Ότι σε νίκησε ο καρκίνος. Μοιάζει σαν ένα από αυτά τα κρύα αστεία που σου έγραφαν πολλές φορές κι όταν τα έλεγες εσύ προκαλούσαν γέλιο. Τώρα όμως,...
όταν ακούγονται από ξένα στόματα, κανείς δεν μπορεί να γελάσει.
Ανήκω στην γενιά του ’80. Μετάφραση. Στην τηλεόραση δύο κανάλια (άντε τρία, όταν άνοιξε η ΕΡΤ3), τα κρατικά δηλαδή, τα οποία κάποια στιγμή έπαιζαν τον…τσομπανάκο και τον εθνικό ύμνο και μας έβαζαν για ύπνο.
Το βίντεο λοιπόν ήταν ο ναός της διασκέδασής μας. Το βίντεο κλαμπ και η επίσκεψη σε αυτό…ιεροτελεστία. Σαν torrent της εποχής. Και ο Στάθης Ψάλτης ήταν χωρίς αμφιβολία ο βασιλιάς. Οι ταινίες του δεν ήταν όλες καλές. Πολλές ήταν κάκιστα γυρισμένες, με ανύπαρκτο σενάριο. Κι όμως, εκείνος μπορούσε να τις μετατρέψει σε κάτι το απολαυστικό. Πηγαίο ταλέντο, φυσικό, δεν φοβόταν να τσαλακωθεί και να παίξει χαρακτήρες έξω από αυτό που ήταν ο ίδιος. Δηλαδή ένας άνθρωπος σκεπτόμενος, βαθύς, ευγενικός και με τεράστια επιτυχία στις γυναίκες.
Εκτός από το βίντεο, η εποχή είχε και πολύ Δελφινάριο. Και το θέατρο στο Πεδίο του Άρεως. Κι εκεί ο Στάθης έσπαγε ταμεία. Άλλες φορές με σάτιρα κι άλλες με δραματικούς μονολόγους, προς το τέλος των νούμερών του, που τους συνήθιζε, ίσως για να αποδείξει -όχι ότι το χρειαζόταν- ότι το ταλέντο του δεν περιορίζεται στη κωμωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου