Πριν όμως καταλήξουμε να κράξουμε τους παρακάτω τύπους στο βίντεο, θα εξιστορήσω με νοσταλγική διάθεση τα δικά μου τα καμώματα σε ηλικία...
17 ετών που μου τα θύμισαν οι κάτωθι βλαμμένοι ...
Σε ένα μουντιάλ μπάσκετ, σε αγώνα Γιουγκοσλαβίας - Βραζιλίας νομίζω, βρισκόμαστε σε ένα ροκ καφέ της Πολίχνης στην Θεσσαλονίκη. Ήταν ακόμα η εποχή, που αν μου ζητούσες να διαλέξω ανάμεσα στην Μόνικα Μπελούτσι και σε ένα εισιτήριο αγώνα μπάσκετ ΠΑΟΚ - Άρης, θα διάλεγα το δεύτερο...
Λίγη ώρα πριν τον αγώνα λοιπόν, και ενώ καθόμασταν έξω, παρέα 5 ατόμων, επίσης 17χρονων, εγώ με τον ψηλό, που ήμασταν λάτρεις του αθλήματος, πάμε να πιάσουμε θέση στο παταράκι μπροστά στην μεγάλη οθόνη του μαγαζιού που ήταν άδειο.
Το ματς άρχισε, η ορμόνη ντοπαμίνη χύθηκε στα 17χρονα κορμιά μας προκαλώντας ευφορία και απολαμβάναμε το γεγονός...
Εκεί λοιπόν που όλα ήταν ωραία και αγωνιώδη, έρχονται δυο τύποι γύρω στα 24-25 και αντί να κάτσουν παραδίπλα, πάνε και κάθονται ακριβώς από πίσω μας κάτω από το πατάρι και μας λέει ο ένας με ύφος λοχία, να φύγουμε από εκεί, για να βλέπουν...
Τώρα, επειδή ξέρω τα νεύρα του ψηλού ότι δεν είναι να τα δοκιμάζεις διότι έχεις χάσει κομμάτι κρέας από πάνω σου χωρίς να καταλάβεις πως, επεμβαίνω...
Επεμβαίνω λοιπόν και τους λέω να έρθουν να κάτσουν παραδίπλα αν θέλουν. Ο ψηλός όμως ήδη άρχιζε να βγάζει καπνούς από τα αυτιά...
Οι τύποι, συνέχιζαν να μουρμουρίζουν, και εκεί σηκώνεται ο ψηλός με αλλαγμένο χρώμα από τα νεύρα και τους σιχτιρίζει...
Οι 25χρονοι κώλωσαν να αντιπαρατεθούν εκ πρώτης και δεν σηκώθηκαν. Συνέχιζαν όμως την μουρμούρα... Εκεί, τα "πήρα" εγώ και τους λέω με έντονο ύφος ότι, μας πρήξανε κι άμα θέλουν να βλέπουν, να ρθουν εδώ παραδίπλα να τελειώνουμε... Εκεί σηκώθηκε ο προβληματικός που είχε και μούσι -μουσάτος στο εξής-, ανεβαίνει στα σκαλάκια και με κάτι λογοφοβέρες πάει να σηκώσει χέρι πάνω μου. Πριν ακόμα σκεφτώ να σηκώσω κι εγώ χέρι, ο ψηλός έχει αρπάξει ήδη την απέναντι καρέκλα και του την φέρνει στο κεφάλι του μουσάτου... Ο άλλος 25άρης, ένας χοντρός -χοντρός στο εξής-, μπαίνει στην εξίσωση...
Όπως ανέβηκε τα σκαλάκια κι αυτός με φωνές, τρώει κανα δυο μπουνιές από μένα, κι αρχίζουμε να παλεύουμε, ενώ ο ψηλός περιέλαβε τον μουσάτο...
Κι όπως τραβιόμαστε με τον χοντρό, πέφτουμε και οι δυο από τα σκαλάκια κουτρουβαλώντας με άσχημο αποτέλεσμα... δια εμέ... διότι η κουτρουβάλα σταμάτησε, βρίσκοντας εμένα από κάτω και το κήτος από πάνω... Το πρώτο που σκέφτηκα θυμάμαι, ήταν "Όχι ρε π@υστη μου... πως φεύγουν από δω τώρα".
Ως από μηχανής θεός, έρχεται ο φίλος μας ο Τέος από έξω και με απεγκλωβίζει από τον χοντρό που όσο ήταν από πάνω μου δεν με βαρούσε διότι δεν χρειαζόταν... Τόσο σίγουρος ήταν για τα κιλά του δηλαδή...
Και τώρα αρχίζει το τσίρκο...
Σηκώνομαι λοιπόν μετά την σωτήρια επέμβαση του φίλτατου, χρησιμοτάτου, πολυχρονεμένου και αγιοσώστιου Τέου, που έριξε και μια σφαλιάρα στο... μέτωπο του χοντρού για να "σφίξουν οι κώλοι" (στο σημάδι ποτέ δεν ήταν καλός) και βλέπω τον ψηλό σε έξαλλη κατάσταση να έχει πιάσει μια βαριά γυάλινη σταχτοθήκη για να την πετάξει στον μουσάτο, αφού πριν τους είχε χωρίσει κάπως ο... χαμογελαστός ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Εκεί, προλαβαίνω και φωνάζω ένα "ΜΗ ΨΗΛΕ!!" κερδίζοντας το ένα δευτερόλεπτο που χρειαζόταν να πάω προς το μέρος του, παίρνοντας την σταχτοθήκη.
Ο ροκάς ιδιοκτήτης τώρα, συνέχιζε να χαμογελάει λες και χάρηκε που το ήσυχο μαγαζί του έγινε επιτέλους αμέρικαν μπαρ...
Το γέλιο του πάντως, κατάφερε να ηρεμήσει τα πνεύματα.
Εκεί που ηρέμησε κάπως η κατάσταση, έρχεται ο μουσάτος και μου λέει το εξής κομπλεξικό... "Ρε σεις, εμείς είμαστε μεγάλοι γιατί δεν ακούτε και μας βάζετε να μαλώνουμε μαζί σας" και του απαντάω εγώ κάτι σε... "@#$#^&@ μας αν είσαι μεγάλος", πράμα που ακόμη λίγο και θα ξανά άναβε το "γλέντι", ενώ ο ψηλός, πυρ και μανία ακόμη, έψαχνε εναγωνίως κάτι σε μυδράλιο για να "φάει" κόσμο φωνάζοντας "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" σαν άλλος Πρέκας στο Ρούπελ...
Σε εκείνο το σημείο, εξαφανίστηκαν ο μουσάτος και ο ψηλός από το σκηνικό...
Μείναμε οι υπόλοιποι, σε πιο ήρεμη κατάσταση να λέμε διάφορα.
Και εκεί μας λέει ο χοντρός, που τελικά δεν ήταν κολλητοί με τον μουσάτο αλλά απλά γνωστοί, ότι όντως δεν είχαν δίκιο, όμως δεν μπορούσε να τον αφήσει μόνο του να τις τρώει...
Το καλό όμως, ήταν που είπε..."Αι σιχτίρ... κωλομάγαζο... Ένα χρόνο είχα να έρθω και αυτό επειδή την τελευταία φορά πλακωθήκαμε στο ξύλο τζάμπα και βερεσέ".
Ο αγώνας Γιουγκοσλαβίας - Βραζιλίας πήγε "περίπατο", και βγήκαμε όλοι έξω από το μαγαζί... Εκεί, βλέπουμε τον εξαφανισμένο ψηλό, να βγαίνει μέσα από τα σκοτάδια ενός γιαπιού, κρατώντας ένα ξύλο... Του λέμε "Ψηλέ οκ τελείωσε... άστο... όλα καλά" Μια κουβέντα που καθόλου δεν τον ικανοποίησε απ' ότι καταλάβαμε, διότι έφυγε βρίζοντας, θέλοντας εκτόνωση εδώ και τώρα... τώρα όμως...
Το αποτέλεσμα της βραδιάς ήταν, να πάμε στο σπίτι του χοντρού (νταξ, όχι και σπίτι... ένας υπόγειος χώρος με ροκ αφίσες στους τοίχους και μια κιθάρα ήταν) πίνοντας τις μπύρες που πήραμε από το περίπτερο...
Όλα τα παραπάνω, τα θυμάμαι καλά επειδή το σκηνικό αυτό, πάνω στα μετέπειτα καλαμπούρια μας, το συζητήσαμε πολλές φορές. Όμως εμείς, παιδιά ήμασταν... Οι βλαμμένοι στο παρακάτω βίντεο, τι διάολο ήπιαν...;!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου