Παραπονέθηκαν στον διευθυντή του εστιατορίου ότι κάποιοι πελάτες έκαναν φασαρία. Η αντίδραση του; Καταπληκτική!

Ο Tony Posnanski είναι μάνατζερ εστιατορίου τα τελευταία 15 χρόνια. Σε αυτό το σημείο, τα έχει δει όλα. Έχει ζήσει φοβερές εμπειρίες αλληλεπιδρώντας με...
πελάτες, αλλά είχε και αξέχαστες.

Αλλά μια συγκεκριμένη ανάμνηση ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, όταν χρειάστηκε να εξυπηρετήσει μια μητέρα και την αυτιστική της κόρη.

Ένα βράδυ που εργαζόταν, ο Tony έλαβε αρκετά παράπονα από πελάτες για μια μητέρα και τη κόρη της, που έκαναν πολλή φασαρία και ενοχλούσαν. Ο ίδιος ο Tony άκουγε τις φωνές τους στο βάθος.

Ως μάνατζερ, είναι η δουλειά του τέτοια που πρέπει να παρέχει την καλύτερη εξυπηρέτηση, και έτσι κατευθύνθηκε προς το τραπέζι για να τους κάνει μια σύσταση. Ωστόσο, όταν έφτασε εκεί, συνέβη κάτι απροσδόκητο.

Η μητέρα του κοριτσιού του έκανε μια απλή ερώτηση, «Ξέρετε πως είναι να έχετε παιδί με αυτισμό;»

Ο Tony αποφάσισε αργότερα να γράψει μια ανοιχτή επιστολή προς αυτή τη γυναίκα:

Προς τη γυναίκα και το παιδί που κάθονταν στο τραπέζι 9,
δε σας συστήθηκα. Το όνομά μου είναι Tony Posnanski. Είμαι υπεύθυνος εστιατορίου για 15 χρόνια τώρα. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου το περνάω, ώστε να βεβαιώνομαι ότι τα πάντα κυλάνε καλά στο εστιατόριο. Αυτό μπορεί να σημαίνει το πλύσιμο των πιάτων, το μαγείρεμα και μερικές φορές το σερβίρισμα των τραπεζιών. Έχω αντιμετωπίσει και κάθε παράπονο με τους πελάτες.

Πριν από μερικές εβδομάδες ήρθατε για φαγητό στο εστιατόριό μου. Ήμουν πολύ απασχολημένος εκείνο το βράδυ. Μου ζητήθηκε να σας κάνω κάτι για σας, καθώς το παιδί έκανε φασαρία. Άκουσα φωνές και σας πλησίασα. Πριν καν προλάβω να μιλήσω μου είπατε…

«Ξέρετε πως είναι να έχετε παιδί με αυτισμό;» Δεν ήσασταν αγενής όταν κάνατε την ερώτηση. Στην πραγματικότητα, ήσασταν πολύ ειλικρινής. Η κόρη δε πρέπει να ήταν πάνω από 5 ετών. Είναι όμορφη και φαινόταν φοβισμένη, επειδή ήρθα εκεί.

Στα 15 χρόνια που εργάζομαι δεν έχω πολλές έντονες αναμνήσεις από τη δουλειά μου. Θυμάμαι διάφορα σκηνικά, ωστόσο θυμάμαι τα τα πάντα τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος μου. Πως έκλαιγα επειδή τον άκουσα να κλαίει. Πως στεκόμουν εκεί και του είπα ότι θα έκανα τα πάντα για αυτόν και θα ήμουν ο καλύτερος πατέρας. Θυμάμαι τη μέρα που παντρεύτηκα τη γυναίκα μου. Πως έκλαιγα και υποσχέθηκα ότι θα ήμουν ο καλύτερος σύζυγος. Θυμάμαι τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη μου. Δεν έκλαψα εκείνη τη μέρα. Ήμουν τόσο ανακουφισμένος, επειδή έχασα ένα παιδί δύο χρόνια νωρίτερα.

Ξέρω τι έπρεπε να πω όταν ήρθα στο τραπέζι σας. Θα σας έλεγα ευγενικά να κάνετε λιγότερη φασαρία. Θα σας πρόσφερα τραπέζι αλλού. Αλλά δεν έκανα τίποτα από αυτά.

Αντίθετα σας είπα ότι ήλπιζα το γεύμα σας να είναι ωραίο. Έκανα χειραψία με την κόρη σας και σας είπα ότι το γεύμα σας είναι κερασμένο από το κατάστημα. Σήμαινε πολλά περισσότερα για μένα. Πιστεύω οι άλλοι πελάτες δυσαρεστήθηκαν με αυτό. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε σημασία για μένα.

Μου κάνατε μια ερώτηση που δεν απάντησα. Η αλήθεια είναι ότι ξέρω πως είναι να έχεις παιδί με αυτισμό. Ξέρω πως είναι να είσαι γονιός. Ξέρω πως είναι να είσαι σύζυγος. Ξέρω πως είναι να θες περνάς περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σου.

Μου κάνατε την ερώτηση αμέσως. Το έχετε ζήσει και άλλου σε άλλα εστιατόρια. Δεν ήθελα να γίνω σαν τους άλλους υπεύθυνους εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα να σας πω αυτό που ακούγατε πάντα.

Ειλικρινά, σας γράφω αυτή την επιστολή επειδή θέλω να σας ευχαριστήσω και τις δύο. Μου χαρίσατε μια ωραία ανάμνηση. Μια ανάμνηση που χρειαζόμουν για τα τελευταία 15 χρόνια. Επίσης, μου μάθατε ένα πολύτιμο μάθημα…

Μερικές φορές κάνοντας το σωστό, δεν κάνει τους πάντες ευτυχισμένους. Μόνο τους ανθρώπους που το χρειάζονται περισσότερο.

Με ειλικρίνεια,

Tony Posnanski