«Μα….λά….. κααααα»!»
Όταν οδηγείς και ακούσεις από τον διπλανό σου να λέει μακρόσυρτα...
«μαλάκααααα» το πρώτο που σκέφτεσαι (έντρομος) είναι ότι σας την πέφτει μια νταλίκα χωρίς να ξέρεις από πού….
-Τι είναι ρε;
– Μα….λά….. κααααα μου!
Το «μου» βελτιώνει τα πράγματα. Δεν είναι νταλίκα…αλλά …. Χαχαχαχαχαχαχα…. φρεγάτα.
-Τόδες το μνί;Κολλάει τα μούτρα του στο τζάμι και μουρμουράει κάτι ασαφές με επαναλαμβανομενο το «να σου…» και μερικές λέξεις που οι περισσότερες καταλήγουν σε –αρα.
Αφού γλυτώσαμε την νταλίκα ρίχνω μια ματιά.
Μια κοπέλα προχωρά στο πεζοδρόμιο…
Γι’ αυτην μιλάμε… (μιλάει δλδ)
Συνήθως δεν λέω τίποτα.
Ακόμα πιο συνήθως λέω βαριστημένα «Ναι»
Δεν παίρνουν ποτέ το μνμα.
Σπανίως λέω: «πω-πω» για να ξεμπερδεύουμε.
Λάθος μου… επί 2 λεπτο μου εξηγεί με λεπτομέρειες τι θέλει να της κάνει. Πάντα είναι προβλεπόμενο και βαρετό. Φυσικά εφηβικό.
Υπάρχουν και φορές που ανοίγουν το τζάμι και της τα λένε στα μούτρα της κοπέλας. Είναι ασφαλείς βλέπετε γιατι το αυτοκίνητο απομακρύνεται.
Σε έναν μια φορά που μου τα’χε σπάσει…σταμάτησα… Μόνο που δεν μπήκε στο ντουλαπάκι.
-Φύγε ρε μαλάκαααααα….!
Πάντα με άφηνε αμήχανο αυτή η υπερβολική αντρίλα.
Από τότε που ημουν έφηβος.
Φυσικα μαρεσαν (μαρέσουν) καποιες γυναίκες.
Φυσικά σκέφτομαι κι εγώ τα ίδια ή και (συνήθως) χειρότερα. Μόνο που τα μοιράζομαι με έμένα. «Σκέπτομαι» λέγεται στα απλά ελληνικά… Ποτε δεν τα μοιράστηκα με κάποιον άλλον αρσενικό. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ντρέπομαι.
Βασικά το βρίσκω αντιαισθητικό.
Εχω μείνει περισσότερα από 30 χρόνια μόνος μου. Κατά καιρούς συναντώ φίλους από το παρελθον που εχω επιθυμήσει… από το σχολείο… από τη δουλειά… από αλλού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι καμμια 25αριά χρόνια παντρεμένοι.
-Πέρνα ρε να πιούμε κανένα ποτάκι! τους λέω…
-Αμέ… θαχεις και τίποτα μνια;
-Συνοδευτικά με το ποτάκι;
-Ελα ρε μαλάκα… πάντα ετσι ήσουν…μοναχοφάης… δεν μπορει όλο και θα ξέρεις εσύ τίποτε γκομενάκια.
-Ξέρω…-Ε, θα τις φέρεις;
-Όχι!
-Ε; (έκπληξη)
-Δηλαδη μου λες να φέρω τις φίλες μου να τις γαμήσεις ή καταλαβαίνω λάθος.
-Χαχαχαχα σωστά κατάλαβες.
-Και αν δεν θέλουν;
-Ε, θα τις έχεις ψήσει…
-Το νταβατζιλικι είναι ποινικά κολάσιμο.
-Ελα μωρε με τις πουτάνες.
-Εσυ πού το ξέρεις ότι είναι πουτάνες.
-Γυναίκες….
(Καλώστονε)
Η κουβέντα πάει έτσι… ούτε μία φορά δεν έχουν εισπράξει την ειρωνία μου.
Αποτέλεσμα;
Δεν έρχονται για ποτάκι.
Κάποτε είχα μια φίλη που ήταν παντρεμένη. Ο άνδρας της μας τα είχε πρήξει για το πόσες γκόμενες είχε πριν τον γάμο… Ιδιωτικώς μου έλεγε και λεπτομέρειες… όλες είχαν αφετηρια και φινάλε τις (συγγνωμη κυρίες μου) πίπες. Θεέ μου…πόσο μονoσήμαντο.
Μια φορά βρεθήκαμε ολοι μαζί στο Αμστερνταμ. Η γυναίκα του ήταν κουρασμένη και έμεινε στο ξενοδοχείο και οι δυο μας πήγαμε να πιούμε καφεδάκι στην κεντρική πλατεία….στην Dam Square.
Δεν ήταν γυναίκες αυτές που κυκλοφορούσαν … παρέλαση θεοτήτων ήταν.
Κάτσαμε κανένα 2ωρο.
Επί 2 ώρες μου… εξηγούσε την αρχιτεκτονική των τριγύρω κτιρίων.
Διαβαζα μια συνέντευξη του Ματθαίου Γιωσαφάτ. Ελεγε (στο περίπου) «Τους περισσότερους τους πιάνουν οι γυναίκες τους από SMS στα κινητά τους. «Γιατί δεν τα σβήνετε;» τους ρωτησα. Ξέρετε γιατι δεν τα σβήνουν; Για να τα δείχνουν στους φίλους τους. Είναι η απόδειξη του ανδρισμού τους.»
Την αλήθεια την έχει πει ο Λούκι Λουκ.
«Είμαι ένας φτωχός και μόνος καου-μπόι»
Σημεώση: Εκ πείρας σας λέω ότι όοοοολοι αυτοί δεν έχουν κάνει στη ζωή τους ΟΥΤΕ ΜΙΑ αλητεία. (απ’ αυτές που υποννοούν)
Σημείωση: Το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ μου είναι όταν με (γκρρρρρ) σκουντάνε στην παραλία «Μαααα…λαααα…κααααα!»
Σημείωση: το post είναι follow up στο υπέροχο post της Μανίνας Ζουμπουλάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου