όταν ανακοινώθηκαν οι βάσεις των σχολών, έμαθε πως πέρασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών Φλώρινας. Πριν από λίγες μέρες, πέρασε για πρώτη φορά και την πύλη της σχολή της, γνώρισε ήδη κάποιες συμφοιτήτριές της και την Πρόεδρο του Συλλόγου Φοιτητών.
Η Μαρία γεννήθηκε με σύνδρομο Down, είναι διαβητική και ινσουλινοεξαρτώμενη. Της αρέσει να παρακολουθεί τηλεόραση, να πηγαίνει για καφέδες και βόλτες με τις φίλες της και να διαβάζει. Έκανε από μικρή λογοθεραπεία και για τα επόμενα 12 σχολικά της χρόνια μελετούσε τόσες ώρες που η μητέρα της αναγκαζόταν να της λέει συχνά πυκνά «σήκω και λίγο απ’ το βιβλίο, ρε παιδί μου». Όπως λέει η ίδια, «περισσότερο δυσκολευτήκαμε με το πρόβλημα του διαβήτη, παρά με το διάβασμα».
«Τα περισσότερα παιδιά με σύνδρομο Down θέλουν απλώς να έχουν μια ευκαιρία να βγουν από το περιθώριο και να κοινωνικοποιηθούν. Οφείλουμε να τους τη δώσουμε» – Βιβή Αντωνίου, δασκάλα
Πιλοτικά και δειλά, η μητέρα της την έστειλε αρχικά στο Δημοτικό της περιοχής της. Σκέφτηκε πως αν τα κατάφερνε, θα την άφηνε να συνεχίσει εκεί για λίγο αντί να τη στείλει σε κάποιο ειδικό σχολείο. Το ίδιο έγινε κι όταν ήρθε η ώρα για το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Η Μαρία τελικά δεν χρειάστηκε να πάει σε κανένα ειδικό σχολείο, διότι τα κατάφερνε περίφημα στα σχολεία της ορεινής κωμόπολης της. Έκανε τα βήματα που ήθελε με τη στήριξη της οικογένειάς της, ενώ αρωγός στην προσπάθειά της έγιναν οι δάσκαλοί της, οι οποίοι δημιούργησαν ένα περιβάλλον ζεστό, φιλόξενο και γεμάτο αποδοχή. Οι καθηγητές της ασχολήθηκαν μαζί της για να της μάθουν γράμματα, αλλά δεν της χάρισαν ούτε έναν βαθμό, ενώ οι συμμαθητές της δεν την ξεχώρισαν ποτέ από τα παιχνίδια. Η Μαρία μπορεί περήφανα να λέει πως ακολούθησε το όνειρό της και είναι πλέον φοιτήτρια, επειδή της δόθηκαν όλες εκείνες οι ευκαιρίες που άξιζε στη ζωή.
Η δασκάλα της Μαρίας
Η Βιβή Αντωνίου, υπήρξε δασκάλα της Μαρίας επί τρία χρόνια και στη συνέχεια φίλη της και υποστηρίκτρια της οικογένειας στην προσπάθεια που έκαναν οι ίδιοι. Μιλώντας στο VICE, εξηγεί πως «Το να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο ώστε να κατακτηθούν οι απαραίτητες ακαδημαϊκές γνώσεις από έναν μαθητή με σύνδρομο Down, δεν είναι δύσκολο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψεις ότι γίνεται. Η μητέρα της Μαρίας, το πίστεψε. Το δύσκολο όμως είναι να φτάσουμε σε σημείο όπου δεν θα χρειάζεται να δημιουργηθούν ειδικές συνθήκες. Σε σημείο που όλα τα παιδιά θα μπορούν να φοιτήσουν σε γενικά σχολεία, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ερωτηματικά».
Η κυρία Αντωνίου, όταν περιγράφει το σχολικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε η Μαρία καθημερινά, συμπληρώνει: «Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά έχουν εκπληκτικές δυνατότητες. Όταν όμως ένα παιδί δεν έχει τυπική ανάπτυξη, μπαίνει εύκολα στο περιθώριο. Τα περισσότερα παιδιά με σύνδρομο Down ή και με οποιοδήποτε άλλο σύνδρομο, θέλουν απλώς να έχουν μια ευκαιρία να βγουν από το περιθώριο και να κοινωνικοποιηθούν. Πιστεύω πως οφείλουμε να τους τη δώσουμε. Όταν δίνουμε αυτήν την ευκαιρία, τα παιδιά κάνουν θαύματα. Παρόλα αυτά, οι ακαδημαϊκές γνώσεις που θα κατακτήσουν οι μαθητές με ένα σύνδρομο Down σε ένα γενικό σχολείο, μπορούν να κατακτηθούν και σε ένα ειδικό σχολείο».
Μπορείτε να δείτε την ιστορία της Μαρίας σε αυτό το βίντεο:
Ωστόσο, δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο τυχερά. Είναι πολλές εκείνες οι περιπτώσεις στις οποίες είτε ο οικογενειακός περίγυρος, είτε η ίδια η κοινωνία αναγκάζει εκείνους που αντιμετωπίζουν κάποιο γενετικό πρόβλημα ή κάποια αναπηρία να περιθωριοποιηθούν και, κυρίως, αποφεύγει να τους δώσει τις ευκαιρίες που χρειάζονται.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου