμένο. Και όχι μόνο στην παρούσα φάση της έντονης δημοσιότητας. Το ενδιαφέρον του Τύπου μπορεί να σε κάνει πολύ εύκολα να ξεφύγεις και να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Θεωρώ πως αν ήμουν πολύ μικρός ίσως δεν κατάφερνα να το χειριστώ σωστά. Θα κινδύνευα να χάσω το μυαλό μου. Ολη αυτή η επιβράβευση δεν κάνει καλό. Πιστεύω πως έχω ξεπεράσει τον κίνδυνο, έχω φίλους και όχι “αυλή”, οι οποίοι σε κάθε μου εμφάνιση δεν θα μείνουν μόνο στα καλά αλλά δεν θα διστάσουν να αναφερθούν και στις πιθανές ατέλειές μου ώστε κάθε φορά να γίνομαι καλύτερος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου