οι οικιακές βοηθοί είναι προνόμιο των εύπορων. Στο παρελθόν όμως δεν χρειαζόταν να είναι κανείς πλούσιος για να έχει «υπηρέτρια».
Οι περισσότερες «κυρίες» της Αθήνας παρόλο που δεν δούλευαν, είχαν η κάθε μια τη δική τους υπηρέτρια που φυσικά έμενε στο σπίτι. Το φαινόμενο ήταν τόσο διαδομένο, που οι υπηρέτριες εμφανίστηκαν σε πολλές ελληνικές ταινίες ως αναπόσπαστο κομμάτι της μέσης αστικής οικογένειας. Οι περισσότερες τελείωναν μόνο το δημοτικό και έφευγαν από τα χωριά τους για να γίνουν υπηρέτριες.
Οι γονείς τις έστελναν στα σπίτια της πόλης γιατί δεν είχαν τα μέσα να τις συντηρήσουν. Στα νησιά, και ειδικά στις Kυκλάδες, υπήρχαν ιδιωτικοί ταχυδρόμοι που γύρναγαν στους δρόμους και ανακοίνωναν πότε έφευγε το καΐκι που μετέφερε τα κορίτσια στον Πειραιά. Κάποια κορίτσια έκαναν την τύχη τους σε αξιοπρεπείς οικογένειες που τους φέρονταν με σεβασμό και γίνονταν μέλη της οικογένειας.
Ωστόσο, υπήρχαν και αφεντικά που όχι μόνο δεν αντιμετώπιζαν φιλικά τα κορίτσια, αλλά τους έκαναν τη ζωή μαρτύριο. Η δουλειά τους ξεκινούσε με την ανατολή του ήλιου και τελείωνε με τη δύση. Ήταν ανασφάλιστες, τα χρήματα που έπαιρναν ήταν ελάχιστα, φορούσαν αποφόρια και η διατροφή τους ήταν ελλιπής.
Οι τιμωρίες και το ξύλο υποτίθεται ότι ήταν μέσο διαπαιδαγώγησης, ενώ υπήρξαν και σπάνιες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης. Η πιο γνωστή περίπτωση υπηρέτριας που την κακομεταχειρίζονταν τα αφεντικά της, είναι αυτή της ανήλικης Σπυριδούλας, που η «κυρία» την έκαψε με το σίδερο για να την τιμωρήσει επειδή όπως ισχυριζόταν, τις έκλεψε κάποια δολάρια.
Η κλοπή δεν αποδείχτηκε ποτέ και η Σπυριδούλα κακοποιήθηκε τόσο, που κατέληξε στο νοσοκομείο και τα αφεντικά της στη φυλακή. Η υπόθεση έγινε γνωστή, αλλά δεν ήταν η μοναδική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου