… ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ;

Του Γιώργου Νούτσου

Μου αρέσει να εκφράζομαι πάντα, αφού πρώτα, καταπέσει ο κουρνιαχτός ! Επίσης πολύ μου αρέσει, να διαπιστώνω την διαχρονικότητα κάποιων σκέψεων που...

στο παρελθόν εξέφρασα, πράγμα που καταδεικνύει δύο δεδομένα… Πρώτον τη δική μου σταθερή και όσο περισσότερο γίνεται αντικειμενική ματιά στα γεγονότα και δεύτερον, την επίσης σταθερή στο χρόνο στάση, πολιτικές και προτάξεις του υποκειμένου της κριτικής μου..κι εν προκειμένω, του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Για την παρουσία του στην ΔΕΘ, ήδη λέχτηκαν και γράφτηκαν πολλά κι επειδή, όπως είναι λογικό, ο καθένας που το επιχειρεί, αναζητεί μια άλλη ανάγνωση που να καθιστά την υποκειμενική προσέγγιση όσο γίνεται πιο αντικειμενική, κρίνω σκόπιμο την ώρα αυτή να το πράξω κι εγώ.

Αποδεικνύω έτσι, την σταθερή και απαρέγκλιτη στάση μου, να τοποθετούμαι ευθαρσώς, μπροστά σε γεγονότα που εκτιμώ, πως θα επηρεάσουν καταλυτικά τα μελλούμενα να συμβούν στη χώρα μας, το αμέσως προσεχές διάστημα.

Κι εξηγούμαι… Είδαμε τόσο στην Κεντρική ομιλία το βράδυ του Σαββάτου, όσο και στην συνέντευξή του, έναν άλλον πολιτικό. Ένα σύγχρονο άνθρωπο, που ξέρει να τιμά το ρόλο και την θεσμική θέση που του έχει ανατεθεί, δίνοντας έμφαση σε όλα εκείνα τα στοιχεία, που τον βοηθούν να σχηματοποιεί την συγκεκριμένη εικόνα που εξ αρχής θέτει σαν στόχο…

Dress code, στάση και γλώσσα σώματος, εμφατική φυσιογνωμία ταγμένη στη ροή του λόγου του, συνετή παρουσία, καθαρότητα θέσεων, ρεαλιστική  προσέγγιση, προσεγμένο περιεχόμενο.

Κλείνοντας τους τίτλους της παρουσίας του, θα έλεγα εμφατικά, πως πλάσαρε μαεστρικά, την εικόνα του πολιτικού του αύριο, καθώς κατάφερε να την αντιπαραβάλλει μεθοδικά, με αυτή του πρωθυπουργού, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στους πολίτες να εξάγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Σοβαρός, μετρημένος, δείχνοντας πως κυριαρχείται από ενσυναίσθηση και πως έχει πλήρη επίγνωση των ευθυνών που θα κληθεί σε σύντομο χρόνο να αναλάβει, αποφεύγοντας την πεπατημένη των εύκολων, ευχάριστων, αλλά αδιέξοδων κι επικίνδυνων υποσχέσεων, εστίασε πολύ ορθά, όχι στην παρουσίαση ενός εύπεπτου, παροχολογικού και λαικιστικού σχεδίου , αλλά στην σύλληψη και κατάθεση ενός συγκροτημένου σχεδίου, ανάταξης της Ελληνικής πραγματικότητας και επαναφοράς της χώρας στις ράγες της Ανάπτυξης, του ορθολογισμού και της συντεταγμένης προσπάθειας.

Ζήτησε την συστράτευση όλων στον κοινό σκοπό. Ανέπτυξε τον δικό του Αξιακό Χάρτη, όπου αναδύθηκαν έννοιες, όπως Αξιοσύνη, Αξιολόγηση, Αξιοκρατία, μικρό και ευέλικτο Επιτελικό Κράτος, Επιχειρηματικότητα, Πλουραλισμός, Ελευθερία, Νομιμότητα, των οποίων την διαπόμπευση βιώνουμε πληθωρικά επί των ημερών του Συριζέικου εσμού.

Αίσθηση έκανε το προσεγμένο του άγγιγμα στα αιτήματα των Κοινωνικών ομάδων, δίνοντας το στίγμα μιας διακυβέρνησης, όπου η Κοινωνική και Οικονομική Δικαιοσύνη, θα αποτελέσει τον δείκτη των πολιτικών του, από τη στιγμή που η Ελληνική Οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει, παράγοντας τους πρώτους καρπούς της Οικονομικής του θεώρησης.

Θα αποφύγω τον πειρασμό να μπώ στην συγκεκριμένη καταγραφή αριθμών και υποσχέσεων, καθότι θα μου ήταν πολύ εύκολο. Ενα πέρασμα όμως στον διαδικτυακό ενημερωτικό χώρο, είναι αρκετό για τον καθένα, να ενημερωθεί. Θα επιμείνω σ αυτό που εγώ επιλέγω να τονίσω… Το μήνυμα που εξέπεμψε με την παρουσία του και που έδειξε χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, έναν πολιτικό νέας κοπής, που δείχνει να πιστεύει αυτά που λέει και που έχει αποφασίσει με την συγκατάθεση των Ελλήνων πολιτών, να τα κάνει πράξη.

Μητσοτάκης και Τσίπρας. Δύο πρόσωπα, δύο εικόνες. Διαμετρικά αντίθετα, με το μόνο ίσως κοινό τους στοιχείο το νεαρό της ηλικίας. Από κει και πέρα όμως το χάος.

Χάος στα προσωπικά διαπιστευτήρια και στην προσωπική αξιοσύνη. Χάος στο σεβασμό προς έναν κόσμο που πένεται. Χάος ως προς τις προτεινόμενες πολιτικές για την έξοδο από την κρίση. Χάος όσον αφορά τον ηθικό και αξιακό κώδικα που καθ ημέραν ο καθένας τους προβάλλει και μετέρχεται.

Αίσθησή μου είναι και κλείνω με αυτό, πως αυτές τις δύο μέρες, οι πολίτες πήραν μια ανάσα βαθιά. Όχι επειδή αναγνώρισαν ένα νέο Μεσσία στο πρόσωπο του Μητσοτάκη, αλλά επειδή ένιωσαν πως τελικά, μπορεί να υπάρξει ένας άλλος δρόμος… Σύνεσης, συνέπειας, σωφροσύνης, αλήθειας και κυρίως, αποτελεσματικότητας.

Αυτόν τον δρόμο έδειξε ο Μητσοτάκης. Που μπορεί να μην είναι εύκολος, είναι όμως ο μόνος που θα μπορέσει να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη και να δημιουργήσει ελπίδα, από την οποία παντελώς στερέψαμε.

Η σωφροσύνη απαιτεί αυτό να πράξουμε. Άσχετα με τις μέχρι σήμερα προσωπικές μας συμπάθειες ή κωλύμματα, πέρα από την ταύτισή μας με ιδεολογίες ή με διακριτές εντός του χώρου της ΝΔ ομάδες, οφείλουμε να στρατευτούμε μαζί του. Να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του. Να του δώσουμε την ευκαιρία να αποδείξει πως και θέλει και μπορεί.

Μια άλλη Ελλάδα ελπίδας και αξιοπρέπειας, μας καλεί να την γνωρίσουμε…Καλό είναι να μη κλείσουμε και τη φορά αυτή, μάτια κι αυτιά στη λογική...!