Τρίτη μεσημέρι. Για την ακρίβεια είναι 3.30΄. Παρακολουθώ το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ. Για μια στιγμή ο παρουσιαστής ζητάει από το κοντρόλ να...
παρουσιάσει το ρεπορτάζ απ' το συνέδριο των δημοκρατικών (κατ' όνομα). Με ένα αμήχανο αλλά (λίγο χαζό) χαρούμενο ύφος η κοπέλα που βγήκε απ' το κοντρόλ παρουσίασε διάφορους που μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τη Χίλαρι που πρέπει να γίνει πρόεδρος των USA. Είπαν πολλά και συγκινητικά. Δηλαδή να σούρθουν τα δάκρυα στα μάτια. Και εκεί που πήγαινα για δάκρυα νάσου και βγαίνει στο μικρόφωνο η πρώτη κυρία σύζυγος του "δημοκράτη" ίσως και "σοσιαληστή" Ομπάμα.
Την ακούω που λέει: “Πρέπει να βγει επιτέλους η Χίλαρι πρόεδρος της δημοκρατίας των USA. Να βγάλουμε επιτέλους πρώτη φορά γυναίκα ηγέτη – πρόεδρο αυτής της χώρας”. Άρχισα να βουρκώνω απ' τη τέχνη του λόγου της. Απ' το συγκινητικό βράχιασμα της φωνής της. “Πρέπει λέει οι κόρες μου να ζήσουν μέσα σ' αυτή τη χώρα που με ηγέτη τη Χίλαρι θα μπορώ να αισθάνομαι ότι θα ζήσουν καλά. Και θέλω να ζήσουν καλά σ' αυτή την πιο σπουδαία χώρα του κόσμου”.
Και ώ του θαύματος!! Εκεί που ήμουν έτοιμος να αρχίσω να μαζεύω τα δάκρυά μου, με λίγο χαρτί κουζίνας, από τα μάτια μου, αυτά αντί να βουρκώσουν αγρίεψαν. Εκείνο “το πιο σπουδαία χώρα του κόσμου” μ' έκανε "Τούρκο". Δηλαδή ρε κυρία μου τι έχει η χώρα μου; Γιατί η δική σου είναι σπουδαιότερη απ' τη δική μου ή τη χώρα του κάθε κατοίκου της κάθε γωνιάς αυτής της γης;
Μήπως είναι η σπουδαιότερη γιατί καταληστεύει τον πλούτο όλης της γης; Μήπως είναι σπουδαία γιατί όπου υπάρχει πόνος και αίμα, πραξικοπήματα και πόλεμοι δημιουργήθηκαν απ' αυτή τη σπουδαία χώρα; Μήπως είναι σπουδαία γιατί και με μαύρο πρόεδρο ο ρατσιστής αστυνόμος πυροβολεί για ψύλλου πήδημα και σκωτώνει τον φτωχό, κατατρεγμένο και άμοιρο νεγράκο;
Ξέρεις Μισέλ ότι δεν είναι σπουδαία η χώρα σου. Αυτό το λες έτσι για τα μάτια. Για να χειροκροτήσουν τα πρόβατα και οι ημέτεροι. Η τάξη σου είναι σπουδαία. Γιατί μπορεί (ακόμα) να μιλάς γι' αυτή και να εννοείς δήθεν τη χώρα. Η αλήθεια Μισέλ είναι άλλη και το γνωρίζουμε καλά και οι δυό μας. Σε πελάγη ευτυχίας πλέει η πλουτοκρατία στις USA. Η εργατική τάξη στενάζει κάτω απ' το ζυγό σας. Έναν ζυγό που όσο τον κουμαντάρετε θα είστε σπουδαίοι.
Ομως Μισέλ σε βεβαιώνω ότι δεν θάστε για πάντα σπουδαίοι, γιατί έρχεται το γύρισμα του κύκλου. Όταν έρχονται καιροί οργισμένοι τότε και σ' αυτή τη μεγάλη χώρα της Αμερικής, την όμορφη και απέραντη, τη χώρα που για να γίνει σπουδαία πρέπει να υπάρχει η εργατική τάξη στη διοίκησή της, σε βεβαιώνω Μισέλ ότι όσο και να σταματήσετε το ποτάμι με φράγματα αυτά θα σπάνε. Γιατί τα Ludlow είναι μπροστά μας.
Τάσος Σεβαστιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου