κάθεται και γελάει, αντί να τη βάλει στην θέση της.
Ο καλύτερός μου φίλος αρραβωνιάστηκε πρόσφατα με μια κοπέλα, που δεν μου αρέσει καθόλου. Τα έχουν ένα χρόνο και δεν την έχω δει ποτέ να τον αγκαλιάζει, να τον φιλάει ή να είναι τρυφερή ή περιποιητική απέναντί του. Τον βρίζει μπροστά μας, τον προσβάλλει κι αυτός κάθεται και γελάει, αντί να τη βάλει στην θέση της. Όταν είναι μόνοι τους, λέει, συμπεριφέρεται διαφορετικά. Όλοι στην παρέα έχουμε την ίδια γνώμη. Παρόλο, που έχει φτάσει τα 30, είναι η πρώτη του σχέση και μοιάζει σαν να βιάζεται να τα κάνει όλα από φόβο, ότι δεν θα έχει ποτέ άλλη ευκαιρία να βρει την αληθινή αγάπη ή να κάνει οικογένεια.
Δεν υπάρχει τρόπος να του πω, ότι ο γάμος με τη συγκεκριμένη κοπέλα είναι η χειρότερη απόφαση, που μπορούσε να πάρει χωρίς να χαλάσω τη φιλία μας (ξέκοψε ήδη μια άλλη κοπέλα απ’ την παρέα μας, που του είπε το ίδιο λίγες μέρες πριν). Έχει πάρει τις αποφάσεις του, ακόμα κι αν αυτές είναι λάθος. Δεδομένου, ότι δεν θέλω να θέσω σε κίνδυνο τη φιλία μας, αποφάσισα να μην αναφέρω τίποτα, να το «καταπιώ» και ελπίζω, ότι ο γάμος του δεν θα είναι τόσο άσχημος, όσο φοβάμαι.
Το πρόβλημά μου είναι, ότι μου ζήτησε να γίνω κουμπάρα τους μιας και η μνηστή του με συμπαθεί πολύ. Δεν ήξερα, τί να του πω. Δάγκωνα και ξαναδάγκωνα τη γλώσσα μου. Δεν λέω, θα τον αφήσω να ζήσει με τις επιλογές του, αλλά να συμμετάσχω σε κάτι, που θεωρώ τεράστιο λάθος, δεν νομίζω. Πώς θα μπορούσα να αποφύγω «διακριτικά» το αίτημά του χωρίς να αποκαλύψω τις επιφυλάξεις μου για τη σχέση του;
Κάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου