αυτό το ζήτημα –πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα -έχει πάρει τρομερές διαστάσεις και απ’ ότι φαίνεται, αυτή είναι μόνο η αρχή.
Δεν θα διαλέξουμε πλευρά, στόχος μας μ’ αυτό το κείμενο είναι να προβληματιστούμε όλοι και να δούμε τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά. Τη σκοπιά της μητέρας που μεγαλώνει ένα κορίτσι που θέλει να γίνει αγόρι.
«Οι συζητήσεις περί ταυτότητας φύλου έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο. Οι όροι που χρησιμοποιούνται είναι πολλοί. Με τη διάσταση που έχει πάρει το θέμα πολλοί μιλάνε για τη σεξουαλικότητα αυτών των ατόμων, εκφράζοντας την αποδοχή ή τη δυσαρέσκειά τους.
Εντάξει, μπορώ να το καταλάβω. Είναι ένα φλέγον ζήτημα. Όπως επίσης, μπορώ να καταλάβω ότι κάθε χρήστης του διαδικτύου έχει μία γνώμη. Και είναι δικαίωμά του. Γι’ αρκετούς από εμάς, είναι ένα περίεργο ζήτημα.
Αλλά όχι για μένα.
Εγώ το ζω σαν γονιός. Είμαι η μητέρα ενός παιδιού που δεν θέλει να συμβιβαστεί με τον ρόλο που έχει το φύλο του. Είμαι ένας από αυτούς τους γονείς που προσπαθούν να το κάνουν να φαίνεται φυσιολογικό, σε μια κοινωνία που είναι γεμάτη μίσος, όμως δεν είμαι εδώ για να κατακρίνω κανέναν.
Όταν ήμουν έγκυος, ήξερα ότι θα κάνω κορίτσι πριν φανεί στο υπερηχογράφημα. Απλώς το ήξερα. Κάποιες μητέρες έχουμε αυτό το ένστικτο. Αλλά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ήξερα επίσης ότι δεν θα ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι. Ήμουν τόσο σίγουρη που στο πάρτι που κάναμε πριν γεννηθεί, δεν ήθελα τίποτα να είναι ροζ. Δεν το έκανα γιατί δεν μ’ ένοιαζε, απλώς το ένιωθα. Επέλεξα το μοβ και το πράσινο. Ποτέ δεν διάλεξα το ροζ για εκείνη ακόμα κι όταν μεγάλωσε, ωστόσο την έντυνα όπως συνηθίζεται να ντύνεται ένα κορίτσι και της αγόραζα παιχνίδια που προορίζονταν για κορίτσια.
Θυμάμαι ότι άρχισε να απορρίπτει καθετί κοριτσίστικο από την ηλικία των 2. Δεν ήθελε ούτε να τ’ αγγίξει. Αντίθετα, της άρεσαν τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά. Άρχισε να επαναστατεί κατά των φορεμάτων περίπου στην ίδια ηλικία. Έπρεπε να της δώσω κάποιο αντάλλαγμα για να τα φορέσει στις γιορτές και αφού βγάζαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, τα έβγαζε.
“Εντάξει”, είπα στον εαυτό μου, “πολλά κορίτσια δεν θέλουν να φοράνε φορέματα ή να παίζουν με κούκλες. Δεν είναι κάτι κακό. Θα γίνει ένα κανονικό κορίτσι.”
Αφήστε με να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα διαφυλικά ή ομοφυλόφιλα άτομα. Δεν βλέπω καμία διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς και σε μένα. Καμία. Ωστόσο, όταν αντιμετωπίζεις μια τέτοια κατάσταση ως γονιός, είναι τρομακτικό γιατί, με δύο λόγια, ο κόσμος μας είναι χάλια. Είναι σκληρός. Οι άνθρωποι είναι κακοί, έχουν μίσος, είναι επικριτικοί και σίγουρα θα ήταν πολύ πιο εύκολο να έχεις ένα παιδί που συμβαδίζει με όσα έχει “συνηθίσει” η κοινωνία.
Όσο η κόρη μου πλησίαζε στην ηλικία των 3-4 ετών, ντυνόταν ακόμα με κοριτσίστικα ρούχα, αλλά άρχιζε να έχει γνώμη για το τι θα φορέσει. Μπλε. Πάντα διάλεγε το μπλε χρώμα. Ποτέ δεν πήγαινε στον διάδρομο με τα κοριτσίστικα παιχνίδια στα μεγάλα μαγαζιά. Πάντα οι αγαπημένοι της ήρωες στις ταινίες ήταν αγόρια.
Μέχρι να γίνει 5 χρονών, διάλεγε μόνη της τι θα φορέσει και επέλεγε αγορίστικα ρούχα και εσώρουχα. Έβλεπε τα Χελωνονιτζάκια και τους Πάουερ Ρέιντζερς. Οι φίλοι της στο σχολείο ήταν αγόρια, με εξαίρεση ένα κορίτσι που έκαναν παρέα γιατί άρεσαν και σ’ εκείνη τα αγορίστικα πράγματα.
Τώρα είναι 6 ετών. Πλέον, της απευθύνονται όλοι ως αγόρι όταν είμαστε έξω. Μας ρωτάει αν μπορεί ν’ αλλάξει το όνομά της από Kai σε Jace. Συμπεριφέρεται σαν αγόρι, οι τρόποι της είναι πιο αντρικοί. Με ρωτάει “Μαμά, μπορώ να γίνω αγόρι;” και μου λέει ότι νιώθει σαν αγόρι. Ναι, ισχύει, είναι διαφορετική.
“Δεν στενοχωριέμαι όταν με λένε αγόρι. Μου αρέσει”. Της αρέσει. Της φαίνεται σωστό.
Σε όλους όσοι λέτε ότι αυτό είναι επιλογή και ότι κανείς δεν γεννιέται έτσι, πώς ακριβώς πιστεύετε ότι ένα εξάχρονο παιδί το επιλέγει; Πιστεύετε ότι της αρέσει να είναι διαφορετική και να παρίας στην τάξη της από την ηλικία των 6 ετών; Σας λέω κάτι σημαντικό. Δεν το επέλεξε εκείνη: αυτό την επέλεξε.
Δεν την επηρέασα ούτε εγώ ούτε ο μπαμπάς της. Έτσι γεννήθηκε. Δεν είναι κάτι “φτιαγμένο”. Δεν θέλω το παιδί μου να παλεύει με την ταυτότητά του. Δεν θέλω να είναι τόσο διαφορετική ώστε να κάνει υπερπροσπάθεια για να ταιριάξει με τους υπόλοιπους.Αλλά, θέλω να ξέρετε και κάτι ακόμα: δεν περνάει μια φάση και δεν είναι αγοροκόριτσο, γι’ αυτό μην προσπαθείτε να πείτε ότι είναι κάτι άλλο.
Δεν λέω ότι είναι διαφυλική. Δεν βάζω ταμπέλες στο παιδί μου. Είναι 6 ετών. Υποστηρίζω ότι “δεν μπορεί να κάνει τη μετάβαση πριν την εφηβεία” αν φυσικά τίθεται τέτοιο θέμα τότε. Μπορεί πολύ απλά να γίνει μια λεσβία με αντρικά χαρακτηριστικά.
Είναι τόσο σκληρό να πεις: “Θα γίνει λεσβία”; Οι γονείς δεν θέλουν τα παιδιά τους να βασανίζονται και αυτό που μπορεί να σε κάνει να βασανίζεσαι ως παιδί, είναι το να είσαι διαφορετικός. Όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ αυτό. Τα παιδιά είναι σκληρά. Τελεία. Γι’ αυτό, τα ποσοστά αυτοκτονιών σε έφηβα τρανς άτομα είναι αστρονομικά. Με τρομάζει η ιδέα να γίνει διαφυλική.
Πολλοί φίλοι και συγγενείς λένε ότι κοιτάω πολύ μπροστά, ότι τα πράγματα μπορεί ν’ αλλάξουν, ότι είναι ακόμα μικρή… Αλλά, είμαι η μητέρα της και ξέρω. Είναι διαφορετική: χωρίς καμία ταμπέλα, είναι διαφορετική. Και εγώ προετοιμάζομαι για τα χρόνια που ακολουθούν, όταν αρχίσει να καταλαβαίνει όλο και περισσότερο πόσο διαφορετική είναι. Παίζει μόνη της στην κατασκήνωση, τα αγόρια δεν την θέλουν στην παρέα τους γιατί δεν είναι αρκετά σκληρή και τα κορίτσια δεν την καταλαβαίνουν γιατί δεν της αρέσουν οι πριγκίπισσες και οι κούκλες. Με πονάει να βλέπω το παιδί μου να υποφέρει. Η ζωή δεν θα έπρεπε να είναι τόσο σκληρή σε τόσο μικρή ηλικία. Δεν μπορώ, όμως, να μην μιλήσω για το πώς νιώθω.
Στενοχωριέμαι που κι εγώ δεν έπαιξα μαζί της με κούκλες, που δεν της άρεσε ποτέ η χρυσόσκονη και οι φούστες της μπαλαρίνας. Στενοχωριέμαι που η κόρη μου ποτέ δεν θα έρθει μαζί μου να ψωνίσουμε καλλυντικά ή που δεν θα βάλει νυφικό. Στενοχωριέμαι γιατί δεν θέλει να φτιάξει τα μαλλιά της και να παίξει με Barbie. Ναι, το παραδέχομαι, στενοχωριέμαι που το παιδί μου δεν είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι. Το να το παραδέχομαι με κάνει υποκρίτρια, γιατί προσπαθώ για μια κοινωνία με λιγότερα στερεότυπα και περισσότερη ισότητα. Αλλά μ’ αρέσουν τα καλλυντικά και θα ήθελα να άρεσαν και στην κόρη μου.
Να αγαπάω το πόσο μοναδική και πόσο περήφανη είναι γι’ αυτό που την κάνει να είναι διαφορετική. Είναι περήφανη για τον εαυτό της και είμαι περήφανη κι εγώ γι’ αυτήν.
Ο καλύτερός της φίλος είναι ένα αγοράκι 5 ετών και δεν την έχει ρωτήσει ποτέ γιατί της αρέσουν τα αγορίστικα πράγματα ή γιατί δεν μοιάζει με τ’ άλλα κορίτσια. Δεν είναι φοβερό; Μακάρι να μπορούσαμε να δείξουμε στην κοινωνία να έχει την ίδια αντίληψη. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Η έκκλησή μου προς όλους σας: να μάθετε να αποδέχεστε, να δέχεστε τη διαφορετικότητα, να έχετε ανοιχτό μυαλό, να διδάξετε τα ίδια πράγματα και τα παιδιά σας. Η κόρη μου θα σας ευχαριστήσει, όπως και εκατομμύρια ακόμα παιδιά ανά τον κόσμο σαν κι εκείνη. Η κόρη μου δεν είναι περίεργη: δεν έχει τίποτα κακό. Είναι η κόρη μου και είμαι εδώ για να την υπερασπιστώ και για να υπερασπιστώ πολλά διαφορετικά παιδιά ακόμα.
Να μάθετε να αποδέχεστε και να είστε ευγενικοί. Είναι τόσο απλό.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου