είναι κοντά μας με όλη μας την καρδιά – όσο έχουμε την ευκαιρία…
“Όταν γύρισα από την δουλειά εκείνο το βράδυ, η γυναίκα μου σέρβιρε το βραδινό. Της έπιασα το χέρι και της είπα: “Έχω να σου πω κάτι”. Κάθισε κάτω και έφαγε ήσυχα. Είδα ότι ήταν πληγωμένη στα μάτια της.”
“Ξαφνικά δεν ήξερα πώς να ανοίξω το στόμα μου. Αλλά έπρεπε να της πω τι σκεφτόμουν για το διαζύγιο. Έφερα το θέμα ήρεμα. Δεν φαινόταν να ενοχλείται από τα λόγια μου, αντιθέτως με ρώτησε ήσυχα, “γιατί;”. Απέφυγα την ερώτηση της. Αυτό την θύμωσε. Πέταξε τα μαχαιροπίρουνα και μου φώναξε “δεν είσαι άντρας!”.”
“Εκείνο το βράδυ δεν μιλήσαμε ο ένας στον άλλο. Έκλαιγε. Ήξερα ότι ήθελε να μάθει τι είχε συμβεί στον γάμο μας. Αλλά δεν μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Η Jane είχε κερδίσει την καρδιά μου. Δεν την αγαπούσα πια. Απλά την λυπόμουν!”
“Με με βαθιά αίσθηση ενοχής, έφτιαξα ένα σύμφωνο διαζυγίου το οποίο έλεγε ότι θα μπορούσε να πάρει το σπίτι μας, το αυτοκίνητο και 30% της εταιρίας. Το κοίταξε και το έσκισε. Η γυναίκα με την οποία είχα περάσει 10 χρόνια από την ζωή μου είχε γίνει μια ξένη.
Ένιωσα άσχημα για τον χρόνο που είχε χαραμίσει, τους πόρους και την ενέργεια, αλλά δεν μπορούσα να πάρω πίσω αυτά που είχα πει γιατί αγαπούσα πολύ την Jane. Τελικά έκλαψε δυνατά μπροστά μου. Περίμενα να το δω. Το κλάμα της ήταν για μένα κάτι σαν λύτρωση. Η ιδέα του διαζυγίου μου είχε γίνει εμμονή για αρκετές εβδομάδες και φαινόταν τώρα πιο καθαρή και αμετακίνητη.”
“Την επόμενη ημέρα, γύρισα σπίτι πολύ αργά και την βρήκα να γράφει κάτι στο τραπέζι. Δεν έφαγα βραδινό, πήγα κατευθείαν για ύπνο και αποκοιμήθηκα πολύ γρήγορα, γιατί ήμουν κουρασμένος από την επεισοδιακή μέρα που πέρασα με την Jane. Όταν ξύπνησα, ήταν ακόμα στο τραπέζι και έγραφε. Δεν με ένοιαζε, έτσι γύρισα πλευρό και κοιμήθηκα ξανά.”
“Το πρωί μου έδειξε τους όρους του διαζυγίου: δεν ήθελε τίποτα από μένα, απλά ήθελε έναν μήνα περιθώριο πριν το διαζύγιο. Μου ζήτησε μέσα σ’αυτόν τον μήνα να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο πιο φυσιολογικά γινόταν. Οι λόγοι της ήταν απλοί: ο γιος μας είχε εξετάσεις σε έναν μήνα και δεν ήθελε να το αποσπάσει με τον διαλυμένο γάμο μας. Με βρήκε σύμφωνο.
Αλλά είχε και κάτι ακόμα, μου ζήτησε να θυμηθώ όταν την είχα κουβαλήσει στο νυφικό μας δωμάτιο την ημέρα του γάμου μας. Μου ζήτησε να την κουβαλάω από το δωμάτιο ως την εξώπορτα κάθε μέρα για τον επόμενο μήνα. Σκέφτηκα ότι είχε τρελαθεί. Συμφώνησα απλά για να κάνω τις τελευταίες μέρες μας πιο εύκολες.”
“Είπα στην Jane τους όρους της γυναίκας μου. Γέλασε δυνατά και το βρήκε παράξενο. “Όσα κόλπα κι αν κάνει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το διαζύγιο”, είπε με περιφρόνηση.” “Δεν είχαμε σωματικές επαφές με την γυναίκα μου από τότε που δήλωσα ανοιχτά την πρόθεση μου για διαζύγιο. Έτσι, όταν την κουβάλησα την πρώτη μέρα, κι οι δυο ήμασταν ατσούμπαλοι.
Ο γιος μας χειροκροτούσε από πίσω μας: “Ο μπαμπάς κρατάει την μαμά αγκαλιά”. Τα λόγια του με έκαναν να πονέσω. Από το δωμάτιο μέχρι το καθιστικό και μετά ως την εξώπορτα, περπάτησα 10 μέτρα κρατώντας την στην αγκαλιά μου. Έκλεισε τα μάτια της και είπε απαλά: “Μην πεις στον γιο μας για το διαζύγιο”. Έγνεψα καταφατικά, νιώθοντας κάπως αναστατωμένος. Την άφησα δίπλα στην πόρτα. Πήγε στην στάση να πάρει το λεωφορείο για την δουλειά. Εγώ πήγα στο γραφείο μόνος.”
“Την δεύτερη ημέρα μας βγήκε πιο εύκολα. Έγειρε στο στήθος μου. Μύρισα το άρωμα της. Συνειδητοποίησα ότι δεν την είχα προσέξει εδώ και πολύ καιρό. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πια νέα. Είχε λεπτές ρυτίδες, τα μαλλιά της γκρίζαραν! Ο γάμος μας την είχε επηρεάσει. Για ένα λεπτό αναρωτήθηκα τι της είχα κάνει.”
“Την τέταρτη μέρα, ένιωσα μια αίσθηση οικειότητας σηκώνοντας την. Αυτή ήταν η γυναίκα που είχε αφιερώσει 10 χρόνια από την ζωή της σε μένα. Την πέμπτη και την έκτη μέρα, συνειδητοποίησα ότι η αίσθηση οικειότητας ανάμεσα μας αναπτυσσόταν ξανά. Μου ήταν πιο εύκολο να την κουβαλάω καθώς περνούσε ο μήνας. Ίσως η καθημερινή άσκηση να με έκανε πιο δυνατό.”
“Ένα πρωινό διάλεγε τι να φορέσει. Δοκίμασε αρκετά φορέματα, αλλά δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο. Μετά αναστέναξε, “τα φορέματα μου είναι πλέον φαρδιά”. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχε αδυνατίσει πολύ και αυτός ήταν ο λόγος που την κουβαλούσα τόσο εύκολα. Τότε το κατάλαβα… είχε θάψει τόσο πόνο και πικρία μέσα στην καρδιά της. Ασυναίσθητα, έπιασα το κεφάλι της.”
“Ο γιος μας μπήκε μέσα εκείνη την στιγμή και είπε, “Μπαμπά, ήρθε η ώρα να κουβαλήσεις την μαμά μέχρι έξω”. Αυτό το θέαμα είχε γίνει σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Η γυναίκα μου του έκανε νόημα να πλησιάσει και τον αγκάλιασε σφιχτά. Γύρισα το πρόσωπο μου από την άλλη, γιατί φοβήθηκα ότι θα άλλαζα γνώμη την τελευταία στιγμή.
Μετά την πήρα στην αγκαλιά μου, βγήκα από το δωμάτιο, πέρασα από το καθιστικό και μετά από τον διάδρομο. Το χέρι της ήταν περασμένο γύρω από τον λαιμό μου απαλά. Την κρατούσα σφιχτά. Ήταν σαν την ημέρα του γάμου μας.”
“Αλλά ήταν πιο αδύνατη και αυτό με στεναχωρούσε. Την τελευταία μέρα, όταν την κράτησα στα χέρια μου, δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα. Ο γιος μας είχε πάει σχολείο. Την κράτησα σφιχτά και είπα, “Δεν είχα παρατηρήσει ότι η οικειότητα έλειπε από την ζωή μας”. Πήγα στο γραφείο… βγήκα από το αυτοκίνητο γρήγορα χωρίς να κλειδώσω.
Φοβόμουν ότι οποιαδήποτε καθυστέρηση θα μου άλλαζε την γνώμη… Ανέβηκα πάνω. Η Jane άνοιξε την πόρτα και της είπα “Συγγνώμη, Jane, δεν θέλω πια να πάρω διαζύγιο.” “Με κοίταξε έκπληκτη και μετά ακούμπησε το μέτωπο μου. “Έχεις πυρετό;” με ρώτησε.
Απομάκρυνα το χέρι της. “Λυπάμαι, Jane. Δεν θέλω να πάρω διαζύγιο. Ο γάμος μου ήταν βαρετός επειδή εκείνη και εγώ δεν εκτιμούσαμε τις λεπτομέρειες στην ζωή μας, όχι επειδή δεν αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο. Τώρα κατάλαβα ότι από τότε που την έφερα σπίτι την ημέρα του γάμου μας μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος πρέπει να την κρατάω δίπλα μου.” Η Jane φάνηκε να ξυπνάει.
Μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι και μετά έκλεισε την πόρτα και ξέσπασε σε κλάματα. Πήγα κάτω και έφυγα. Σταμάτησα σε ένα ανθοπωλείο στον δρόμο και παρήγγειλα μια ανθοδέσμη για την γυναίκα μου. Η πωλήτρια με ρώτησε τι να γράψει στην κάρτα. Χαμογέλασα και έγραψα, “Θα σε κουβαλάω κάθε πρωί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος”.
“Εκείνο το βράδυ έφτασα σπίτι, με τα λουλούδια στο χέρι και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, έτρεξα πάνω και βρήκα την γυναίκα μου στο κρεβάτι – νεκρή. Η γυναίκα μου πάλευε εδώ και μήνες με τον καρκίνο κι εγώ ήμουν πολύ απασχολημένος με την Jane για να το παρατηρήσω. Ήξερε ότι θα πέθαινε σύντομα και ήθελε να με σώσει από την αρνητική αντίδραση του γιο μου, σε περίπτωση που παίρναμε διαζύγιο. Τουλάχιστον στα μάτια του γιου μου την αγαπούσα…”
“Οι μικρές λεπτομερείς στις ζωές μας είναι αυτό που πραγματικά μετράει σε μια σχέση. Δεν είναι η έπαυλη, το αυτοκίνητο, η περιουσία, τα χρήματα στην τράπεζα. Αυτά δημιουργούν ένα περιβάλλον για την ευτυχία, αλλά δεν την φέρνουν από μόνα τους.”
“Βρείτε, λοιπόν, χρόνο να είστε φίλοι με τον/την σύζυγο σας και να κάνετε αυτά τα μικρά πράγματα που χτίζουν την οικειότητα μεταξύ σας. Κάντε τον γάμο σας ευτυχισμένο!”
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου