Η Δέσποινα Τατιγιάννη είναι μία συμπολίτισσά μας η οποία πέρασε μέσα από μία σύγχρονη ασθένεια που...
ταλαιπωρεί χιλιάδες νέα άτομα, κυρίως γυναίκες, τη νευρική ανορεξία.
Για τρία ολόκληρα χρόνια ζούσε μέσα σε αυτόν το εφιάλτη, αλλά τη δύναμη που έκρυβε μέσα της, δεν την ήξερε ούτε η ίδια και όπως λέει χαρακτηριστικά «γύρισε το βαρέλι της ζωής» ανάποδα και βγήκε αλώβητη.
Μέσα από μία πολύ ενδιαφέρουσα εξιστόρηση στο KOZANILIFE.GR, μας περιγράφει τη δική της διαδρομή και τι την οδήγησε σε αυτό, να φτάσει να ζυγίζει 42 κιλά, αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει, το πώς βγήκε μέσα από αυτό και τι συμβουλεύει στους ανθρώπους που βρίσκονται στον δύσκολο αυτό δρόμο.
– Δέσποινα σε ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή της πρόσκλησής μου να μοιραστείς μαζί μας τη δική σου ιστορία. Θα ήθελα να μου πεις, πώς ξεκίνησε η ιστορία με τη νευρική ανορεξία και σε τι ηλικία;
Ξεκίνησε πριν 5 χρόνια όταν ήμουν 29 ετών.
– Πώς μπήκες σε αυτή την περιπέτεια, είχες κάποια κιλά παραπάνω;
Όχι ήταν καθαρά ψυχολογικό θέμα. Δεν ήμουν από τις περιπτώσεις που με έβλεπα χοντρή ενώ ήμουν 54 κιλά. Το πρόβλημα ξεκίνησε ενώ όλα στη ζωή μου ήταν καλά, ξαφνικά άρχισαν να μου συμβαίνουν αναποδιές σε όλους τους τομείς της ζωής μου, στα επαγγελματικά, στα προσωπικά, στα οικογενειακά κλπ.
– Περιέγραψε μου πώς είναι να είναι κανείς μέσα σε κατάθλιψη και νευρική ανορεξία ταυτόχρονα;
Ένα μόνιμο σκοτάδι, καμία θετική σκέψη, μαυρίλα… όρεξη για τροφή καμία φυσικά, απλά βουλιάζεις καθημερινά και το χειρότερο είναι ότι παύεις να παλεύεις για να σωθείς, απλά βουλιάζεις… αυτά όσο αφορά την κατάθλιψη. Όσο αφορά τη νευρική ανορεξία πρώτα ξεκινάς να κοροϊδεύεις τους γύρω σου και μετά τον εαυτό σου.
– Τι εννοείς με αυτό, πρώτα κοροϊδεύεις τους γύρω σου και μετά τον εαυτό σου;
Ότι είσαι καλά, ότι έφαγες… ότι ενώ είσαι πλέον σαν σκελετός και εσύ προσπαθείς να πείσεις για κάτι άλλο που φυσικά δεν υπάρχει, μόνο εσύ το βλέπεις. Σκεφτείτε… μου έφερνε η μητέρα μου φαγητό και εγώ το πετούσα κρυφά από το παράθυρο και μετά της έλεγα και πόσο νόστιμο ήταν.
– Τώρα που είσαι έξω από αυτόν τον εφιάλτη, τι πιστεύεις ότι σε οδήγησε σε αυτό; Ανασφάλεια, είτε προσωπικής φύσεως είτε όλες οι κακές συγκυρίες που συνέβησαν, βρίσκοντας «καταφύγιο» στο πιο ευάλωτό σου σημείο;
Πιστεύω πώς λειτούργησαν αρνητικά στην ψυχολογία μου όλες οι δυσκολίες σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μιλούσα, δεν ξεσπούσα και μάζευα μέσα μου πράγματα χωρίς να τα εξωτερικεύω. Αυτό έκανε κακό στην ψυχολογία μου, με αποτέλεσμα να πάθω ένα είδος κατάθλιψης, χωρίς να έχω όρεξη για φαγητό.
-Πιστεύεις ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα, αρκεί να τον βρει ευάλωτο;
Φυσικά και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Το τέρας που ονομάζεται κατάθλιψη επιτίθεται στον πιο ευάλωτο.
– Τι σου έλεγαν οι δικοί σου άνθρωποι;
Τρία χρόνια όλοι οι δικοί μου άνθρωποι προσπαθούσαν να με πείσουν πως πρέπει να επισκεφτώ κάποιον ειδικό, εγώ και μόνο που το άκουγα θύμωνα μαζί τους λέγοντάς τους πως δεν είμαι τρελή και πώς είμαι καλά. Το γεγονός ότι δεν μπορούσα ούτε καν να καθίσω επειδή είχαν μείνει μόνο οστά, δεν με ένοιαζε καθόλου… μπορώ να σου εκμυστηρευτώ πώς περίμενα απλά το τέλος! Άρχισαν οι λιποθυμίες… Ότι σας λέω, θα ήθελα να δημοσιευτεί για να μπορέσω να βοηθήσω όποιον υποφέρει από αυτό.
– Απευθύνθηκες σε κάποιον ειδικό για αυτό, υπάρχει διάγνωση, νοσηλεία;
Ένας φίλος μου, μου έστειλε κάποιες φωτογραφίες από κοπέλες που είχαν πεθάνει από νευρική ανορεξία. Άσχημες εικόνες και εκεί ήταν το πρώτο ταρακούνημα! Αποφάσισα να μπω στο νοσοκομείο για εξετάσεις.
– Τι σε ταρακούνησε; Η ιδέα του θανάτου;
Όχι τόσο η ιδέα του θανάτου, όπως σας είπα μέσα μου το περίμενα… απλά άλλο να το σκέφτεσαι και άλλο να το βλέπεις. Ήταν μία κοπέλα που μου έμοιαζε πάρα πολύ και εκεί σκέφτηκα το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο στη ζωή μου… τη μητέρα μου! Μόλις νοσηλεύτηκα το στομάχι μου πλέον δεν δεχόταν εύκολα την τροφή κι έτσι τρεφόμουν με ορούς. Νοσηλεύτηκα 2 μήνες και κάτι σε εξειδικευμένη κλινική, με διάγνωση «ψυχολογική νευρική ανορεξία με κατάθλιψη». Πέρασα από τον ψυχολόγο της κλινικής, κάθε μέρα μιλούσα μαζί του, απλά μετά από 2 μήνες νοσηλείας, έκρινε πώς ήμουν έτοιμη να βγω. Όταν έφαγα κανονική τροφή ένιωθα σαν μωρό που έκανε τα πρώτα του βήματα, είχα ξεχάσει τι γεύση είχε το ψωμί, τα γεμιστά, οι σοκολάτες που λατρεύω… τα πάντα. Ένοιωθα σαν να ξαναγεννήθηκα και χαμογελούσα ξανά. Είχα κερδίσει το θάνατο Αργυρώ μου, όταν πήγα στην κλινική ο γιατρός μου είπε πώς δύσκολα θα την σκαπουλάρω.
– Σε πείσμωσε, σε τρόμαξε αυτή η αλήθεια του γιατρού;
Με θύμωσε και με πείσμωσε, δεν μου άρεσε ποτέ να χάνω και κυρίως από δική μου υπαιτιότητα.
– Όταν βγήκες από την κλινική, ένιωθες έτοιμη να αντιμετωπίσεις τη ζωή ξανά;
Όταν βγήκα από την κλινική χαμογέλασα ξανά μετά από τρία χρόνια. Ένοιωθα πανέτοιμη, βέβαια έπρεπε να έχω ψυχολογική υποστήριξη κάποιου ειδικού για ένα διάστημα. Για έξι μήνες καθημερινά με παρακολουθούσε ψυχολόγος. Εκεί έμαθα πράγματα τα οποία με πλήγωναν ψυχολογικά από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για όλο αυτό που πέρασα. Είχα μέσα μου συσσωρευμένο θυμό και δεν το ήξερα!
– Τι σε θύμωνε Δέσποινα;
Με τον εαυτό μου ήμουν θυμωμένη που δεν μιλούσα και κρατούσα στη ζωή μου ανθρώπους που μου έκαναν κακό, προσπαθούσα πάντα να είναι όλοι οι άλλοι καλά και χαρούμενοι, αλλά ξέχασα τη Δέσποινα. Ποτέ ξανά! Ακόμα και σήμερα κάποιοι με λένε τρελή, επειδή πέρασα όλο αυτό και πήγα σε ψυχολόγο. Λοιπόν, καλύτερα να νομίζουν ότι είμαι τρελή, παρά να έρχονται πάνω από τον τάφο μου με κροκοδείλια δάκρυα. Αυτό το λέω για να μη φοβούνται κάποιοι να πάνε σε ειδικό, σκεπτόμενοι, τι θα πει ο κόσμος. Ο κόσμος πάντα λέει.
– Πάμε στο σήμερα. Πώς είναι η Δέσποινα σήμερα και τι θα έλεγε στους ανθρώπους που πάσχουν από νευρική ανορεξία και κατάθλιψη;
Η Δέσποινα σήμερα είναι υγιής, προσπαθεί να είναι αληθινή και όχι αρεστή. Έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπούν, αλλά το σημαντικότερο πλέον είναι ότι ΜΕ ΑΓΑΠΩ! Τα πάντα πλέον τα αντιμετωπίζω με χαμόγελο και χιούμορ. Όλοι μας κάποια στιγμή φτάνουμε στον πάτο, στο χέρι μας είναι να γυρίσουμε το βαρέλι της ζωής ανάποδα. Στα άτομα με νευρική ανορεξία και κατάθλιψη θα έλεγα να επισκεφτούν το συντομότερο κάποιον ειδικό, χωρίς να φοβούνται. Θα έλεγα επίσης ότι καλό είναι να ξεσπάμε, να ουρλιάζουμε, να κλαίμε! Κλείνοντας αυτή την περιπέτειά μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω δυο ανθρώπους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και στην ανάρρωση μου… θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άντρα μου τον Θεόκλητο γιατί βρέθηκε στη ζωή μου αφού είχα αρχίσει να συνέρχομαι, αλλά όταν με γνώρισε ήμουν 48 κιλά από τα 42 που είχα φτάσει. Όταν με γνώρισε μου υποσχέθηκε να με παχύνει και το κατάφερε, με έκανε 60 κιλά και τον αγαπώ πολύ! Τον φύλακα άγγελό μου, αδερφικό φίλο, τον Κώστα Χατζηανδρέου ο οποίος έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στην ανάρρωσή μου, είναι ο άνθρωπος που με στήριζε ψυχολογικά όλο αυτό το διάστημα. Τους χρωστάω πολλά και τους δύο και το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστήσω δημόσια. Να αγαπάτε τους εαυτούς σας και να χαμογελάτε!
– Δέσποινα σε ευχαριστώ από καρδιάς για αυτή την αναδρομή που κάναμε παρέα, σε ευχαριστώ για το χρόνο σου, εύχομαι να είσαι πάντα υγιής και χαμογελαστή.
KOZANILIFE.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου