Οι πολύ βλαβερές βεβαιότητες για το αβέβαιο…

Η απομόνωση του μουσουλμανικού στοιχείου σε Ευρώπη και Ελλάδα και οι άσχημες συνέπειες που επιφέρει.

Οι βεβαιότητες, άλλωστε, παρότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια πρωτίστως των ακροδεξιών πολιτικών και ύστερα των πολιτικών εν γένει, παρέσυραν κατά καιρούς και την αριστερή σκέψη σε «ευκολίες».

Από την ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ 

Θα μπορούσε να είναι και ένα είδος δημοσιογραφικού «πειράματος». Αναζητήστε άρθρα και αναλύσεις που γράφτηκαν μετά την τραγωδία του Βελγίου στον προοδευτικό ευρωπαϊκό Τύπο και δη τον γαλλόφωνο. Ύστερα διαβάστε ανάλογες αναλύσεις γνωστών αρθρογράφων στον επίσημο ελληνικό Τύπο. Δυστυχώς, υπάρχει μία εμφανής διαφορά που δεν είναι προς τιμήν μας. Διότι στην πρώτη περίπτωση πλειοψηφούν τα ουσιώδη ερωτηματικά, ανακαλείται το «ευρωπαϊκό πνεύμα» (εκείνο το παλιό και αυθεντικό και ουμανιστικό) και υπερτερούν όσοι αναλαμβάνουν ποσοστό ευθύνης για τη μακρόχρονη πολιτική της χώρας τους. Στη δεύτερη περίπτωση, πάλι, επικρατούν βεβαιότητες, πολλές εκ των οποίων τείνουν να επιρρίπτουν την ευθύνη στη «φύση του Ισλάμ» ή και στην «ανεκτική ευρωπαϊκή δημοκρατία» και έτσι να τάσσονται, διακριτικά ή στυγνά, υπέρ της «οριοθέτησης» της ανοχής και βέβαια υπέρ της όλο και πιο ενισχυμένης «πάση θυσία» ασφάλειας. Και τι παράδοξο! Αυτές οι βεβαιότητες εκφράζονται κυρίως από αρθρογράφους που ήταν κατεξοχήν θιασώτες της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, «συνθηκών» που και οι δύο τίθενται τώρα σε αμφισβήτηση.

Αν και ίδιον του ελληνικού θυμικού, οι βεβαιότητες απέναντι σε εξαιρετικά πολύπλοκα προβλήματα μοιάζουν είτε αφελείς είτε εκ του πονηρού.

Στην απομόνωση, που αποδεικνύεται τώρα, με όρους εξελισσόμενου δράματος, όχι μόνο αντεθνική και αντιευρωπαϊκή επιλογή αλλά και καθοριστικός παράγοντας όσων συμβαίνουν.

Στον αντίποδα, πάντως, στο «Nouvel Observateur», για παράδειγμα, ο αρθρογράφος Πασκάλ Ρισέ, αναζητώντας την κυριολεκτικά «θανατηφόρα» έλξη που ασκούν η βίαιη ιδεολογία και οι «πωλητές μίσους» στους νέους μουσουλμάνους της Γαλλίας, του Βελγίου κ.λπ., φρόντισε να επισημάνει ότι «στο ISIS αυτοί οι νέοι δεν έχουν την αίσθηση της απόρριψης, ως ανεπιθύμητα σκουπίδια της δικής μας κοινωνίας». Και αντιστοίχως στη «Libération» ο καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Paris VIII Αλέν Μπερτό, κάνοντας μία εξαιρετική ανάλυση της ριζοσπαστικοποίησης γενικώς ως αντίδρασης στην υστερία της «παγκοσμιοποίησης», καθώς και της συντριπτικής διάψευσης του οράματος της «αραβικής άνοιξης», κατέληγε: «Όταν λέμε ότι ο ριζοσπαστισμός "εξισλαμίζεται", δεν είναι επειδή υποτιμούμε το θρησκευτικό πάθος ή το ιστορικό βάθος του θέματος. Είναι γιατί κάνουμε μία ισχυρή υπόθεση σχετική με τις σύγχρονες συνθήκες επιτυχίας του ισλαμισμού σε μία, μόνη γενιά, ιδιαίτερα στη Γαλλία. Αν θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε την καθαρά θρησκευτική λογική των δολοφόνων-μαρτύρων, θα οφείλαμε επίσης να κατανοήσουμε γιατί και πώς νέοι άνθρωποι βρίσκουν νόημα σε μια οργή, χωρίς ελπίδα και υπέρβαση. Αν αποτύχουμε να το κατανοήσουμε, τότε δεν μπορούμε παρά να μείνουμε αβοήθητοι απέναντι σε αυτή τη μαζικότητα της συμμετοχής. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την τζιχάντ να γίνει ένα πιθανό και τραγικό σχήμα εξέγερσης».

Ναι, δεν υπάρχει πια χρόνος για να γίνει μία επί της ουσίας συζήτηση. Και δεν εννοώ μία ιστορική συζήτηση εφ' όλης της ύλης για την πολιτική της Δύσης στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, πολιτική που ευθύνεται κατά μείζονα λόγο για την «κληρονομιά» του μίσους. Εννοώ μία συζήτηση όπως αυτήν που υπαινίσσονται το «Nouvel Observateur» και η «Libération» για την πολιτική που ακολούθησε εδώ και χρόνια η γαλλική κυβέρνηση στα «μπανλιέ» ή το Βέλγιο στο Μόλενμπεκ... Μόνον;

Εμείς, που εύκολα επαναπαυόμαστε σε (αφελείς) βεβαιότητες περί της Ελλάδας που δεν κινδυνεύει καταρχάς, δεν τολμούμε καν να θίξουμε το θέμα της Θράκης. Το εγκαταλείπουμε χρόνια τώρα σε ένθεν και ένθεν πολιτικές σκοπιμοτήτων. Δεν έχει γίνει, έτσι, μια έντιμη απόπειρα απολογισμού της επίσημης πολιτικής του ελληνικού κράτους με διάθεση, χωρίς να απαλλάξει την Τουρκία από την, πάντα καλά και επί μακρόν, προετοιμασμένη στρατηγική της σε τέτοια θέματα, να αποδώσει τα του καίσαρος τω καίσαρι. Για πόσα χρόνια το μουσουλμανικό στοιχείο στη Θράκη και στη Ροδόπη ήταν αφημένο στην τύχη του, περιθωριοποιημένο δηλαδή; Ας όψονται και τα δεξιά αντανακλαστικά, αλλά και τα αριστερά, που αντιμετώπισαν το θέμα με τις δικές τους βεβαιότητες, είτε υπερτονίζοντας είτε παραβλέποντας το γεγονός της πολύ δυσάρεστα επιβεβαιωμένης τα τελευταία χρόνια τουρκικής στρατηγικής στην περιοχή και των κάθε λογής παιχνιδιών χειραγώγησης...

Οι βεβαιότητες, άλλωστε, παρότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια πρωτίστως των ακροδεξιών πολιτικών και ύστερα των πολιτικών εν γένει, παρέσυραν κατά καιρούς και την αριστερή σκέψη σε «ευκολίες».

Δυστυχώς, πανευρωπαϊκά και οι δεξιές-συντηρητικές εμμονές και οι αριστερές ευκολίες άφησαν τις μουσουλμανικές κοινότητες επί χρόνια στην τύχη τους, οδηγώντας τες από διαφορετικές οδούς στο περιθώριο. Στην απομόνωση, που αποδεικνύεται τώρα, με όρους εξελισσόμενου δράματος, όχι μόνο αντεθνική και αντιευρωπαϊκή επιλογή αλλά και καθοριστικός παράγοντας όσων συμβαίνουν. Το δραματικότερο; Η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τα αντιμετωπίσει με επιπλέον μέτρα απομόνωσης.

πηγή